Wikipedia

Albin Habina

Albin Piotr Habina (ur. 22 lutego 1898 w Krakowie, zm. 8 kwietnia 1973 w Londynie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Albin Piotr Habina
Ilustracja
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

22 lutego 1898
Kraków

Data i miejsce śmierci

8 kwietnia 1973
Londyn

Przebieg służby
Lata służby

1917–1947

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie
c. i k. Armia

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje – dwukrotnie ranny
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Multimedia w Wikimedia Commons
Grób płka Albina Habiny na cmentarzu Rakowickim

Życiorys

edytuj

Urodził się 22 lutego 1898 w Krakowie, w rodzinie Wojciecha i Rozalii z domu Pstrucha (1868–1925)[1][2][3]. Był młodszym bratem Serafina, ps. „Georg” (1894–1947), zecera, działacza niepodległościowego, odznaczonego Orderem Virtuti Militari nr 1614 i Krzyżem Niepodległości[2]. W 1914 ukończył „postępem chlubnym” klasę IVb w Filii c. k. Gimnazjum św. Jacka w Krakowie[4].

5 października tego roku jako uczeń klasy V wstąpił do 2 pułku piechoty Legionów Polskich, lecz 8 grudnia 1914 został zwolniony z powodu małoletności kontynuował naukę w gimnazjum[5][6]. 12 lutego 1917, jako uczeń klasy VII został wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii[7][8]. Po ukończeniu szkoły oficerów rezerwy w Radymnie został wcielony do c. i k. Pułku Piechoty Nr 16 i wysłany na front włoski[9][5].

W grudniu 1918 został skierowany na front w Galicji Wschodniej[5]. Służył w 5 batalionie strzelców w Olkuszu jako chorąży[10]. W maju 1919 razem z batalionem został wcielony do 9 pułku piechoty Legionów. W jego szeregach walczył na wojnie z bolszewikami. Był dwukrotnie ranny. Po raz pierwszy 14 maja 1919 w walkach o Chyrów został ranny w nogę odłamkiem granatu[11]. 29 lipca 1920 wyróżnił się męstwem w obronie Łucka[12]. 21 września w czasie bitwy o Brzostowicę został ranny po raz drugi[13].

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w służbie zawodowej, w 9 pułku piechoty Legionów w Zamościu[14][15][16]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 977. lokatą w korpusie oficerów piechoty[17], a 1 grudnia 1924 awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 423. lokatą w korpusie oficerów piechoty[18]. W czerwcu 1927 został przydzielony z macierzystego pułku do 28 Dywizji Piechoty w Warszawie na stanowisko oficera sztabu[19][20]. W grudniu 1929, po odbyciu stażu liniowego i ukończeniu kursu próbnego, został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego kursu 1929/31[21][22]. Z dniem 1 września 1931, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych[23][24][25] na stanowisko kierownika referatu, a następnie szefa wydziału studiów[26]. 17 grudnia 1931 został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 50. lokatą w korpusie oficerów piechoty[27]. Od czerwca 1934 do lutego 1936 był redaktorem Przeglądu Piechoty. 23 października 1937 został przydzielony do 28 Dywizji Piechoty na stanowisko szefa sztabu[5][28]. Na stopień podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 i 65. lokatą w korpusie oficerów piechoty[29]. Na stanowisku szefa sztabu walczył w kampanii wrześniowej. 8 września około godz. 17.00 gen. bryg. Władysław Bończa-Uzdowski opuścił swoją dywizję i wyjechał do Warszawy zabierając z sobą ppłk. Habinę[30][31][32]. Od 16 września do końca obrony Modlina ponownie kierował pracą sztabu 28 DP[33]. 28 września gen. bryg. Wiktor Thommée złożył mu „szczere uznanie”, jako oficerowi „pełnemu energii, samodzielności i taktu”[34][35]. Po kapitulacji załogi twierdzy dostał się do niemieckiej niewoli, lecz po dwóch dniach zbiegł z obozu przejściowego w Działdowie[5]. Przedostał się do Francji, gdzie został przydzielony do Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej na stanowisko szefa wydziału propagandy[36]. W czerwcu 1940, w czasie ewakuacji do Anglii, był komendantem II rzutu KG ZWZ[37]. W 1943 był przewodniczącym Komisji Regulaminowej Piechoty w Dunfermline.

W 1945 został mianowany pułkownikiem[5]. W 1947 został zdemobilizowany[5]. Pozostał na emigracji[38]. Zmarł 8 kwietnia 1973 w Londynie[33][38]. Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera Ydelta-płn-1)[39].

Był żonaty, miał córkę Janinę (ur. 17 czerwca 1922 w Krakowie)[26].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
  2. ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-21].
  3. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 17, tu podano, że urodził się w 1897.
  4. ↑ Sprawozdanie 1914 ↓, s. 102.
  5. ↑ a b c d e f g Żołnierze Niepodległości ↓.
  6. ↑ Sprawozdanie 1916 ↓, s. 58.
  7. ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 3.
  8. ↑ Sprawozdanie 1917 ↓, s. 9, 13.
  9. ↑ Kolekcja ↓, s. 4.
  10. ↑ Rozkaz nr 68 Dowództwa Okręgu Wojskoweg o w Przemyślu z 13 marca 1919, pkt. 49.
  11. ↑ Szatner 1928 ↓, s. 11.
  12. ↑ Szatner 1928 ↓, s. 25.
  13. ↑ Szatner 1928 ↓, s. 29.
  14. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 48, 646.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 149, 430.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 143, 372.
  17. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 88.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 741.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 11 czerwca 1927 roku, s. 167.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 136, 212.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 375.
  22. ↑ Stawecki 1997 ↓, s. 92.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 322.
  24. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 40, 435.
  25. ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 32.
  26. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
  27. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 18 grudnia 1931 roku, s. 399.
  28. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 539.
  29. ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 419.
  30. ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 159.
  31. ↑ Wróblewski 1975 ↓, s. 218.
  32. ↑ Bielski 1991 ↓, s. 194-195.
  33. ↑ a b Głowacki 1985 ↓, s. 360.
  34. ↑ Wróblewski 1975 ↓, s. 380.
  35. ↑ Bielski 1991 ↓, s. 341.
  36. ↑ Ney-Krwawicz 1992 ↓, s. 42.
  37. ↑ Ney-Krwawicz 1992 ↓, s. 56-59.
  38. ↑ a b Bielski 1991 ↓, s. 385.
  39. ↑ Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie : Lokalizator grobów : Albin Habina. Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. [dostęp 2022-03-16].
  40. ↑ Rómmel 1958 ↓, s. 385.
  41. ↑ Wróblewski 1975 ↓, s. 390.
  42. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28 maja 1921, s. 990.
  43. ↑ Szatner 1928 ↓, s. 39.
  44. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 17.
  45. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 40.
  46. ↑ Monitor Polski nr 260, poz. 636. 1928-11-10. [dostęp 2022-12-25].
  47. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada, s. 411.
  48. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1, foto.

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Albin_Habina&oldid=74397111”