Pobiel
Pobiel (niem. Pobil, lub Bobile) – wieś w Polsce, położona w województwie dolnośląskim, w powiecie górowskim, w gminie Wąsosz.
| wieś | |
 Młyn | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (III 2011) |
470[2] |
| Strefa numeracyjna |
65 |
| Kod pocztowy |
56-210[3] |
| Tablice rejestracyjne |
DGR |
| SIMC |
0377348 |
Położenie na mapie gminy Wąsosz  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu górowskiego  | |
 51°33′56″N 16°44′53″E/51,565556 16,748056[1]
| |
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0377360 | Młynary | osada |
| 0377354 | Zubrza | przysiółek |
Historia
edytujOdkryto tu najstarsze szczątki Homo sapiens (fragmenty czaszki młodej kobiety) na Dolnym Śląsku, datowane na lata 8700–8600 p.n.e.[6]
Miejscowość ma metrykę średniowieczną i notowana była już w XIV wieku. W 1323 zanotowana została jako Pobel, 1418 Pobil, 1787 Bobiele, 1845 Bobile, 1800 Bobile, 1900 Bobile. Nazwa wywodzi się od białej barwy - wyrażenia "po bieli"[7]. Została zniemczona[a] przyjmując formę Bobile z regularną wymianą głoski p na b. W 1936 roku ówczesna niemiecka administracja nazistowska zastąpiła historyczną nazwę sztuczną formą Wandelheim. Po 1945 polska administracja nadała wsi nazwę Pobiel[7].
W księdze łacińskiej Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis (pol. Księga uposażeń biskupstwa wrocławskiego) spisanej za czasów biskupa Henryka z Wierzbna w latach 1295–1305 miejscowość wymieniona jest w zlatynizownej formie Subra[8][9].
W latach 1954-1959 wieś była siedzibą gromady Pobiel, po jej zniesieniu w gromadzie Wąsosz. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa leszczyńskiego.
Demografia
edytujPobiel jest największą miejscowością gminy Wąsosz. Według Narodowego Spisu Powszechnego liczyła 470 mieszkańców (III 2011 r.).
Zabytki
edytujDo wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest obiekt[10]:
- młyn nr 166 (obecnie nr 51), z początku XX wieku
Uwagi
edytuj- ↑ Termin "zniemczenie" jest synonimem pojęcia "germanizacja". Pierwszy wywodzi się z łaciny, a drugi z języka polskiego. źródło: "Słownik języka polskiego", t. I A-K s. 646 hasło "germanizacja' oraz tom III P-Ż s. 1048, - hasło "zniemczyć", Warszawa, ISBN 83-01-00282-4, Encyklopedia popularna PWN, hasło "germanizacja". Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1982, s. 234. ISBN 83-01-01750-3. Internet: synonim.netsynonimy.pl
Przypisy
edytuj- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 102840
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 940 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ GUS. Rejestr TERYT
- ↑ M. Trzciński, Śląsk starożytny i średniowieczny, Muzeum Miejskie Wrocławia, 2016, s. 53.
- ↑ a b Rymut 2013 ↓, s. 7.
- ↑ Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis online
- ↑ H. Markgraf, J. W. Schulte, "Codex Diplomaticus Silesiae T.14 Liber Fundationis Episcopatus Vratislaviensis", Breslau 1889
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 27. [dostęp 2012-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-27)].
Bibliografia
edytuj- Kazimierz Rymut: Nazwy miejscowe Polski, t. IX, P-Q. Kraków: Instytut Języka Polskiego PAN, 2013, s. 7. ISBN 978-83-64007-04-0.