Wikipedia

Tadeusz Zawodziński

polski lekarz i oficer, ofiara zbrodni katyńskiej

Tadeusz Zawodziński (ur. 26 czerwca 1896 w Samarkandzie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – lekarz ginekolog położnik, docent doktor habilitowany, podporucznik lekarz Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Tadeusz Zawodziński
Ilustracja
podporucznik lekarz podporucznik lekarz
Data i miejsce urodzenia

26 czerwca 1896
Samarkanda

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1918–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Szpital Okręgowy Nr I

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-ukraińska (obrona Lwowa)
III powstanie śląskie
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi II stopnia Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys

edytuj

Urodził się w rodzinie Kazimierza (zm. 1911) i Stefanii z Junosza-Trojan-Piotrowskich (1866–1944)[1]. Ukończył gimnazjum im. Mikołaja Reja w Warszawie[2]. Przez 2,5 roku studiował medycynę na Uniwersytecie z Moskwie. W Moskwie działał w POW. U kresu I wojny światowej w lutym 1918 przybył do Warszawy. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Uczestniczył w obronie Lwowa w czasie wojny polsko-ukraińskiej (1918–1919) służąc w składach polskich pociągów pancernych „Piłsudczyk” „Generał Sosnkowski”. Następnie uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej[2]. Został awansowany do stopnia podporucznika ze starszeństwem z 1 października 1920. W 1921 uczestniczył w III powstaniu śląskim. W 1934 był zweryfikowany w Korpusie Oficerów Sanitarnych Lekarzy z lokatą 18. Ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego w 1925 uzyskując tytuł doktora. Był uczniem prof. Adama Ferdynanda Czyżewicza[3]. Został zatrudniony w Klinice Ginekologiczno-Położniczej i Chorób Kobiecych Uniwersytetu Warszawskiego (I Klinika Położnictwa i Ginekologii w Warszawie[4]), kolejno jako asystent, adiunkt, docent. Działał w Towarzystwo Ginekologicznym, od 1934 pełnił funkcję redaktora naczelnego czasopisma „Ginekologia Polska”. W 1936 uzyskał habilitację w zakresie położnictwa i ginekologii. Publikował w zakresie swojej specjalizacji lekarskiej. Od 26 czerwca 1929 był żonaty.

Po wybuchu II wojny światowej 1939 podczas kampanii wrześniowej był przydzielony i służył w Szpitalu Okręgowy Nr I przy Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 został przetransportowany do Katynia i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Został pochowany na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, gdzie w 1943 jego ciało zidentyfikowano podczas ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 3379[5]. Przy zwłokach zostały odnalezione: list oraz pocztówka, którą nadała Stefania Zawodzińska[6].

Grób symboliczny znajduje się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 64-3-23)[1].

Publikacje

edytuj
 
Tadeusz Zawodziński jako lekarz
  • Próba odchylenia dopełniacza w rzeżączce u kobiet (1930, współautorka: Zofia Milińska-Szwojnicka)
  • Praktyczne wiadomości z hormonologii w zakresie chorób kobiecych (1932)
  • W sprawie rzadkich postaci ropnego zapalenia przymacicza (1935)
  • W sprawie wartości nacięcia tylnego sklepienia pochwy (kolpotomja) w leczeniu wysięków zapalnych organów miednicy małej (1935)
  • Przyczynek do leczniczego działania oestronu w przypadkach braku miesiączki (1937)
  • Obecny stan hormonoterapii w ginekologii (1939)
  • Réaction de la déviation du complément pour le diagnostic de la blennorragie chez la femme (współautor)

Ordery i odznaczenia

edytuj

Upamiętnienie

edytuj

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło awansował go pośmiertnie do stopnia porucznika[8]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[9].

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” został zasadzony Dąb Pamięci, honorujący Tadeusza Zawodzińskiego w Lurnea w stanie Nowa Południowa Walia (Australia)[10]. Analogicznie został tam upamiętniony kpt Edward Łopatto[11].

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b Cmentarz Stare Powązki: KAZIMIERZ ZAWODZIŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2021-12-06].
  2. ↑ a b c d Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 360. [dostęp 2021-12-06].
  3. ↑ Longin Marianowski, Mirosław Wielgoś. Profesor Adam Ferdynand Czyżewicz. Twórca Warszawskiej Szkoły Położniczej. „Medycyna Dydaktyka Wychowanie”, s. 40, Nr 10 / 2012. Warszawski Uniwersytet Medyczny. ISSN 0137-6543. 
  4. ↑ I Klinika Położnictwa i Ginekologii WUM. tlw.waw.pl. [dostęp 2015-03-04].
  5. ↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2015-03-03].
  6. ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 184. ISBN 83-7001-294-9.
  7. ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 84)
  8. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  9. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2014-08-05].
  10. ↑ Tadeusz Zawodziński. katyn-pamietam.pl. [dostęp 2015-03-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2 kwietnia 2015)].
  11. ↑ Edward Łopatto. katyn-pamietam.pl. [dostęp 2015-03-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (19 lutego 2015)].

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Tadeusz_Zawodziński&oldid=71207500”