Pchła kocia
Pchła kocia (Ctenocephalides felis) – owad z rodziny Pulicidae. Pasożyt zewnętrzny kota. Poza kotem pchła ta może pasożytować na człowieku[2], psie, szczurze wędrownym oraz innych zwierzętach domowych i dzikich[3]. Jest pasożytem kosmopolitycznym.
| Ctenocephalides felis | |||
| Bouche, 1835 | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
pchła kocia | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
Występują następujące podgatunki[4]:
- Ctenocephalides felis darmarensis
- Ctenocephalides felis felis
- Ctenocephalides felis orientis
- Ctenocephalides felis strongylus
Samiec C. felis osiąga wielkość 1,5 mm długości[2], samica jest większa i mierzy 2,5–3,2 mm długości[2]. Budowa bardzo podobna do pchły psiej z tym że głowa jest bardziej wydłużona a stosunek długości do szerokości głowy wynosi 2:1[2]. Różnią się dodatkowo długością grzebyków (ctenidium) na policzkach, które u pchły kociej są dłuższe[2] Pchły te są w stanie skakać na odległość nawet 150 razy dłuższą od długości ich ciała[5].
Rozwój
edytujJest podobny do pchły ludzkiej oraz pchły psiej. Zapłodnione samice po napiciu się krwi składają jaja. Dziennie około 15 sztuk[6]. Jaja mają kształt elipsoidalny, są barwy białawej[6]. Po 2–8 dniach[2] wykluwają się larwy, które są beznogie, posiadają aparat gębowy typu gryzącego i poruszają się ruchem robakowatym. Odżywiają się ekskrementami i resztkami organicznymi[6]. Stadium larwalne trwa 7–18 dni[2]. Stadium poczwarki zaś 2–14 dni[2]. Po dwukrotnym linieniu następuje przepoczwarczenie w imago w luźnym oprzędzie zmieszanym z ziarnami kurzu[6].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d e Atlas pasożytów człowieka. Lublin: Koliber, 2005, s. 165. ISBN 83-921869-6-6.
- ↑ a b c d e f g h Parazytologia weterynaryjna tom II, s.87
- ↑ Choroby pasożytnicze zwierząt domowych. s. 392.
- ↑ MK. Rust, MW. Dryden. The biology, ecology, and management of the cat flea.. „Annu Rev Entomol”. 42, s. 451-473, 1997. DOI: 10.1146/annurev.ento.42.1.451. PMID: 9017899.
- ↑ Henri. Launay, Les puces (Siphonaptera) : de France et du Bassin méditerranéen occidental, Paris: Fédération française des sociétés de sciences naturelles, 1990, ISBN 2-903052-10-7, OCLC 23849752 [dostęp 2018-12-05].
- ↑ a b c d Feline clinical parasitology. s. 443.
Bibliografia
edytuj- Stefański W., Parazytologia weterynaryjna tom II, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa, 1970
- Stefan Furmaga: Choroby pasożytnicze zwierząt domowych. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1985. ISBN 83-09-00671-3.
- Dwight D. Bowman: Feline clinical parasitology. Ames: Iowa State University Press, 2002. ISBN 0-8138-0333-0.