Sichlański Potok

Sichlański Potok
Kontynent	Europa
Państwo	Polska
Lokalizacja	Rów Podtatrzański
	Potok 6 rzędu
	Ujście
Recypient	Cicha Woda
Wysokość	796,9 m n.p.m.
Współrzędne	49°19′29″N 20°03′11″E/49,324722 20,053056
	Położenie na mapie województwa małopolskiego ujście
	Położenie na mapie Polski ujście

Sichlański Potok – potok, lewy dopływ Cichej Wody^[2].

Potok wypływa ze źródeł w stożku napływowym Suchej Wody Gąsienicowej. Są to źródła o dużej wydajności, znajdujące się na wysokości 960–965 m n.p.m. w Capowskim Lesie po północnej stronie Drogi Oswalda Balzera. Od źródeł tych potok spływa w kierunku północno-wschodnim. Wzdłuż jego koryta występują młaki, szczególnie na lewym brzegu. Po przepłynięciu około 700 m w potoku następuje bifurkacja wód. Część jego wód spływa nadal w kierunku północno-wschodnim, główny nurt jednak zmienia kierunek na północno-zachodni i płynie doliną po wschodniej stronie zabudowań Murzasichla. Orograficznie prawe zbocza tej doliny tworzy stożek napływowy Suchej Wody, koryto Sichlańskiego Potoku miejscami przecina jego obrzeża. W dolnym biegu potok skręca na północny wschód i uchodzi do Cichej Wody na wysokości 799 m^[3].

Sichlański Potok ma długość 3,4 km i średni spadek 3,74%^[3]. Zlewnia ma powierzchnię 4,25 km². Cały jego bieg znajduje się w Rowie Podtatrzańskim, duża część jego wód jednak to podziemne wypływy z Tatr^[3].

Przypisy

↑ Sichlański Potok na mapie Geoportalu Polskiej Infrastruktury Informacji Przestrzennej. Główny Geodeta Kraju. [dostęp 2018-01-20].
↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 251, ISBN 83-239-9607-5 .
↑ ^a ^b ^c Krystyna Wit-Jóźwik. Hydrografia Tatr Wysokich. Objaśnienia do mapy hydrograficznej „Tatry Wysokie” 1:50 000. Polska Akademia Nauk. Instytut Geografii. Warszawa, 1974

[geoportal-1] Sichlański Potok na mapie Geoportalu Polskiej Infrastruktury Informacji Przestrzennej. Główny Geodeta Kraju. [dostęp 2018-01-20].

[hydronimy_p-2] Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 251, ISBN 83-239-9607-5 .

[hyd-3] Krystyna Wit-Jóźwik. Hydrografia Tatr Wysokich. Objaśnienia do mapy hydrograficznej „Tatry Wysokie” 1:50 000. Polska Akademia Nauk. Instytut Geografii. Warszawa, 1974

[2]

[1]

[3]