Acanthophis

rodzaj węży

Acanthophisrodzaj jadowitych węży z rodziny zdradnicowatych (Elapidae).

Acanthophis[1]
Daudin, 1803[2]
Ilustracja
Przedstawiciel rodzaju – zdradnica śmiercionośna (A. antarcticus)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

zauropsydy

Podgromada

diapsydy

Rząd

łuskonośne

Podrząd

węże

Rodzina

zdradnicowate

Rodzaj

Acanthophis

Typ nomenklatoryczny

Acanthophis cerastinus Daudin, 1803 (= Boa antarctica Shaw & Nodder, 1802)

Synonimy
Gatunki

zobacz opis w tekście

Zasięg występowania

edytuj

Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Australii, Papui-Nowej Gwinei i Indonezji[5].

Charakterystyka

edytuj

Samice z tego rodzaju są jajożyworodne. Gady te polują na jaszczurki, inne węże i małe ssaki. Jad tych węży jest bardzo niebezpieczny, zawiera dużo neurotoksyn.

Systematyka

edytuj

Etymologia

edytuj
  • Acanthurus: gr. ακανθα akantha „kolec, cierń”, od ακη akē „punkt”[6]; ουρα oura „ogon”[7].
  • Acanthophis: gr. ακανθα akantha „kolec, cierń”, od ακη akē „punkt”[6]; όφις óphis, όφeως ópheōs„wąż”[8]. Nowa nazwa dla Acanthurus Daudin, 1803 (nazwa zajęta przez Acanthurus Forsskål, 1775 (Acanthuridae)).
  • Ophryas: gr. οφρυς ophrus, οφρυος ophruos „brew”[8]. Gatunek typowy: Ophryas acanthophis Merrem, 1820 (= Boa antarctica Shaw & Nodder, 1802).

Podział systematyczny

edytuj

Do rodzaju należą następujące gatunki[5]:

Przypisy

edytuj
  1. Acanthophis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. F.M. Daudin: Histoire naturelle, générale et particulière, des reptiles. T. 5. Paris: F. Dufart, 1803, s. 287. (fr.).
  3. F.M. Daudin. Caracteres des vingt - trois genres qui composent Vordre des Ophidiens. „Magasin Encyclopédique”. 8 Année. 5, s. 436, 1803. (fr.). 
  4. B. Merrem: Versuch eines Systems der Amphibien. Marburg: J.C. Kreiger, 1820, s. 146. (niem.).
  5. a b P. Uetz & J. Hallermann: Genus: Acanthophis. The Reptile Database. [dostęp 2018-05-22]. (ang.).
  6. a b Jaeger 1944 ↓, s. 14.
  7. Jaeger 1944 ↓, s. 247.
  8. a b Jaeger 1944 ↓, s. 154.

Bibliografia

edytuj