Ōjin
Cesarz Ōjin (jap. 応神天皇 Ōjin-tennō) – półlegendarny[2] cesarz Japonii, piętnasty według tradycyjnego porządku dziedziczenia[3][4].
| Imię japońskie | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
| cesarz Japonii | |||||||||
| Okres | |||||||||
| Poprzednik | |||||||||
| Następca | |||||||||
| Dane biograficzne | |||||||||
| Dynastia | |||||||||
| Ojciec | |||||||||
| Matka | |||||||||
| Żona |
m.in. Nakatsuhime | ||||||||
| Dzieci |
m.in. Nintoku | ||||||||
Ōjin w Nihon-shoki
edytujMiał być synem cesarza Chūai, lecz objął tron dopiero po regencji cesarzowej-wdowy Jingū, która rzekomo panowała przez 69 lat[5]. Ōjin miałby więc objąć tron w wieku 70 lat i panować przez kolejne 40 lat[6].
W czasie jego panowania Japończycy mieli przyjąć pismo chińskie, które wprowadził przybyły z Baekje uczony Wani, a także nauczyć się tkania jedwabiu od Koreanki imieniem Maketu[6].
Historyczność
edytujWedług opartej na Nihon-shoki tradycji, Ōjin panował w latach 270–310[7][8]. Ōjin mógł istnieć naprawdę[9], lecz faktyczne daty jego rządów przypadały najwcześniej około lat 370–390[1] lub jeszcze później od 401 roku[2].
Niezgodność chronologiczną Nihon-shoki widać w zestawieniu ze źródłami koreańskimi.
- Według Nihon-shoki w 55 roku regencji Jingū (255?) zmarł koreański król Chogo z Baekje, zaś w 65 roku (265?) zmarł król Chimnyu i jego następcą został Jinsa[10] – wg Samguk sagi było to odpowiednio w 375 i 385 roku[11]. W obu tych przypadkach datacja z Nihon-shoki jest więc przesunięta o 120 lat (dwa 60-letnie cykle kalendarzowe) wstecz względem pewniejszej chronologii koreańskiej.
- W Nihon-shoki w okresie rządów Ōjina zmarł król Baekje imieniem Ahwa i jego następcą został Jeonji, który wcześniej przebywał w Japonii[6]. Wg Samguk sagi król Baekje Asin ustanowił „przyjazne relacje z państwem Wa” i wysłał tam swojego syna Jeonji w 397 roku, zaś zmarł w 405 roku[11].
Źródła chińskie w ogóle nie zawierają wzmianek o Japonii między 266 i 413 rokiem[1].
Pierwszym cesarzem Japonii którego daty panowania są potwierdzone był dopiero Kinmei w VI wieku.
Pamięć
edytujMauzoleum Ōjina znajduje się w Habikino w prefekturze Osaka. Nazywa się ono Ega no Mofushi no oka no misasagi[12]. Kilka stuleci po śmierci został ubóstwiony i jest czczony w religii shintō jako Hachiman[13].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Charles T. Keally, Kofun Culture [online], Japanese Archaeology, 27 kwietnia 2009 [dostęp 2022-01-14] (ang.).
- ↑ a b c Ōjin, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-01-14] (ang.).
- ↑ Kunaichō: 応神天皇 (15)
- ↑ Titsingh, Isaac. (1834). Annales des empereurs du japon, p. 19-21; Ponsonby-Fane, Richard. (1959). The Imperial Family of Japan, p. 36.
- ↑ Wontack Hong: Korea and Japan in East Asian history: a tripolar approach to East Asian history. Seoul: Kudara International, 2006, s. 111. ISBN 978-89-85567-03-9.
- ↑ a b c Нихон сёки – анналы Японии, L.M. Jermakowa (tłum.), t. 1, Moskwa: Гиперион, 1997, s. 285–296 (ros.).
- ↑ Titsingh 1834 ↓, s. 19.
- ↑ Alexandrowicz i Banzemer 1902 ↓, s. 625.
- ↑ Mikiso Hane, Premodern Japan: A Historical Survey, Routledge, 2018, s. 32, ISBN 978-0-429-97444-1 (ang.).
- ↑ Нихон сёки – анналы Японии, L.M. Jermakowa (tłum.), t. 1, Moskwa: Гиперион, 1997, s. 283 (ros.).
- ↑ a b Kim Bu-sikB., Samguk sagi, M.N. Pak (tłum.), t. 2, Moskwa: Vostochnaya literatura, 1995 (ros.).
- ↑ Ponsonby-Fane, p. 419.
- ↑ Jolanta Tubielewicz: Mitologia Japonii. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1980, s. 112-114. ISBN 83-221-0109-0.
Bibliografia
edytuj- Jerzy Alexandrowicz, Jan Banzemer, Wielka encyklopedia powszechna ilustrowana, t. 31, Warszawa 1902.
- Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon. (1959). The Imperial House of Japan. Kyoto, Ponsonby Memorial Society. OCLC 194887
- Isaac Titsingh, Annales des empereurs du Japon, Paris: Royal Asiatic Society, Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland, 1834.