Tadeusz Semik
Tadeusz Franciszek Semik (ur. 26 sierpnia 1899 w Suchej Beskidzkiej, zm. 27 listopada 1978 tamże) – podpułkownik Wojska Polskiego.
| |
 podpułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
26 sierpnia 1899 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 listopada 1978 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1918–1948 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka |
| Odznaczenia | |
      
| |
Życiorys
edytujUkończywszy gimnazjum i zdawszy maturę wstąpił 3 listopada 1918[1] jako ochotnik do Wojska Polskiego, gdzie otrzymał przydział do 12 Pułku Piechoty w Wadowicach. Wraz z tym oddziałem walczył w wojnie polsko-bolszewickiej.
Po zakończeniu wojny wstąpił do Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie, którą ukończył 1. lipca 1921[2] i już w stopniu podporucznika skierowany został do 2. pułku piechoty Legionów, w którym służył w latach 1921–1927 na stanowisku dowódcy plutonu, a następnie kompanii[2].
Następnie w latach 1927–1931 pełnił służbę w batalionie manewrowym Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, 17. pułku piechoty w Rzeszowie od 1931 do 12 listopada 1935[2]. 22 lutego 1934 został mianowany na stopień kapitana ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 i 71. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. Później służył w batalionie KOP „Czortków” na stanowisku dowódcy 1. kompanii karabinów maszynowych[4][5] do sierpnia 1939[2]. Ukończył kurs dowódców batalionu 25. sierpnia 1939 i został skierowany do 1. Brygady Górskiej, której zadaniem była osłona wschodniego skrzydła Armii „Kraków”.
28. sierpnia 1939 sformował i objął dowództwo 151. kompanii fortecznej „Węgierska Górka”. Na jej czele, w czasie kampanii wrześniowej 1939 stoczył walkę pod Węgierską Górką. Zasłużył się wówczas niebywałą odwagą i umiejętnością korzystania ze swego talentu strzeleckiego. Z powodu niemożności dalszego stawiania oporu, pozbawiony łączności i pomocy z zewnątrz, poddał pozycję przeważającym siłom niemieckim. Ciężko ranny 3. września[2] dostał się do niewoli, w której spędził resztę wojny. Przebywał w oflagach XA Itzehoe, XC Lubeka i IIC Woldenberg[2].
Po uwolnieniu 25. stycznia 1945 przez Armię Czerwoną wrócił do Polski i 1. maja 1945 zgłosił się do LWP, gdzie otrzymał przydział do 46. pułku piechoty 13. Dywizja Piechoty w Katowicach na stanowisko dowódcy batalionu[2]. 15. listopada 1945 r. został dowódcą 48. Komendy Odcinka Prudnik[2], a następnie przez kilka lat już w stopniu majora pełnił wiele funkcji w Katowickim Oddziale WOP nr 10. W 1948 został przeniesiony do rezerwy. W 1964 w uznaniu zasług został awansowany do stopnia podpułkownika. Zmarł 27. listopada 1978 w Suchej Beskidzkiej i tam też spoczywa.
Ordery i Odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Złoty Krzyż Zasługi
- Srebrny Krzyż Zasługi – 1938 „za zasługi w służbie ochrony pogranicza”[6]
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Odznaka za Rany i Kontuzje
Przypisy
edytuj- ↑ Strzałkowski 1990 ↓, s. 816.
- ↑ a b c d e f g h Strzałkowski 1990 ↓, s. 817.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 23 lutego 1934 roku, s. 74.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 42, 910.
- ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 666.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 46.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Marek Jabłonowski, Włodzimierz Jankowski, Bogusław Polak, Jerzy Prochwicz: O niepodległą i granice. Korpus Ochrony Pogranicza 1924-1939. Wybór dokumentów. Warszawa-Pułkusk: Wyższa Szkoła Humanistyczna w Pułtusku. Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, 2001. ISBN 83-88067-48-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Waldemar Strzałkowski: Życiorysy dowódców jednostek polskich w wojnie obronnej 1939 r.. W: Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990. ISBN 83-211-1096-7.