Aleksander Misiurewicz
Aleksander Misiurewicz (ur. 7 lutego?/19 lutego 1889 w Odessie, zm. 11 maja 1945) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
 podpułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
19 lutego 1889 |
|---|---|
| Data śmierci |
11 maja 1945 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki |
78 Pułk Piechoty, |
| Stanowiska |
szef oddziału DOK, |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys
edytujAleksander Misiurewicz urodził się 19 lutego 1889 w Odessie[1].
Po zakończeniu I wojny światowej, jako były oficer armii rosyjskiej został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony do stopnia porucznika[2]. Został zweryfikowany w stopniu kapitana piechoty ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[3][4]. W 1923 jako oficer nadetatowy 78 pułku piechoty z Baranowicz, przydzielony do Sztabu Głównego, służył w Dowództwie Okręgu Korpusu IX w Brześciu, gdzie był szefem Oddziału I sztabu[5]. Następnie awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923[6]. W 1924 był dowódcą II batalionu w 82 pułku piechoty w Brześciu[7]. Ukończył III Kurs Doszkolenia od 2 listopada 1923 do 15 października 1924 w Wyższej Szkoły Wojennej. Przydzielony z brzeskiego pułku do 30 Dywizji Piechoty w Kobryniu pełnił tam funkcję szefa sztabu od 24 września 1926 do 5 listopada 1928[8][9]. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. Został awansowany na stopień podpułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931[10]. Od 15 maja 1932 był zastępcą dowódcy 82 pułku piechoty[11][12][13].
Po wybuchu II wojny światowej znalazł się w szeregach Wojska Polskiego we Francji i pełnił stanowisko dowódcy 8 pułku piechoty, działającego na przełomie maja i czerwca 1940[14].
Zmarł 11 maja 1945 i został pochowany na cmentarzu katolickim w Ormskirk[1].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[15]
- Krzyż Komandorski Orderu Korony Jugosłowiańskiej (Jugosławia, zezwolenie w 1933)[16]
Przypisy
edytuj- ↑ a b Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1945. Londyn: Instytut Historyczny im. Gen. Sikorskiego, 1952, s. 2.
- ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 77.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 407.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1080.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 109, 349.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 349.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 314.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 355.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 121, 172.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 24.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 232.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 106, sprostowano, że przeniesienie dotyczyło 82 pp, a nie 75 pp.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 610.
- ↑ Kryska-Karski i Barański 1971 ↓, s. 61.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 292, 11 listopada 1933.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939–1945 Zeszyt nr 4. Londyn: 1971.