Łaszczowa

Łaszczowa
Państwo	Polska
Pasmo	Sudety; Góry Bardzkie; Grzbiet Wschodni
Wysokość	622 m n.p.m.
	Położenie na mapie Sudetów Łaszczowa
	50°28′40,02″N 16°44′10,04″E/50,477783 16,736122

Łaszczowa (niem. Todten Koppe, Toten Koppe, 622 m n.p.m.) – wzniesienie w południowo-zachodniej Polsce, w Sudetach Środkowych, w Górach Bardzkich.

Góra w przeszłości nosiła nazwy: Todten Koppe, Toten Koppe, później Martwa Kopa i w końcu Łaszczowa^[1].

Położenie i charakterystyka

Wzniesienie położone jest w południowo-środkowej części Grzbietu Wschodniego Gór Bardzkich, na północ od przełęczy Łaszczowa, około 3 km na południe od Barda^[1].
Góra o kopulastym kształcie i stromym północno-wschodnim i północno-zachodnim zboczu, z niewyraźnie zaznaczonym wierzchołkiem, stanowi bliźniaczą kulminację Mysiej Góry, położonej po zachodniej stronie i oddzielonej płytkim siodłem. Od wschodu i północy góra wydzielona jest doliną Węglówki^[1]. Partia szczytowa w kształcie rogala wygiętego rogami w stronę północy i wschodu, nieznacznie góruje nad przełęczą Łaszczowa, do której opada łagodnym krótkim zboczem. Zbocze północne opada w stronę doliny Węglówki. Góra tworzy zwornik, z którego rozchodzi się kilka grzbietów w formie rozrogu^[1]. Na północ odchodzi niedługie ramię do wideł Węglówki i jej dopływu. Na zachód rozciąga się ramię z Mysią Górą sięgające przez następne ramiona do Tunelowej Góry i dalej do zakola Nysy Kłodzkiej i Barda oraz do Przełomu Nysy w rejonie Dębowiny Dolnej, Podtynia i Ławicy i wreszcie przez Kłapacz do Owczej Góry nad Kłodzkiem^[1]. Na południowy wschód w stronę Kłodzkiej Góry odchodzi najdłuższy - główny grzbiet Gór Bardzkich^[1].

Budowa geologiczna

Góra zbudowana jest z dolnokarbońskich szarogłazów, zlepieńców i łupków ilastych struktury bardzkiej^[1]. Na południowych zboczach starsze utwory zostały częściowo zmetamorfizowane kontaktowo w wyniku oddziaływania intruzji kłodzko-złotostockiej. W strefie tej tkwią apofizy granitoidów^[1].

Roślinność

Zbocza i szczyt porasta w całości las regla dolnego, przeważnie świerkowy, ze znaczną domieszką buka i innych liściastych drzew^[1]. Lasy te przerzedzone są zrębami.

Szlaki turystyczne

Południowym zboczem około 30 m poniżej szczytu prowadzi szlak turystyczny:

niebieski – odcinek Europejskiego Szlaku Długodystansowego ze Srebrnej Góry do Lądka-Zdroju^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 12: Góry Bardzkie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1993, s. 139, 140. ISBN 83-85773-04-5.

Bibliografia

Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 12: Góry Bardzkie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1993, ISBN 83-85773-04-5.
Góry Bardzkie, mapa w skali 1:40 000, Wydawnictwo "Plan", Wrocław 2008, ISBN 978-83-61092-37-7
Ziemia Kłodzka. Mapa turystyczna 1:50 000. Wydawnictwo Kartograficzne Compass, 2005. ISBN 83-60240-08-6.

[staffa-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 12: Góry Bardzkie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1993, s. 139, 140. ISBN 83-85773-04-5.

[1]