29 Eskadra Towarzysząca
29 eskadra towarzysząca – pododdział lotnictwa Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.
 Godło malowane na samolotach eskadry | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
kpt. pil. Stefan Sudek |
| Ostatni |
kpt. obs. Zbigniew Halkiewicz |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość |
II/2 dywizjon towarzyszący |
Formowanie i zmiany organizacyjne
edytuj29 eskadra towarzysząca została sformowana na podstawie rozkazu Ministra Spraw Wojskowych L.dz. 4359/tjn. z dnia 19 lipca 1937 na przełomie października i listopada 1937[1]. Powstała na lotnisku Rakowice w Krakowie, na bazie 26 eskadry towarzyszącej. Organizacyjnie weszła w skład II dywizjonu towarzyszącego 2 pułku lotniczego[1] Pododdział został wyposażony w samoloty towarzyszące Lublin R.XIIIC, które w maju 1939 roku wymieniono na samoloty tego samego typu, lecz w wersji „D”.
23 sierpnia 1939 zarządzona została mobilizacja jednostek grupy brązowej z wyjątkiem podgrupy 4 (wojska kolejowe). Początek mobilizacji wyznaczono na godzinę 6.00 dnia 24 sierpnia 1939 roku. Zgodnie z założeniami planu mobilizacyjnego „W” 29 eskadra towarzysząca została rozformowana, a jej personel, uzbrojenie i wyposażenie został przeznaczony na uzupełnienie 23 i 26 eskadry towarzyszącej do etatu wojennego.
Personel eskadry
edytuj- kpt. pil. Stefan Sudek (1937 – I 1939)
- por. / kpt. obs. Zbigniew Jan Halkiewicz (I – VIII 1939)
dowódcy I plutonu:
- por. obs. Zbigniew Jan Halkiewicz (1937 – I 1939)
- por. obs. Zbigniew Kazimierz Staerz (I – VIII 1939)
dowódca II plutonu
- por. obs. Jan Teofil Waciński
pozostali
- obserwator – por. Jan Józef Konikowski (III 1939)
- obserwator – por. Władysław Kazimierz Rogalski (III 1939)
- szef eskadry – chor. Karol Suterski
- szef mechaników – st. majster wojsk. Leonard Broszkiewicz
Uwagi
edytuj- ↑ Ustawa z dnia 9 kwietnia 1938 roku o powszechnym obowiązku obrony (Dz.U. z 1938 r. nr 25, poz. 220). W skład Sił Zbrojnych II RP wchodziły wojska lądowe nazywane ówcześnie wojskiem i Marynarka Wojenna. Wojsko składało się z jednostek organizacyjnych wojska stałego i jednostek organizacyjnych Obrony Narodowej, a także jednostek organizacyjnych Korpusu Ochrony Pogranicza.
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Pawlak 1989 ↓, s. 192.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 778.
Bibliografia
edytuj- Remigiusz Kasprzycki: Rakowice-Czyżyny w latach 1921–1955. Krakowskie lotnisko w służbie wojskowej i cywilnej. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2010. ISBN 978-83-7188-448-1.
- Izydor Koliński: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego (lotnictwo). Formowanie, działania bojowe, organizacja i uzbrojenie, metryki jednostek lotniczych. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Cz. 9. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4.
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w wojnie obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0795-7.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.