1 Brygada Grenadierów
1 Brygada Grenadierów – brygada piechoty 4 Dywizji Piechoty[1] Polskich Sił Zbrojnych.
 Barwy brygady | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
luty 1945 |
| Tradycje | |
| Rodowód | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
płk Otton Zieliński |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
Formowanie rozpoczęto w Szkocji lutym 1945. Zdolność bojową miała osiągnąć do 1 czerwca 1945. W walkach na froncie nie wzięła udziału. Oficerowie wywodzili się z I Korpusu Polskiego, a żołnierze w ok. 80% z armii niemieckiej lub organizacji Todta, do których to wcześniej zostali przymusowo wcieleni.
Stacjonowała pierwotnie w Blairgowire, a następnie w Glen of Rothers Ho[2]. Wchodziła w skład 4 Dywizji Piechoty. Nawiązywała do tradycji 1 Dywizji Grenadierów walczącej we Francji w 1940.
Skład organizacyjny i obsada personalna
edytujOrganizacja i obsada personalna na podstawie 4 Dywizja Piechoty – Pamięci żołnierzy 4 DP i ich dowódcy gen. Glabisza. s. 11.
Dowództwo i Kwatera Główna
Dowódca brygady
- płk Otton Zieliński
zastępca dowódcy brygady
- ppłk dypl. Janusz Sopoćko
- ppłk Józef Sokol (od XII 1945)[3]
Pozostali oficerowie
- szef sztabu – mjr dypl. Aleksander Zając
- oficer taktyczny – kpt. Mieczysław Gulin
- oficer informacyjno wywiadowczy – kpt. Antoni Gibiliński
- oficer łącznikowy – por. Marian Danielewicz
- oficer łącznikowy – por. Bronisław Kuciak
- oficer łącznikowy – por. Alfred Józef Skubiejski
- kwatermistrz – kpt. Leon Bilecki
- zastępca kwatermistrza – por. Antoni Herbich
- oficer materiałowy – Tadeusz Edmund Lisowski
- oficer zaopatrzenia – por. Mikołaj Pawłusewicz
- oficer techniczny – rtm. Jerzy Lipiński
- kapelan – ks. Franciszek Orszulik
- dowódca łączności– por. Jan Andrzej Zakrzewski
- oficer łączności –ppor. Walenty Domiński
- oficer łączności – ppor. Adam Kalisz
- dowódca kompanii sztabowej – por. Jerzy Roman Mirecki
- dowódca plutonu ochrony – ppor. Czesław Bursa
- dowódca czołówki naprawczej – por. Leon Poliński
- Pododdziały
Oznaki brygady
edytuj- W brygadzie żołnierze nosili sznury do gwizdka: oficerowie – okrągłe, jedwabne, czerwono-granatowe; podoficerowie – czerwono-granatowe, płaskie, plecione; szeregowcy płaskie, plecione czerwone[4]
- Patki – granatowe z pąsową (szkarłatną[5])żyłką
- Otoki: granatowe[2].
- Znaki na wozach: czarna cyfra na czerwonym tle: sztab – 81; 1 bg: 55; 2 bg: 56; 3 bg: 57[2].
Przypisy
edytuj- ↑ Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie 1939-1945: barwa i broń. s. 57.
- ↑ a b c 4 Dywizja Piechoty ↓, s. 11.
- ↑ Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 40.
- ↑ Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie 1939-1945 : barwa i broń. s. 216.
- ↑ Według J. Dembinok „Odznaki i oznaki PSZ na Zachodzie...” s. 43.
Bibliografia
edytuj- Zbigniew Wawer: Organizacja polskich wojsk lądowych w Wielkiej Brytanii 1940-1945. Warszawa: Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk: Bellona, 1992. ISBN 83-11-08218-9.
- 4 Dywizja Piechoty – Pamięci żołnierzy 4 Dywizji Piechoty i ich dowódcy gen. Glabisza. Tuchowo: Mała poligrafia WSD Redemptorystów.
- Józef Dembiniok: Wojsko Polskie we Francji-I Korpus Polski w Wielkiej Brytanii (Oznaki i odznaki Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie / Józef Dembiniok, Bernard Szczech, Andrzej Urbanski). Krajowa Agencja Wydawnicza. ISBN 83-03-00719-X.
- Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie 1939-1945 : barwa i broń. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984. ISBN 83-223-2055-8.
- Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945 Zeszyt nr 12. Londyn: 1973.