1-Bromobutan-2-on
1-Bromobutan-2-on – organiczny związek chemiczny, bromopochodna butanonu, drażniący bojowy środek trujący z grupy lakrymatorów. Jest jasnożółtą cieczą nierozpuszczalną w wodzie. Lotność tego związki wynosi 34 000 mg/m³ w 25 °C[1], a prężność pary – 15 mmHg (14 °C). Stężenie śmiertelne (LCt50) – 20 000 mg·min/m³[3].
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ogólne informacje | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wzór sumaryczny |
C4H7BrO | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Inne wzory |
C2H5COCH2Br | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Masa molowa |
150,00 g/mol | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wygląd |
jasnożółta ciecz[1] | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Identyfikacja | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Numer CAS | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| PubChem | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Po raz pierwszy zastosowały go Niemcy w lipcu 1915 roku[5]. Stosowano go w białym i zielonym krzyżu[6] oraz w niemieckich pociskach artyleryjskich T-Granate (90% bromku ksylilu, 10% 1-bromobutan-2-onu)[7] i francuskich No. 9B (60% 1-bromobutan-2-onu, 20% 1-chlorobutan-2-onu, 20% tetrachlorku cyny)[8]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Marrs, Maynard i Sidell 2007 ↓, s. 670.
- ↑ a b c 1-Bromo-2-butanone (nr 243299) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2011-08-17]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
- ↑ a b c d e f Ellison 2008 ↓, s. 413.
- ↑ 1-Bromo-2-butanone (nr 243299) (ang.) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Stanów Zjednoczonych. [dostęp 2011-08-17]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
- ↑ Tuorinsky 2008 ↓, s. 38.
- ↑ Ellison 2008 ↓, s. 662–663.
- ↑ Ellison 2008 ↓, s. 703.
- ↑ Ellison 2008 ↓, s. 682.
Bibliografia
edytuj- D. Hank Ellison, Handbook of Chemical and Biological Warfare Agents, wyd. 2, Boca Raton: CRC Press, 2008, ISBN 978-0-8493-1434-6 (ang.).
- Chemical Warfare Agents. Toxicology and Treatment, Timothy C. Marrs (red.), Robert L. Maynard (red.), Frederick R. Sidell (red.), wyd. 2, John Wiley & Sons, 2007, ISBN 978-0-470-01359-5 (ang.).
- Corey J. Hilmas, Jeffery K. Smart, Benjamin A. Hill, History of Chemical Warfare, [w:] Medical Aspects of Chemical Warfare, Shirley D. Tuorinsky (red.), Falls Church–Washington: Office of the Surgeon General, U.S. Army–Borden Institute, Walter Reed Army Medical Center, 2008, ISBN 978-0-16-081532-4, OCLC 460938576 [zarchiwizowane z adresu 2016-12-01] (ang.).