Aleksander Lossow-Niemojowski
Aleksander Józef Lossow-Niemojowski herbu Wierusz, ps. „Alik”, „Ludwik” „1226” (ur. 14 stycznia 1910 w Boruszynie, zm. 6 sierpnia 1944 w Warszawie) – rotmistrz rezerwy Wojska Polskiego.
 rotmistrz
| |
| Data i miejsce urodzenia |
14 stycznia 1910 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
6 sierpnia 1944 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujAleksander Lossow (von Lossow) hr. Ryś odmiana własna, urodził się 14 stycznia 1910 w Boruszynie, w rodzinie Józefa Antoniego Lossow z Lossowa (1874-1950) i Heleny hrabianki Szembek ze Słupowa (1880-1965). Jego ojciec w czasie powstania wielkopolskiego był organizatorem i dowódcą 1 pułku strzelców konnych wielkopolskich, przemianowanego później na 1 pułk ułanów wielkopolskich, a w końcu na 15 pułk ułanów poznańskich. Miał trzy siostry: Marię (1905–2004), Zofię (1907–2003) i Halinę (1908–2005). Aleksander Lossow został adoptowany przez swego wuja Wacława Niemojowskiego (1865–1939), żonatego z Zofią hrabianką Szembek ze Słupowa, siostrą Heleny.
W okresie od 25 lipca 1928 do 23 kwietnia 1929 był słuchaczem Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu. Po ukończeniu szkoły odbył praktykę w 15 pułku ułanów poznańskich w Poznaniu. Służbę zakończył w stopniu plutonowego podchorążego[1]. Na podporucznika awansował ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 w korpusie oficerów rezerwy kawalerii. W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień w Kościanie. Posiadał przydział mobilizacyjny do 15 pułku ułanów poznańskich[2].
W dniu 16 kwietnia 1936, w kościele parafii Kobylniki-Obrzycko zawarł związek małżeński z Anielą von Moszczenski hr. Nałęcz[3]. Mieli jedną córkę Marię (1937–2010).
W czasie kampanii wrześniowej był dowódcą II plutonu w szwadronie ciężkich karabinów maszynowych 15 pułku ułanów poznańskich. Walczył w bitwie nad Bzurą. 10 września 1939, w czasie walk o Walewice został ciężko ranny (80% inwalidztwa)[4].
W czasie okupacji niemieckiej działał w konspiracyjnej Narodowej Organizacji Wojskowej. Między innymi pełnił funkcję kierownika Wydziału Wojskowego Okręgu Stołecznego NOW.
W czasie powstania warszawskiego był szefem sztabu Zgrupowania „Paweł”. 5 sierpnia 1944 w czasie obrony cmentarzy wolskich został ranny. Następnego dnia został zamordowany przez hitlerowców razem z innymi pacjentami i personelem Szpitala Karola i Marii przy ulicy Leszno.
9 września 1944 dowódca Armii Krajowej rozkazem numer 412 odeznaczył go pośmiertnie Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[5].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Stanisław Radomyski, Zarys historii Szkoły Podchorążych ..., s. 29, 51, 101.
- ↑ Rocznik oficerski rezerw 1934, s. 129, 596.
- ↑ Genealodzy PL Genealogia, Skanoteka - Baza skanów dokumentów o wartości genealogicznej [online], skanoteka.genealodzy.pl [dostęp 2024-03-25].
- ↑ Roman Abraham, Wspomnienia wojenne znad Warty i Bzury, s. 69.
- ↑ Adamska, Bączyk i Hoff 2004 ↓, s. 16.
Bibliografia
edytuj- Roman Abraham, Wspomnienia wojenne znad Warty i Bzury, Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1990, ISBN 83-11-07712-6, OCLC 69488976.
- Anna Adamska, Jarosław Bączyk, Krzysztof Hoff: Czuwaj wiaro! Wielkopolanie w Powstaniu Warszawskim. Poznań: Wielkopolskie Muzeum Walk Niepodległościowych, 2004. ISBN 83-909940-7-0.
- Andrzej Krzysztof Kunert, Zygmunt Walkowski, Kronika powstania warszawskiego, Wydawnictwo Edipresse Polska i Zysk i Ska, Warszawa 2004, ISBN 83-7298-662-2, s. 28.
- Stanisław Radomyski, Zarys historii Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu 1926-1939, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 1992, ISBN 83-85621-06-7.