Theodor Innitzer

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	16 października 1932
Konsekrator	Enrico Sibilia
Współkonsekratorzy	Ernst Karl Jakob Seydl; Franz Kamprath
Konsekrowani biskupi
Hermann Schoppelrey	6 stycznia 1934
Mesrop Habozian	13 września 1942
Franz Sales Zauner	15 sierpnia 1949
Franz Jáchym	19 maja 1950
Josef Schoiswohl	2 września 1951

Theodor Innitzer
	Kardynał prezbiter
	In caritate servire; Służyć w miłości
Kraj działania	Austria
Data i miejsce urodzenia	25 grudnia 1875 ; Vejprty
Data i miejsce śmierci	9 października 1955 ; Wiedeń
Miejsce pochówku	Katedra św. Szczepana w Wiedniu
	Arcybiskup Wiednia
Okres sprawowania	1932–1955
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	25 lipca 1902
Nominacja biskupia	19 września 1932
Sakra biskupia	16 października 1932
Kreacja kardynalska	13 marca 1933; Pius XI
Kościół tytularny	San Crisogono
	Multimedia w Wikimedia Commons

Theodor Innitzer (ur. 25 grudnia 1875 w Vejprtach, zm. 9 października 1955 w Wiedniu) – austriacki duchowny katolicki, kardynał, arcybiskup Wiednia.

Życiorys

W latach 1898–1902 studiował teologię na Uniwersytecie w Wiedniu. Święcenia kapłańskie przyjął 25 lipca 1902 roku. Podjął pracę duszpasterską w archidiecezji Wiedeń. 19 września 1932 roku otrzymał nominację na arcybiskupa metropolitę Wiednia. Konsekracja odbyła się 16 października 1932 roku w archikatedrze metropolitalnej św. Szczepana w Wiedniu. Sakry biskupiej udzielił mu abp Enrico Sibilia, nuncjusz apostolski w Austrii. Na konsystorzu 13 marca 1933 roku papież Pius XI wyniósł go do godności kardynalskiej z tytułem prezbitera San Crisogono. 14 marca 1938 roku osobiście powitał w hotelu Imperial Adolfa Hitlera. 18 marca 1938 wraz z innymi biskupami podpisał uroczystą deklarację biskupów austriackich, w której episkopat dobrowolnie i z zadowoleniem zaakceptował anschluss oraz poparł politykę narodowo-socjalistyczną niemieckiego rządu^[1]. Szybko znalazł się jednak w konflikcie z nową władzą. Gdy 7 października 1938 roku środowiska katolickie zorganizowały w Wiedniu pokojową manifestację, następnego wieczora nazistowscy bojówkarze napadli i zdewastowali pałac kardynalski, a także ciężko poturbowali wikarego katedry św. Szczepana. Kardynał stał się też obiektem ataków propagandowych^[2].

Uczestnik konklawe z roku 1939. Zmarł 9 października 1955 roku w Wiedniu. Pochowano go archikatedrze metropolitalnej św. Szczepana w Wiedniu.

Przypisy

↑ KAP. Po włączeniu Austrii do III. Rzeszy. „Przegląd Ewangelicki”. V/14, s. 165, 3 kwietnia 1938. Waldemar Preiss.
↑ Johannes Sachslehner: Zarządca do spraw śmierci. Odilo Globocnik, eksterminacja i obozy zagłady. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2016, s. 86–88. ISBN 978-83-8069-455-2.

Bibliografia

Sylwetka w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy. www2.fiu.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-13)].
Sylwetka na stronie Davida M Cheneya
Teczka Hitlera, BarbaraB. Ostrowska (tłum.) i inni, Warszawa: Świat Książki, 2009, ISBN 978-83-247-0964-9, OCLC 833499177 .

Linki zewnętrzne

Zobacz zbiór prac Theodora Innitzera w Wikilivres (dawniej Bibliowiki)

[1] KAP. Po włączeniu Austrii do III. Rzeszy. „Przegląd Ewangelicki”. V/14, s. 165, 3 kwietnia 1938. Waldemar Preiss.

[2] Johannes Sachslehner: Zarządca do spraw śmierci. Odilo Globocnik, eksterminacja i obozy zagłady. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2016, s. 86–88. ISBN 978-83-8069-455-2.

[1]

[2]