Aleksander Rombowski

Aleksander Rombowski (ur. 21 lutego 1899 w Mielcu, zm. 28 kwietnia 1965 w Opolu) – polski pedagog, filolog i historyk; nauczyciel akademicki związany z Uniwersytetem Wrocławskim i Wyższą Szkołą Pedagogiczną w Opolu.

Aleksander Rombowski

Data i miejsce urodzenia	21 lutego 1899 Mielec
Data i miejsce śmierci	28 kwietnia 1965 Opole
profesor nauk humanistycznych
Alma Mater	Uniwersytet Lwowski
Doktorat	1950
Habilitacja	1956
Profesura	1964
Uczelnia	Uniwersytet Wrocławski Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Opolu

Życiorys

Lata dzieciństwa i młodości

Urodził się w 1899 roku w Mielcu jako syn nauczycieli, Eugeniusza i Magdaleny z domu Zemel. Szkołę elementarną ukończył w Tarnowie, a od 1909 roku kontynuował naukę w tamtejszym gimnazjum. Ze względu na wybuch I wojny światowej w 1914 roku musiał przerwać naukę. Egzamin maturalny zdał dopiero w 1921 roku w Rzeszowie. W tym samym roku podjął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, po czym przeniósł się na Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie. W międzyczasie pracował jako nauczyciel w lokalnych szkołach. W 1925 roku uzyskał dyplom jednorocznego Studium Pedagogicznego, a w 1930 roku dyplom nauczyciela szkoły średniej w zakresie historii i historii literatury polskiej.

W latach 30. XX wieku pracował jako nauczyciel gimnazjach na terenie Łomży, Częstochowy, Łodzi i Kielc. Równocześnie pisał artykuły dotyczące historii literatury polskiej, które publikował w "Kurierze Literacko-Naukowym", "Ilustrowanej Rewii Tygodniowej", "Głosie Porannym" oraz "Literaturze Łodzi". W czasie II wojny światowej udało mu się wydostać do Związku Radzieckiego, gdzie pracował w szkolnictwie organizowanym przez Związek Patriotów Polskich w Tyflisie w Gruzji.

Praca we Wrocławiu

W 1946 roku powrócił do Polski i osiedlił się w Łodzi, zostając pracownikiem archiwum miejskiego. W 1948 roku przeprowadził się do Wrocławia, podejmując pracę w Wojewódzkim Archiwum Państwowym, a później w Bibliotece Uniwersyteckiej przy ulicy Karola Szajnochy. W tym czasie dokonał segregacji archiwaliów, a także publikował artykuły historyczne dotyczące dziejów Śląska. Pisał m.in. do: "Odry", "Sobótki", "Zarania Śląskiego", "Zeszytów Naukowych Uniwersytetu Wrocławskiego", "Zeszytów Naukowych WSP w Opolu". W 1950 roku uzyskał stopień naukowy doktora nauk humanistycznych w zakresie filozofii na Uniwersytecie Wrocławskim, a w 1956 roku stopień docenta. Ukoronowaniem jego kariery naukowej było nadanie mu w 1964 roku stopnia profesora nadzwyczajnego.

Praca na opolskiej WSP i śmierć

W 1962 roku przeniósł się na cały etat do Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu, zostając nauczycielem akademickim. Otrzymał w Opolu mieszkanie na Osiedlu Chabrów.

Aleksander Rombowski według opinii swoich przyjaciół nie dbał o swoje zdrowie. Nie korzystał z wczasów leczniczych, ani z pobytów w sanatoriach. W kwietniu 1965 roku, po ostrym ataku pęcherzyka żółciowego, pogotowie zawiozło go do szpitala przy ulicy Katowickiej, gdzie zmarł. Został pochowany na cmentarzu w Półwsi.

Życie prywatne

Aleksander Rombowski ożenił się ze swoją współpracownicą z Biblioteki Uniwersyteckiej we Wrocławiu, Barbarą Cielecką. Mieli dwoje dzieci: córkę Krzysztofę i syna Henryka, mieszkających obecnie w Kopenhadze.

Wybrane publikacje

• Zabytki śląskiej literatury mieszczańskiej : ze zbiorów Biblioteki Uniwersyteckiej we Wrocławiu, Wrocław 1951.
• Ludycje wiesne : zabytek literatury ludowej z połowy XVI wieku, Wrocław 1953.
• Nauka języka polskiego we Wrocławiu : koniec wieku XVI – połowa wieku XVIII, Wrocław 1960.
• Z historii szkolnictwa polskiego na Śląsku : Byczyna, Kluczbork, Wołczyn : od połowy wieku XVI do połowy wieku XVIII, Katowice 1960.

Bibliografia

• Biografia na stronie Instytutu Historii UO
• Sylwetka A. Rombowskiego na stronie Miasta Opola
• F. Mincer, Aleksander Rombowski (21 II 1899-28 IV 1965), [w:] "Kwartalnik Historyczny", 1966, z. 3, s. 791-792.
• Słownik historyków polskich, pod red. A. Mazia i M. Patelskiego, Warszawa 1994, s. 449.