Adam Nadachowski
Adam Tadeusz Nadachowski (ur. 20 października 1894 w Stanisławowie, zm. 9 września 1939 pod Przyłękiem) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
 Adam Nadachowski (przed 1934) | |
 pułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 października 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
9 września 1939 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
zastępca dowódcy pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
      
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujUrodził się 20 października 1894 roku w Stanisławowie jako syn Michała[1]. Uczył się w ośmioklasowej szkole średniej w Stanisławowie. Potem został studentem Wydziału Prawa Uniwersytetu we Lwowie[2]. Podczas I wojny światowej w armii austriackiej, później w Legionach Polskich. Podczas walk w czerwcu 1915, dostał się do niewoli rosyjskiej. Po rewolucji w polskich formacjach wojskowych na Syberii, skąd przez Murmańsk przedostał się do Armii gen. Hallera we Francji.
Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. Dowodził I batalionem 49 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych. W okresie od czerwca do 10 lipca oraz od 13 lipca do 20 sierpnia 1920 roku pełnił obowiązki dowódcy tego pułku. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 967. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 49 pp[3].
W 1922 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego[4]. Z dniem 1 października 1924 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko asystenta[5][6]. Następnie został przesunięty na stanowisko wykładowcy[7][8][9]. 1 grudnia 1924 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 240. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. 2 grudnia 1930 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 i 36. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11]. Z dniem 20 listopada 1932 roku został przeniesiony do 68 pułku piechoty we Wrześni na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. Później wyznaczony został na stanowisko dowódcy 83 pułku Strzelców Poleskich w Kobryniu. Na stopień pułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 roku i 36. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12].
Na czele tego pułku walczył w kampanii wrześniowej. 1 września skutecznie odpierał atak niemiecki w Parzymiechach, a następnie prowadził walki odwrotowe. Poległ 9 września 1939 w bitwie pod Przyłękiem. Pochowany w kwaterze wojskowej na Cmentarzu Parafii św. Jakuba w Skierniewicach (sektor KW2-D-2)[13].
Miał córkę Irenę, studentkę rzeźby w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie[14].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 129 (pośmiertnie, 28 września 1939)[15][16]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (30 czerwca 1921)[17]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)[18]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[19]
- Złoty Krzyż Zasługi (16 marca 1934)[20]
- Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja, 1931)[21]
- Krzyż Wojenny (Francja)[19]
Przypisy
edytuj- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-11-13].
- ↑ Zakrzewski 2016 ↓, s. 496.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 54.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 263, 413, 1502.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 103 z 2 października 1924 roku, s. 568.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 242, 352, 1362.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 123, 177.
- ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 8.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 24, 798.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 735.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 328.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 10, 647.
- ↑ Parafia św. Jakuba w Skierniewicach - wyszukiwarka osób pochowanych [online], skierniewiceparafialny.grobonet.com [dostęp 2020-11-13].
- ↑ Roman Tarkowski: Kartki z przeszłości. Kraków: Universitas, 1992, s. 28. ISBN 83-7052-091-X.
- ↑ Rómmel 1958 ↓, s. 390.
- ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 371.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 23 lipca 1921 roku, s. 1190.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 123.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 64, poz. 97 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931 roku, s. 380.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Warszawa: Sztab Główny, 1931.
- Mieczysław Bielski, Grupa Operacyjna Piotrków 1939, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1991.
- Narcyz Klatka, Wieluński Wrzesień 1939, Wydawnictwo Komandor, Wieluń-Gdynia 2006, ISBN 83-912842-0-4.
- Juliusz Rómmel: Za honor i ojczyznę. Wspomnienia dowódcy armii „Łódź” i „Warszawa”. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry”, 1958.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Bartosz Zakrzewski: 18 Dywizja Piechoty WP w wojnie polsko-sowieckiej. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2016. ISBN 978-83-7543-415-6.
Linki zewnętrzne
edytuj- Adam Nadachowski – publikacje w bibliotece Polona