2S4 Tiulpan
2S4 Tiulpan (ros. 2С4 «Тюльпан», pol. Tulipan) – radziecki moździerz samobieżny kalibru 240 mm.
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ pojazdu |
samobieżny moździerz |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
9 |
| Historia | |
| Produkcja |
1971–1989 |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
1 silnik wysokoprężny W-59 o mocy 520 KM (382 kW) |
| Poj. zb. paliwa |
500 l |
| Pancerz |
grubość: do 20 mm |
| Długość |
8,50 m |
| Szerokość |
3,20 m |
| Wysokość |
3,20 m (w położeniu marszowym) |
| Masa |
27 500 kg (bojowa) |
| Osiągi | |
| Prędkość |
62 km/h (po drodze) |
| Zasięg pojazdu |
500 km (po drodze) |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) |
1,00 m |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 moździerz M-240 kal. 240 mm (zapas amunicji – 12 szt.) 1 karabin maszynowy DSzK kal. 12,7 mm (zapas amunicji – 100 szt.) | |
| Użytkownicy | |
Aktualni – kolor niebieski Byli – kolor czerwony ZSRR / Rosja, Czechosłowacja, Irak, Syria | |
Historia
edytujPojazdy produkowane były w latach 1971–1989 w zakładzie Uraltransmasz. Zbudowanych zostało 588 egzemplarzy[1].
W Armii Radzieckiej moździerze wchodziły w skład rezerwy Naczelnego Dowództwa[2]. Po rozpadzie ZSRR przejęła je tylko Rosja i w niewielkiej liczbie Kazachstan[2]. 10 wyeksportowano w 1983 roku do Iraku, a 8 w 1988 roku do Czechosłowacji[2].
Moździerze wykorzystywane były przez wojska radzieckie i rosyjskie podczas wojny afgańskiej (1979–1989), II wojny czeczeńskiej (1999–2009)[1] oraz w wojnie na Ukrainie (2022)[3].
Konstrukcja
edytuj.JPG)
2S4 ma podwozie gąsienicowe, z silnikiem umieszczonym z przodu pojazdu. Moździerz M-240 jest umieszczony w tylnej części pojazdu i podczas jazdy znajduje się nad kadłubem. W położeniu bojowym moździerz jest przechylany do tyłu i opiera się o opuszczoną na ziemię płytę oporową. Kąt podniesienia lufy wynosi od +50° do +80°[2]. Moździerz 2B8 jest ładowany odtylcowo. Przed wystrzałem hydrauliczne napędy obracają ją w ten sposób, że możliwe jest dosłanie naboju z jednego z dwóch magazynów bębnowych znajdujących się w tylnej części kadłuba. Po załadowaniu granatu lufa jest opuszczana i łączona z płyta oporową. Szybkostrzelność praktyczna wynosi jeden strzał na 62-77 s.
Z moździerza mogą być wystrzeliwane granaty burzące, kasetowe (z minami PFM-1), przeciwbetonowe, chemiczne (wycofane z uzbrojenia) i jądrowe. Podstawowym jest granat burzący o masie 130 kg i donośności 9650 m uzupełniany przez granat burzący z dodatkowym napędem rakietowym o masie 228 kg i donośności 18 tys. m. Wadą granatu z dodatkowym napędem jest zwiększony rozrzut.
Przypisy
edytuj- ↑ a b Russia to upgrade 2S4 Tyulpan 240mm self-propelled mortar armored vehicle. Army Recognition, 2018-02-06. [dostęp 2018-12-08]. (ang.).
- ↑ a b c d Andrij Charuk. Ciężkie moździerze M240 i 2S4 oraz ich użycie w wojnie rosyjsko-ukraińskiej. „Nowa Technika Wojskowa”. Nr 7/2024, s. 16-17, lipiec 2024. Warszawa: Magnum X.
- ↑ Adam Świerkowski: Najcięższa rosyjska artyleria. [dostęp 2022-05-22]. (pol.).
Bibliografia
edytuj- T.J. O’Malley: Artyleria: działa i polowe wyrzutnie rakietowe. Woźniak, R; Kupidura, P (przekład i redakcja naukowa); Hutchins, R. (ilustracje). Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2000. ISBN 83-11-09172-2.