Renifer Niko i zaginione sanie Mikołaja

Renifer Niko i zaginione sanie Mikołaja
Niko ja myrskyporojen arvoitus
Gatunek	animowany
Rok produkcji	2024
Data premiery	11 października 2024
Kraj produkcji	Finlandia; Dania; Irlandia; Niemcy
Język	fiński; angielski
Czas trwania	85 min
Reżyseria	Kari Juusonen; Jørgen Lerdam
Scenariusz	Kari Juusonen; Hannu Tuomainen; Marteinn Thorisson
Muzyka	Eímear Noone
Montaż	Benjamin Mercer
Produkcja	Hannu Tuomainen; Antti Haikala
Wytwórnia	Animaker Oy; A. Film Production; Ulysses Filmproduktion; Moetion Films
Dystrybucja	Global Screen
Poprzednik	Renifer Niko ratuje brata (2012)
	Strona internetowa

Renifer Niko i zaginione sanie Mikołaja (fin. Niko ja myrskyporojen arvoitus) – fińsko-duńsko-irlandzko-niemiecki film animowany z 2024 roku w reżyserii Kari Juusonena i Jørgena Lerdama. Jest trzecia odsłona serii i kontynuacja filmów Renifer Niko ratuje święta (2008) i Renifer Niko ratuje brata (2012).

Obsada

Pauli Halonen jako Niko
Viola Käki jako Stella
Hannu-Pekka Björkman jako Juliusz
Vuokko Hovatta jako Wilma
Petteri Summanen jako Biegun
Riku Leskinen jako młody Biegun
Antti Reini jako Szkwał
Valtteri Turunen jako młody Szkwał
Puntti Valtonen jako Wicher
Antti LJ Pääkkönen jako Piorun
Jaakko Saariluoma jako Rakieta
Riku Nieminen jako Kometa
Jukka Rasila jako Meteor
Risto Kaskilahti jako Halny

Fabuła

Renifer Niko marzy wstąpieniu do elitarnej Powietrznej Eskadry Świętego Mikołaja, by móc latać wspólnie z tatą. Gdy w końcu otrzymuje taką szansę, nieoczekiwanie pojawia się konkurent, którym jest młoda, zawadiacka reniferka Stella. W takim przypadku o wyborze zwycięzcy mają zdecydować trzy zadania. Pomimo rywalizacji, oboje wzajemnie się lubią, więc Niko postanawia pokazać jej, gdzie są ukryte sanie Świętego Mikołaja. Jednakże w noc poprzedzającą Wigilię wychodzi na jaw, że Stella je ukradła. Zdesperowany Niko, chcąc udobruchać swojego wściekłego tatę, razem ze swoimi najlepszymi przyjaciółmi – wiewiórką Juliuszem i łasicą Wilmą, rusza jej śladem na daleką północ^[1].

Produkcja

Międzynarodowy sukces dwóch poprzednich filmów z serii sprawił, że zrealizowana została ich kontynuacja. Choć jak przyznał reżyser Kari Juusonen, nie powstała ona bezpośrednio po drugiej części wydanej w 2012 roku, gdyż „nie było odpowiedniej historii”^[2].

Trzecia część podobnie jak poprzednie filmy, był międzynarodową koprodukcją czterech europejskich wytwórni: Anima Vitae (Finlandia), A. Film Production (Dania), Ulysses Filmproduktion (Niemcy) i Moetion Films (Irlandia), a za reżyserię odpowiadał twórca wcześniejszych odsłon Kari Juusonen^[3].

Budżet filmu wyniósł około 7 milionów euro, co jak na skandynawską animację było znacznie powyżej średniej, ale jak przyznał producent Hannu Tuomainen narzucało to też wiele ograniczeń. Według niego dużym wyzwaniem było stworzenie ambitnej i jakościowo dobrej animacji przy tak ograniczonych środkach, a która mogłaby zostać wydana na rynek międzynarodowy^[3].

Produkcja rozpoczęła się wiosną 2022 roku, a jej fińska premiera została zaplanowana na październik 2024 roku^[3]. Jest to najdłuższa część z dotychczasowych, która trwa 85 minut^[4].

Animacja została sprzedana do ponad 100 krajów. W listopadzie 2024 roku film został wydany w kinach w Australii, Hiszpanii, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Austrii, Litwie, Polsce, Szwecji, Niemczech, Serbii, Słowacji, Słowenii, Szwajcarii, Danii, Czechach, Turcji, Nowej Zelandii i kilku krajach latynoamerykańskich. Natomiast w grudniu i styczniu 2025 roku w Belgii, Bułgarii, Korei Południowej, Holandii, Grecji, Meksyku, w Rumunii, na Węgrzech, w Estonii i Francji^[5]

Przypisy

↑ Niko - Beyond the Northern Lights. globalscreen.de. [dostęp 2024-12-16]. (ang.).
↑ Marta Balaga: ‘Niko – Beyond the Northern Lights’ Debuts Clip as Beloved Reindeer Returns for Third Time: ‘In This Film We See the Biggest Change in Niko’ (EXCLUSIVE). variety.com. [dostęp 2024-12-16]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c Rebekah Villon: Global Sensation Niko Goes Beyond the Northern Lights in His Third Film. weanimate.dk. [dostęp 2024-12-16]. (ang.).
↑ Juha Rosenqvist: Niko ja myrskyporojen arvoitus. film-o-holic.com. [dostęp 2024-12-16]. (ang.).
↑ ‘Niko – Beyond the Northern Lights sold to over 100 countries. ses.fi. [dostęp 2024-12-16]. (ang.).

Linki zewnętrzne

Renifer Niko i zaginione sanie Mikołaja w bazie Filmweb
Renifer Niko i zaginione sanie Mikołaja w bazie IMDb (ang.)

[globalscreen-1] Niko - Beyond the Northern Lights. globalscreen.de. [dostęp 2024-12-16]. (ang.).

[variety-2] Marta Balaga: ‘Niko – Beyond the Northern Lights’ Debuts Clip as Beloved Reindeer Returns for Third Time: ‘In This Film We See the Biggest Change in Niko’ (EXCLUSIVE). variety.com. [dostęp 2024-12-16]. (ang.).

[weanimate-3] Rebekah Villon: Global Sensation Niko Goes Beyond the Northern Lights in His Third Film. weanimate.dk. [dostęp 2024-12-16]. (ang.).

[film-o-holic-4] Juha Rosenqvist: Niko ja myrskyporojen arvoitus. film-o-holic.com. [dostęp 2024-12-16]. (ang.).

[ses-5] ‘Niko – Beyond the Northern Lights sold to over 100 countries. ses.fi. [dostęp 2024-12-16]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]