2 Batalion Telegraficzny
Kadra 2 batalionu telegraficznego (kadra 2 btlgr) – oddział łączności Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1931 |
| Rozformowanie |
1939 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
ppłk Jan Kaczmarek |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
W 1931 roku 2 batalion telegraficzny został skadrowany i otrzymał nazwę „kadra 2 batalionu telegraficznego”[1]. Wspomniane zmiany organizacyjne zostały przeprowadzone na podstawie rozkazu L. 1000/tjn. Szefostwa Łączności Ministerstwa Spraw Wojskowych o wprowadzeniu w życie nowej organizacji formacji telegraficznych i CWŁączn.[2]. W październiku 1933 roku kadra została przeniesiona z Przemyśla do Krasnegostawu[3].
Żołnierze jednostki
edytuj- Dowódcy batalionu i komendanci kadry
- mjr / ppłk łącz. Jan Kaczmarek (1931 - I 1934)
- mjr łącz. Bolesław Jakubiak (VI – XI 1934)
- kpt. / mjr łącz. Wincenty Terlikowski (od 1 XII 1934[4], był III 1939)
- Zastępca dowódcy
- Organizacja i obsada personalna w 1939
Pokojowa obsada personalna batalionu w marcu 1939 roku[6][a]:
- komendant kadry – mjr Wincenty Terlikowski
- oficer mobilizacyjny – kpt. łącz. Jarosław Miron Stępowski †1940 Charków[8]
- zastępca oficera mobilizacyjnego – kpt. adm. (tab.) Zygmunt Hilary Olszewski
- oficer administracyjno-materiałowy – chor. Karol Szczotka
- dowódca kompanii szkolnej – kpt. Jan Paweł Płoski
- instruktor – por. Adam Marian Kraśnicki
- instruktor – ppor. Kazimierz Paweł Klimek
- instruktor – chor. Stanisław Tyburek
Odznaka pamiątkowa
edytujOdznaka ma kształt krzyża, na który nałożono tarczę obwiedziona obramowaniem. Tarczę wypełnia faktura promienista. Na tarcze nałożono orła w koronie trzymającego w szponach wieniec z cyfrą „2”. Od wieńca w górę prowadzą dwie błyskawice[9].
Uwagi
edytuj- ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[7].
Przypisy
edytuj- ↑ Stawecki 2004 ↓, s. 181.
- ↑ Kozłowski 1964 ↓, s. 197.
- ↑ a b Komarski 1933 ↓, s. 40-41.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934, s. 268.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 12.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 820.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 518.
- ↑ Sawicki i Wielechowski 2007 ↓, s. 373.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Eugeniusz Kozłowski: Wojsko Polskie 1936–1939. Próby modernizacji i rozbudowy. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1964.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918-1945: Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918–1939: Polskie Siły Zbrojne Na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books, 2007. ISBN 83-204-3299-5.
- Piotr Stawecki: Wojsko Marszałka Józefa Piłsudskiego 12 V 1926 – 12 V 1935. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-078-X.
- Mieczysław Komarski: Sprawozdanie o pracy kult.-oświatowej w Kadrze 2 Baonu Telegraficznego. W: Oświata – to potęga. Wydawnictwo pamiątkowe z okazji 15-lecia niepodległości Państwa Polskiego. Józef Kopeć (red.). Przemyśl: Okręgowy Zarząd Polskiego Białego Krzyża w Przemyślu, 1933.