Wemale (lud)
Wemale – grupa etniczna zamieszkująca zachodnią część wyspy Seram, w archipelagu Moluków we wschodniej Indonezji. Ich populacja wynosi 40 tys. osób[1].
| Populacja |
40 tys. |
|---|---|
| Miejsce zamieszkania | |
| Język | |
| Religia | |
| Grupa | |
| Pokrewne |
Posługują się własnym językiem wemale z wielkiej rodziny austronezyjskiej, współistniejącym z malajskim ambońskim i indonezyjskim[1][2]. Ich rodzimy język jest rozdrobniony wewnętrznie[1]. Z danych publikacji Atlas bahasa tanah Maluku (1996) wynika, że istnieją dwa języki wemale (północny i południowy)[3].
Wemale wyznają chrześcijaństwo (protestantyzm), przy czym w folklorze utrzymują ślady dawnej mitologii (mityczne istoty Rabie i Hainuwele). Bywają podkładani pod pojęcie Alifuru[1].
Historycznie znajdowali się w sferze politycznej sułtanatów Ternate i Tidore. Przez długi czas opierali się wpływom zewnętrznym. Na pocz. XX w. zostali podporządkowani holenderskiej administracji kolonialnej i zaczęli przejmować kulturę ambońską[1]. Ich rodzimy język jest wypierany przez malajski amboński[4].
Do głównych zajęć ludu należą: ręczne rolnictwo tropikalne (uprawa roślin korzeniowych i bulwiastych, roślin strączkowych, bananów), łowiectwo. Na obszarach nisko położonych zajmują się produkcją sago. Prowadzą hodowlę trzody chlewnej, drobiu i psów; polują na dziki, jelenie, torbacze i węże. Pożywienie na bazie roślin (bataty, taro, pochrzyn, mączka sago) i mięsa[1].
Na społeczność wiejską składają się lokalizowane segmenty rodów matrylinearnych (luma-inai). Związek małżeński ma charakter matrylokalny[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g Michaił Anatoljewicz Czlenow: Wiemale. W: Walerij Aleksandrowicz Tiszkow (red.): Narody i rieligii mira: encykłopiedija. Moskwa: Bolszaja rossijskaja encykłopiedija, 1998, s. 122. ISBN 978-5-85270-155-8. OCLC 40821169. [dostęp 2024-08-01]. (ros.).
- ↑ M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Wemale, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 19, Dallas: SIL International, 2016 [zarchiwizowane z adresu 2016-04-02] (ang.).
- ↑ Mark Taber (red.): Atlas bahasa tanah Maluku. Ambon: Pusat Pengkajian dan Pengembangan Maluku, Universitas Pattimura / Summer Institute of Linguistics, 1996, s. 52. ISBN 979-8132-90-4. OCLC 40713056. [dostęp 2024-08-01]. (indonez.).
- ↑ Erniati, Yohanis Sanjoko. Deskripsi Pola Suku Kata Bahasa Wemale. „Jurnal Lingko: Jurnal Kebahasaan dan Kesastraan”. 2 (1), s. 37–50, 2020. DOI: 10.26499/jl.v2i1.48. ISSN 2686-2719. [dostęp 2023-08-02]. (indonez.).