2 Korpus Pancerny
2 Korpus Pancerny (2 KPanc) – związek operacyjno-taktyczny Sił Zbrojnych PRL.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1949 i 1955 |
| Rozformowanie |
1951 i 1956 |
| Tradycje | |
| Kontynuacja | |
| Organizacja | |
| Numer |
JW 5824[1] |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych |
Wojska lądowe |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
| Skład |
10 Dywizja Pancerna i 11 Dywizja Pechoty Zmotoryzowanej |
Formowanie
edytujKorpus sformowano w lutym 1949 roku[2][3] na bazie 10 i 11 Dywizji Piechoty oraz samodzielnych pułków pancernych: 2, 6 i 8 Pułku Czołgów i 24 Pułku Artylerii Pancernej, z których utworzono 10 Dywizję Pancerną i 11 Dywizję Piechoty Zmotoryzowanej. W 1951 roku, w związku z przeformowaniem 10 Dywizji Pancernej i 11 Dywizji Piechoty Zmotoryzowanej w dywizje zmechanizowane, przemianowano go na 2 Korpus Zmechanizowany[3]. W listopadzie 1955 roku, ze względu na przeformowanie wchodzących w jego skład dywizji zmechanizowanych na dywizje pancerne, ponownie przemianowano go na 2 Korpus Pancerny. W składzie korpusu znalazły się 10 i 19 Dywizja Pancerna. We wrześniu 1956 roku, w związku z redukcjami Wojska Polskiego dowództwo korpusu[4] zostało rozwiązane, a wchodzące w jego skład dywizje podporządkowano Dowództwu Śląskiego Okręgu Wojskowego.
Korpus w okresie Poznańskiego Czerwca 56
edytujDywizje Korpusu przebywające w lecie 1956 r. na poligonie w Biedrusku zostały użyte do akcji przeciw demonstrantom podczas tzw. wydarzeń czerwcowych w Poznaniu. 28 czerwca 1956 roku o godz. 11.30. cz.p.o. dowódcy 2 Korpusu Pancernego otrzymał od szefa Sztabu Generalnego Jerzego Bordziłowskiego zarządzenie nakazujące ogłoszenie alarmu bojowego dla oddziałów korpusu i postawienie ich w stan gotowości bojowej. Płk Lach ogłosił alarm, a jednostki 10 i 19 DPanc o 14:00 28 czerwca 1956 roku osiągnęły gotowość bojową[5]. Ok. godz. 14:00 wydzielone oddziały 10 Sudeckiej Dywizji Pancernej otrzymały zadanie: wyjść w rejon Suchego Lasu, przygotować się do działań, wydać dwie jednostki ognia do broni strzeleckiej z tego jedną jo utrzymywać w transporcie i jedną przekazać bezpośrednio żołnierzom. Pozostawić na miejscu sprzęt ciężki tj. czołgi, działa pancerne i artylerię polową, wyprowadzając składy osobowe jednostek na transporcie samochodowym w gotowości do działań w szyku pieszym. Ok. godz. 20:00 oddziały dywizji wyszły z rejonu lotniska Łagiewniki i przystąpiły do działań[5].O godz. 14:30, na rozkaz szefa Sztabu Generalnego, w kierunku Poznania rozpoczęły marsz oddziały 19 Dywizji Pancernej[5]. O godz. 16:00 etatowy dowódca 2 KPanc, gen. bryg. Józef Kamiński powrócił z urlopu, a wiceminister obrony narodowej postawił mu zadanie: wprowadzić jednostki 2 Korpusu Pancernego do działań w Poznaniu. W dniu 30 czerwca, ok. godz. 18.00 dowódca 10 DPanc otrzymał rozkaz wyprowadzenia swoich oddziałów z miasta (bez 27 pz). O 21:00 rozpoczęto wycofywanie jednostek na OC Biedrusko. Do 6:00 1 lipca oddziały ześrodkowały się w swoich rejonach[5]. Dowódca 19 DPanc wyprowadzał swoje oddziały w dwóch turach. O 15:00 zaczął wyprowadzać 36 dah, 12 dar i 66 bsap. Jednostki te ześrodkowały się na OC Biedrusko do 17:30. Pozostałe jednostki: 73 pz, 69 pcz, 23 pcz, 13 bczap i 2 br wyruszyły z Poznania o 21:00 i ześrodkowały się na poligonie do 1:00 1 lipca[5]. 2 Korpus Pancerny w rejonie Poznania użył: 4063 żołnierzy w tym: 573 oficerów, 1192 podoficerów, 2298 szeregowców, 265 czołgów, 22 działa pancerne, 28 transporterów opancerzonych
Struktura organizacyjna
edytuj1949
- Dowództwo 2 Korpusu Pancernego (Wrocław)
- 10 Sudecka Dywizja Pancerna (Opole)
- 11 Dywizja Piechoty Zmotoryzowanej (Żagań)
- 52 Batalion Łączności
1955
- Dowództwo 2 Korpusu Pancernego (Wrocław)
- 10 Sudecka Dywizja Pancerna (Opole)
- 19 Dywizja Pancerna (Gubin)
- 36 Batalion Saperów
- 52 Batalion Łączności
- 57 Kompania Sztabowa
Żołnierze korpusu
edytuj- dowódcy korpusu
- gen. bryg. Dawid Barinow (1949-1952) (AR)
- gen. bryg. Siemion Tichonczuk (1952-1954) (AR)
- gen. bryg. Józef Kamiński (1954-1957)
- Oficerowie sztabu korpusu
Przypisy
edytuj- ↑ Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Oleśnicy
- ↑ Piotrowski 2003 ↓, s. 141.
- ↑ a b Puchała 2013 ↓, s. 270.
- ↑ Piotrowski 2003 ↓, s. 170.
- ↑ a b c d e Wybór dokumentów z zasobów CAW - 2 KPanc). „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 5/2006. s. 120-125.
Bibliografia
edytuj- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Paweł Piotrowski: Śląski Okręg Wojskowy: przekształcenia organizacyjne, 1945-1956. Warszawa: Wydawnictwo TRIO: Instytut Pamięci Narodowej, 2003. ISBN 83-88542-53-2.
- Franciszek Puchała: Budowa potencjału bojowego Wojska polskiego 1945-1990. Obszary szpiegowskich działań. Warszawa: Fundacja "Historia i Kultura", 2013. ISBN 978-83-11-12800-2.
- Wybór dokumentów dotyczących poznańskiego czerwca z zasobów CAW. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 5, 2006. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1640-6281.
- Jerzy Kajetanowicz. Wojsko polskie w wydarzeniach poznańskich 1956 roku. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 5, 2006. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1640-6281.