Łupież rumieniowy

Łupież rumieniowy (łac. erythrasma) – choroba bakteryjna skóry wywoływana przez maczugowce Corynebacterium minutissimum, objawiająca się złuszczającymi ogniskami rumieniowymi głównie w okolicy pachwin.

Łupież rumieniowy
erythrasma
Ilustracja
Klasyfikacje
ICD-10

L08.1

Patogeneza

edytuj

Chorobę wywołuje infekcja maczugowcem Corynebacterium minutissimum, należącym do flory fizjologicznej zdrowych ludzi.

Objawy i przebieg

edytuj

Wykwit pierwotny przedstawia się jako rumieniowa plama różowej, żółtawej bądź ciemnobrunatnej barwy, z otrębiastym złuszczaniem na powierzchni. Zmiany lokalizują się przede wszystkim na udach i w okolicy pachwin, u mężczyzn w miejscu przylegania moszny do wewnętrznej powierzchni uda, u kobiet w miejscu kontaktu warg sromowych większych z udami[1], rzadziej w dołach pachowych, szparze międzypośladkowej[1], pępku[1], fałdach podsutkowych[1], zmiany są również spotykane w przestrzeniach międzypalcowych stóp. Przebieg jest przewlekły, wielomiesięczny bądź wieloletni.

Diagnostyka i różnicowanie

edytuj

Rozpoznanie ustala się na podstawie charakterystycznego obrazu klinicznego i przewlekłego przebiegu.

W diagnostyce łupieżu rumieniowego stosuje się lampę Wooda – charakterystyczna jest pomarańczowoczerwona fluorescencja, spowodowana produkcją porfiryn przez maczugowce. Rozstrzygające jest badanie mikroskopowe preparatów z zeskrobin barwionych metodą Giemsy lub Grama.

W rozpoznaniu różnicowym bierze się pod uwagę:

Leczenie

edytuj

Zazwyczaj wystarcza leczenie miejscowe: lekiem z wyboru jest maść erytromycynowa (5%). Można stosować preparaty imidazolowe (ketokonazol, mikonazol, ekonazol[1]) i mydła przeciwbakteryjne. W przypadku zmian rozsianych, rozległych[1] bądź nawracających[1] erytromycynę podaje się ogólnie (1,0-1,5 g/d przez 10 dni) lub stosuje się doustnie linkozamid[1]. Niektóre ośrodki stosują azytromycynę lub klarytromycynę. Zastosowanie znajdują też preparaty miejscowe z klindamycyną[1] lub kwasem fusydowym[1].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g h i j k l Katarzyna Podolec, Andrzej Jaworek, Anna Wojas-Pelc. 57-letni mężczyzna ze zmianami rumieniowymi w pachwinach. „Medycyna Praktyczna”, s. 119–120, grudzień 2012. 

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj