Éric Zemmour
Éric Justin Léon Zemmour (ⓘwym., ur. 31 sierpnia 1958 w Montreuil[1]) – francuski dziennikarz prasowy, telewizyjny i radiowy, eseista, polemista oraz polityk skrajnie prawicowy. Kandydat w wyborach prezydenckich w 2022.
Pełne imię i nazwisko |
Éric Justin Léon Zemmour |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
31 sierpnia 1958 |
Zawód, zajęcie |
dziennikarz, eseista, komentator polityczny, polityk |
Alma Mater | |
Małżeństwo |
Mylène Chichportich (od 1982) |
Dzieci |
Hugo (ur. 1997), |
Strona internetowa |
Życiorys
edytujWczesne życie
edytujUrodził się pod Paryżem w Montreuil. Pochodzi z rodziny francuskojęzycznych Żydów z Algierii (z Blidy i Konstantyny), którzy przybyli do Francji w 1952, podczas wojny algierskiej[2]. Jego rodzice to Roger (1932–2013), technik farmacji i kierowca karetki pogotowia oraz Lucette, z domu Lévy (1936–2010), gospodyni domowa[3]. Dzieciństwo spędził w podparyskim Drancy, a jako nastolatek mieszkał w 18. dzielnicy Paryża[2].
Kariera dziennikarska
edytujUkończył studia w Instytucie Nauk Politycznych w Paryżu[4]. Rozpoczął karierę dziennikarską w prasie codziennej. Pracował dla „Quotidien de Paris” od 1986 do 1994 roku[5]. W 1996 roku wszedł w skład redakcji politycznej dziennika „Le Figaro”[6], gdzie pracował do 2009 roku, kiedy to został przeniesiony do „Le Figaro Magazine”, w którym pisał felietony (2010–2021). W międzyczasie pisał dla „Marianne” (1997) i „Valeurs actuelles” (1999). Oficjalnym powodem przenosin były jego kontrowersyjne wypowiedzi na łamach innych mediów, jednak w rzeczywistości, z powodu zbyt wysokiego wynagrodzenia w stosunku do skromnego wkładu w pismo[7]. W latach 2013–2014, był felietonistą „Le Spectacle du Monde”. Powrócił do „Le Figaro” w 2013 roku, w którym pracował do września 2021[8].
Zdobył sławę w połowie lat 2000., gdy zaczął pojawiać się w telewizji, w tym w programach Ça se dispute na kanale I-Télé oraz On n’est pas couché na kanale France 2. Przygotowywał także felietony radiowe dla radiostacji RTL od 2010[9] do 2019[10]. Jest autorem wielu książek (16 esejów i 3 powieści), które odniosły sukces sprzedażowy we Francji i wzbudziły polemiki.
Kariera polityczna
edytujOrganizacja Génération Z w 2021 roku promowała jego kandydaturę na prezydenta Francji i zapowiadała jego start w wyborach prezydenckich w 2022 roku[11]. Zemmour oficjalnie ogłosił swój start 30 listopada 2021[12][13][14]. W pierwszej turze wyborów, która odbyła się w niedzielę 10 kwietnia 2022, zajął czwarte miejsce z wynikiem 7,07%, pomiędzy Jeanem-Lukiem Mélenchonem i Valérie Pécresse[15].
Poglądy
edytujOpowiadał się za zdystansowaniem Francji od Stanów Zjednoczonych i zacieśnieniem relacji z Rosją[16], a także większą niezależnością od Unii Europejskiej i jej polityki zagranicznej. Zemmour również opowiadał się za wycofaniem się Francji ze zintegrowanego dowództwa wojskowego NATO[17]. Popierał Brexit i głosowanie Wielkiej Brytanii za opuszczeniem Unii Europejskiej[18]. W wywiadzie dla France 5 w styczniu 2022, powiedział, że gdyby pełnił rolę prezydenta Francji, to nie byłoby już żadnych sankcji wobec Rosji[19]. 24 lutego 2022, w odpowiedzi na pytanie Agence France-Presse, biuro kampanii wyborczej Zemmoura stwierdziło, iż „jednoznacznie potępia rosyjską interwencję wojskową, która rozpoczęła się wczoraj wieczorem na Ukrainie”[20].
Publikacje
edytujEseje
edytuj- Balladur, immobile à grands pas. Paryż: Éditions Grasset, 1995. ISBN 978-2-246-48971-9.
- Le Coup d’État des juges. Paryż: Éditions Grasset, 1997. ISBN 978-2-246-52551-6.
- Le Livre noir de la droite. Paryż: Éditions Grasset, 1998. ISBN 978-2-246-56251-1.
- Une certaine idée de la France. Paryż: France-Empire, 1998. ISBN 978-2-7048-0872-4.
- Les Rats de garde avec Patrick Poivre d’Arvor. Paryż: Stock, 2000. ISBN 978-2-234-05217-8.
- Chirac, l’homme qui ne s’aimait pas. Paryż: Éditions Balland, 2002. ISBN 978-2-7158-1408-0.
- Le Premier Sexe. Paryż: Éditions Denoël, 2006. ISBN 978-2-207-25744-9.
- Petit Frère. Paryż: Éditions Denoël, 2008. ISBN 978-2-207-25668-8.
- Mélancolie française. Paryż: Fayard, 2010. ISBN 978-2-213-65450-8.
- Z comme Zemmour. Paryż: Le Cherche midi, 2011. ISBN 978-2-7491-1865-9.
- Le Bûcher des vaniteux. Paryż: Albin Michel, 2012. ISBN 978-2-226-24024-8.
- Le Bûcher des vaniteux 2. Paryż: Albin Michel, 2013. ISBN 978-2-226-24541-0.
- Le Suicide français. Paryż: Albin Michel, 2014. ISBN 978-2-226-25475-7.
- Francuskie samobójstwo. Kraków: Biały Kruk, 2022. ISBN 978-83-7553-332-3.
- Un quinquennat pour rien. Paryż: Albin Michel, 2016. ISBN 2-226-32008-3.
- Destin français. Paryż: Albin Michel, 2018. ISBN 978-2-226-32007-0.
- La France n’a pas dit son dernier mot. Paryż: Rubempré, 2021. ISBN 978-2-9579305-0-0.
- Francja nie powiedziała ostatniego słowa. Warszawa: Wszystko co Najważniejsze, 2021. ISBN 978-83-67182-00-3.
Powieści
edytuj- Le Dandy rouge. Paryż: Plon, 1999. ISBN 978-2-259-19058-9.
- L’Autre. Paryż: Éditions Denoël, 2004. ISBN 978-2-207-25496-7.
- Petit Frère. Paryż: Éditions Denoël, 2008. ISBN 978-2-207-25668-8.
Przypisy
edytuj- ↑ Laurent Martinet , Eric Zemmour: "Je ne demande pas la francisation des noms" [online], lexpress.fr, 11 marca 2010 [dostęp 2022-03-23] (fr.).
- ↑ a b Vincent Monnier , Éric Zemmour: passé recomposé, „Paris Obs” (364-2257), 7 lutego 2008 (fr.).
- ↑ Glenn Cloarec , Eric Zemmour: «son» judaïsme, «son» identité française et toutes ses polémiques [online], timesofisrael.com, 5 grudnia 2021 [dostęp 2022-03-23] (fr.).
- ↑ Lukas Lourel , Macron, Zemmour, Mélenchon... les vrais diplômes des candidats à la présidentielle [online], capital.fr, 22 października 2021 [dostęp 2022-03-23] (fr.).
- ↑ Jean Sévillia, ZEMMOUR Feu sur les idées reçues [online], lefigaro.fr, 27 lutego 2010 [dostęp 2022-03-23] (fr.).
- ↑ Aurélie Frex , Éric Zemmour sauve sa tête au Figaro [online], europe1.fr, 23 marca 2010 [dostęp 2022-03-23] (fr.).
- ↑ Emmanuel Schwartzenberg , Zemmour: 9700 euros pour zéro papier [online], electronlibre.info, 25 marca 2010 [dostęp 2022-03-23] [zarchiwizowane z adresu 2014-10-20] (fr.).
- ↑ Jade Toussay , Zemmour annonce la fin de ses chroniques au Figaro, un pas de plus vers une candidature [online], huffingtonpost.fr, 1 września 2021 [dostęp 2022-03-23] (fr.).
- ↑ Aurélie Demarcy , Eric Zemmour: «Je ne suis pas un provocateur» [online], toutelatele.com, 4 stycznia 2010 [dostęp 2022-03-23] (fr.).
- ↑ Benjamin Pierret , RTL cesse sa collaboration avec Eric Zemmour [online], bfmtv.com, 3 października 2019 [dostęp 2022-03-23] (fr.).
- ↑ Samuel Laurent , La campagne d’affichage en faveur d’Eric Zemmour, nouvelle pierre sur le chemin d’une candidature à la présidentielle [online], lemonde.fr, 30 czerwca 2021 [dostęp 2022-03-23] (fr.).
- ↑ Aurelien Breeden , Constant Méheut , Éric Zemmour, Far-Right Pundit, Makes French Presidential Run Official [online], nytimes.com, 30 listopada 2021 [dostęp 2022-03-23] (ang.).
- ↑ Artur Bartkiewicz , Zemmour kandydatem na prezydenta Francji. Chce "ocalić kraj" [online], rp.pl, 30 października 2021 [dostęp 2022-03-23] (pol.).
- ↑ Jan Śliwa , Kim jest Éric Zemmour? [online], wszystkoconajwazniejsze.pl, 19 grudnia 2021 [dostęp 2022-03-23] (pol.).
- ↑ Raport wybory prezydenckie we Francji 2022. [dostęp 2022-04-11]. (pol.).
- ↑ Guillaume Lagane , Zemmour et la Russie [online], atlantico.fr, 22 października 2021 [dostęp 2022-03-23] (fr.).
- ↑ Judith Waintraub , La France doit-elle quitter le commandement intégré de l’Otan? [online], lefigaro.fr, 1 października 2021 [dostęp 2022-03-23] (fr.).
- ↑ Adam Sage , France lacks the bottle for Brexit, says Éric Zemmour [online], thetimes.co.uk, 20 stycznia 2022 [dostęp 2022-03-23] (ang.).
- ↑ Jewgienij Smagin , Кандидат в президенты Франции Земмур: необходимо отменить санкции против России [online], yamal-media.ru, 24 stycznia 2022 [dostęp 2022-03-23] (ros.).
- ↑ Hugo Septier , Offensive russe en Ukraine: condamnations unanimes de la classe politique française [online], bfmtv.com, 24 lutego 2022 [dostęp 2022-03-23] (fr.).
Bibliografia
edytuj- Nota biograficzna na stronie voici.fr. [dostęp 2022-03-23]. (fr.).