ARV Caribe
ARV Caribe (S-32) – wenezuelski okręt podwodny z lat 70. XX wieku, jeden z dwóch zakupionych przez Wenezuelę niemieckich okrętów podwodnych typu 209/1300. Został zwodowany 6 listopada 1975 roku w stoczni Howaldtswerke-Deutsche Werft w Kilonii i przyjęty do służby w Marynarce Wojennej Wenezueli 11 marca 1977 roku. Okręt, kilkakrotnie remontowany i modernizowany, nadal znajduje się w aktywnej służbie (stan na 2018 rok).
 „Caribe” (1979) | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Projekt |
IK 79 |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
1 sierpnia 1973 |
| Wodowanie |
6 listopada 1975 |
 Marynarka Wojenna Wenezueli
| |
| Wejście do służby |
11 marca 1977 |
| Los okrętu |
w służbie (stan na 2018) |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
59,5 m |
| Szerokość |
6,25 m |
| Zanurzenie |
5,5 m |
| Zanurzenie testowe |
250 m |
| Rodzaj kadłuba |
jednokadłubowy |
| Napęd | |
| 4 silniki Diesla MTU, 1 silnik elektryczny Siemens o mocy 5000 KM 1 śruba | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg |
8400 Mm przy prędkości 8 węzłów na chrapach, 440 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu |
| Sensory | |
| sonar aktywny STN Atlas CSU-3, sonar pasywny GHG AN 5039A1 | |
| Uzbrojenie | |
| 14 torped | |
| Wyrzutnie torpedowe |
8 x 533 mm |
| Wyposażenie | |
| system kierowania ogniem H.S.A. Mk 8, radar nawigacyjny Calypso, telefon podwodny, 2 peryskopy | |
| Załoga |
33 |
Projekt i budowa
edytujARV „Caribe” jest jednym z kilkudziesięciu zbudowanych okrętów niemieckiego eksportowego typu 209, zaprojektowanego w biurze konstrukcyjnym Ingenieurkontor Lübeck[1]. Okręt należy do drugiej serii jednostek (projekt o sygnaturze IK 79), nazwanej na podstawie przybliżonej wyporności 209/1300, przedłużonej o ponad 3,5 metra w stosunku do pierwszych okrętów[2][a].
Jednostka została zamówiona przez rząd Wenezueli w 1971 roku[3][4][b] i zbudowana w stoczni Howaldtswerke-Deutsche Werft w Kilonii (numer budowy 67)[3][6]. Stępkę okrętu położono 1 sierpnia 1973 roku[3][6], a został zwodowany 6 listopada 1975 roku[7][8][c].
Dane taktyczno–techniczne
edytuj„Caribe” jest średniej wielkości okrętem podwodnym o konstrukcji jednokadłubowej[4][9]. Długość całkowita jednostki wynosi 59,5 metra, szerokość 6,25 metra i zanurzenie 5,5 metra[3][6][d]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosi 1263 ton (bez zbiorników balastowych), a w zanurzeniu 1370 ton[2][e]. Okręt napędzany jest na powierzchni i w zanurzeniu przez dwustojanowy silnik elektryczny Siemens o mocy 5000 KM przy 200 obr./min[6][f], zasilany z akumulatorów ładowanych przez generator Siemens o mocy 578 KM, poruszany czterema czterosuwowymi, 12-cylindrowymi silnikami wysokoprężnymi MTU 12V 493 AZ80 GA31L o mocy 800 KM przy 1450 obr./min każdy[6]. Jednowałowy układ napędowy pozwala osiągnąć prędkość 11,5 węzła na powierzchni i 21,4 węzła w zanurzeniu (na chrapach 12 węzłów)[6][g]. Zasięg wynosi 7500 Mm przy prędkości 10 węzłów na powierzchni, 8400 Mm przy prędkości 8 węzłów na chrapach (lub 11 200 Mm przy prędkości 4 węzłów) i 440 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu[6]. Ster krzyżowy, umiejscowiony przed pięciołopatową śrubą napędową[6]. Zbiorniki paliwa mieszczą 87 ton paliwa[6]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosi 250 metrów, a autonomiczność 50 dób[6]. Okręt posiada dwa główne zbiorniki balastowe oraz dziobowe i rufowe zbiorniki trymujące[9][10].
Okręt wyposażony jest w osiem dziobowych wyrzutni torped kalibru 533 mm, z łącznym zapasem 14 torped AEG SUT SST-4 Mod 1[6][11]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało początkowo radar nawigacyjny Calypso, telefon podwodny UT-Anlage, system kierowania ogniem (przelicznik torpedowy) H.S.A. Mk 8 Mod 24, sonar STN Atlas CSU-3 z modułem aktywnym AN407 A9 i biernym A526, sonar pasywny (GHG) AN 5039A1 i bierne urządzenie pomiaru odległości DUUX-2[2]. Prócz tego okręt posiada dwa peryskopy, dwie tratwy ratunkowe, ponton, kotwicę i pętlę demagnetyzacyjną MES-Anlage[6].
