13 Dywizja Strzelecka (ZSRR)

strona ujednoznaczniająca
To jest wersja przejrzana, która została oznaczona 24 lip 2024. Na przejrzenie oczekują zmiany w szablonach lub plikach, które są zawarte na tej stronie.

13 Dywizja Strzelców (ros. 13-я стрелковая дивизия) – dywizja piechoty Armii Czerwonej.

13 Dywizja Strzelecka
13-я стрелковая дивизия
Historia
Państwo

 ZSRR

Sformowanie

I – 7 sierpnia 1918, II – 1922, III – 4 lipca 1941

Rozformowanie

I – 15 marca 1920, II – 19 września 1941

Nazwa wyróżniająca

Dagestańska

Działania zbrojne
II wojna światowa
agresja ZSRR na Polskę
front wschodni
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

Armia Czerwona

Rodzaj wojsk

piechota

Historia

edytuj

Dywizja była formowana dwukrotnie:

  • w 1922 roku, jako 13 Dagestańska Dywizja Strzelecka (rozformowana 19 września 1941 roku),
  • 4 lipca 1941 roku, jako 13 Dąbrowska Dywizja Strzelecka ros. 13-я Домбровская стрелковая дивизия

13 Dagestańska Dywizja Strzelecka sformowana w Zachodnim Specjalnym Okręgu Wojskowym wzięła udział w agresji na Polskę. W latach 1938–1941 dywizją dowodził gen. mjr Andriej Naumow. W 1942 i 1943 roku w składzie 62 Armii walczącej w obronie Stalingradu. Wsławiła się walkami o Kurhan Mamaja. W 1945 roku razem z 80 Dywizją Strzelecką i 314 Dywizją Strzelecką wchodziła w skład 73 Korpusu Strzeleckiego[1]. W czasie walk na ziemiach polskich 13 DS dowodził gen. mjr Siergiej Aleksandrow. Dywizja uczestniczyła m.in. w ofensywie Armii Czerwonej rozpoczętej 12 stycznia 1945 roku, biorąc udział w przełamaniu niemieckich fortyfikacji Stellung a2[2].

W 13 DS służył snajper Fieodosij Smolaczkow któremu zaliczono zabicie 125 wrogów[3].

Dowódcy dywizji

edytuj

Struktura organizacyjna

edytuj
  • 119 pułk strzelecki
  • 172 pułk strzelecki
  • 296 pułk strzelecki
  • 48 pułk artylerii
  • 58 pułk artylerii haubic
  • 387 samodzielny batalion czołgów[4]
  • oraz dywizjon przeciwpancerny, dywizjon artylerii przeciwlotniczej, batalion rozpoznawczy, batalion saperów i inne służby.

Przypisy

edytuj
  1. Podsiadło 2014 ↓, s. 339.
  2. Podsiadło 2014 ↓, s. 338,339.
  3. Nikołajew 2018 ↓, s. 110.
  4. a b Zarzycki 2014 ↓, s. 286.

Bibliografia

edytuj