Załoga okrętu składa się z 5 oficerów oraz 28 podoficerów i marynarzy[6].
Służba
edytuj11 marca 1977 roku jednostkę pod nazwą „Caribe” przyjęto do służby w Marynarce Wojennej Wenezueli[6][9][h]. Okręt otrzymał numer taktyczny S-22, zmieniony później na S-32[3][6].
W 1984 roku jednostka przeszła generalny remont w macierzystej stoczni HDW w Kilonii[3][6]. Kolejny remont połączony z modernizacją (m.in. instalacja nowego sonaru CSU-3-32, co spowodowało przedłużenie jednostki do 61,2 metra i zwiększenie wyporności do 1320 ton w położeniu nawodnym[i] i 1450 ton pod wodą; oprócz tego wydłużono kiosk, obudowano rufę nowym płaszczem ochronnym, wymieniono silniki wysokoprężne, system kontroli ognia i peryskopy) przeprowadzono w Kilonii w latach 1992–1995, a okręt wyruszył w drogę do kraju 20 lutego 1995 roku[6][8]. Ponowny remont i modernizacja miały miejsce w krajowej stoczni Dianca w Puerto Cabello od 30 grudnia 2006 roku do 12 kwietnia 2008 roku, podczas której m.in. wymieniono baterie akumulatorów i systemy kontroli uzbrojenia[6][12].
Jednostka nadal znajduje się w składzie wenezuelskiej floty (stan na 2018 rok)[13].
Uwagi
edytuj- ↑ Moore 1974 ↓, s. 589, Moore 1981 ↓, s. 715, Moore 1985 ↓, s. 756, Sharpe 1989 ↓, s. 788, Saunders 2004 ↓, s. 900 i Saunders 2009 ↓, s. 979 podają, że okręt zbudowano według projektu o sygnaturze IK 81.
- ↑ Kontrakt podpisano w 1972 roku[5].
- ↑ Identyczną datę wodowania podaje Saunders 2009 ↓, s. 979; Fontenoy 2007 ↓, s. 330, Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 637 i Moore 1981 ↓, s. 715 podają natomiast, że okręt zwodowano 16 grudnia 1975 roku, zaś Ehlers 2013b ↓, s. 91, że odbyło się to 16 listopada 1975 roku.
- ↑ Identycznie podaje Moore 1985 ↓, s. 756. Fontenoy 2007 ↓, s. 330 podaje długość 45,6 metra; Moore 1974 ↓, s. 589 i Moore 1981 ↓, s. 715 podają długość 54 metry.
- ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 330 podaje wyporność serii 209/1300 wynoszącą 1265/1295 ton; Faulkner 2004 ↓, s. 460, Sharpe 1989 ↓, s. 788, Saunders 2004 ↓, s. 900 i Saunders 2009 ↓, s. 979 1285/1600 ton; Moore 1974 ↓, s. 589 i Moore 1981 ↓, s. 715 990/1350 ton.
- ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 330 podaje, że moc siłowni wynosi 1500 KM.
- ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 330 podaje, że okręt osiąga prędkość 10 węzłów na powierzchni i 17,5 węzła w zanurzeniu.
- ↑ Początkowo okręt miał nosić nazwę „Congrio”[6].
- ↑ Bez zbiorników balastowych.
Przypisy
edytuj- ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 330.
- ↑ a b c Ehlers 2013b ↓, s. 90.
- ↑ a b c d e f Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 637.
- ↑ a b Moore 1974 ↓, s. 589.
- ↑ Ehlers 2013a ↓, s. 73.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Ehlers 2013b ↓, s. 91.
- ↑ Sharpe 1989 ↓, s. 788.
- ↑ a b Saunders 2004 ↓, s. 900.
- ↑ a b c Moore 1981 ↓, s. 715.
- ↑ Moore 1985 ↓, s. 756.
- ↑ Faulkner 2004 ↓, s. 460.
- ↑ Saunders 2009 ↓, s. 979.
- ↑ worldwarships.com 2018 ↓.
Bibliografia
edytuj- Caribe. worldwarships.com. [dostęp 2018-03-11]. (ang.).
- Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VII.. „Okręty Wojenne”. Nr 3 (119), 2013. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VIII.. „Okręty Wojenne”. Nr 4 (120), 2013. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- Keith Faulkner: Jane’s Okręty Wojenne Przewodnik Encyklopedyczny. Poznań: Zysk i S-ka, 2004. ISBN 83-7298-588-X.
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947–1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1974-75. New York: Franklin Watts, 1974. ISBN 0-531-02743-0. (ang.).
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1981-82. London: Jane’s Information Group Ltd, 1981. ISBN 0-7106-0728-8. (ang.).
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.).
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004–2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009–2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.).
- Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989. ISBN 0-7106-0886-1. (ang.).