Parafia Najświętszej Maryi Panny Królowej w Łukowej

Parafia Najświętszej Maryi Panny Królowej w Łukowej – parafia rzymskokatolicka, znajdująca się w diecezji kieleckiej, w dekanacie chęcińskim.

Parafia
pw. Najświętszej Maryi Panny Królowej
w Łukowej

kościół parafialny
Państwo	Polska
Siedziba	Łukowa
Adres	26-060 Chęciny Łukowa nr 132
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Diecezja	kielecka
Dekanat	chęciński
Kościół parafialny	Kościół Najświętszej Maryi Panny Królowej w Łukowej
Proboszcz	Ks. Mirosław Błoniarz (od 2010)
Wezwanie	Najświętszej Maryi Panny Królowej
Wspomnienie liturgiczne	święto Najświętszej Maryi Panny Królowej 31 maja
Położenie na mapie gminy Chęciny Parafia pw. Najświętszej Maryi Panny Królowej w Łukowej
Położenie na mapie Polski Parafia pw. Najświętszej Maryi Panny Królowej w Łukowej
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego Parafia pw. Najświętszej Maryi Panny Królowej w Łukowej
Położenie na mapie powiatu kieleckiego Parafia pw. Najświętszej Maryi Panny Królowej w Łukowej
50°43′42,672″N 20°32′05,203″E

Rys historyczny:

Kasztelan czechowski Klemens Niemsza wzniósł w 1408 r. drewniany kościół pw. NMP Dziewicy Chwalebnej w Łukowej. Obecny kościół noszący tytuł NMP Królowej został, wybudowany w latach 1900-1901.

Szlachecka fundacja

Rok 1408 uważa się za początek parafii. Kościół w Łukowej był fundacją szlachecką. W XVI wieku znajdował się w rękach protestantów, odzyskany przez katolików ok. 1638 r. Płynęły lata. Mimo bieżących reperacji – kościół „starością opustoszał…”.

W 1753 r. Anna z Ossolińskich Szaniawska ufundowała nową, niewielką, lecz pełną uroku świątynię pw. Pocieszenia Matki Boskiej, której opis zachował się w parafialnym inwentarzu. Z tego kościoła pozostała m.in. chrzcielnica z marmuru chęcińskiego oraz ołtarze. Tymczasem biednieli proboszczowie i kolatorowie, a wojny i przemarsze wojsk dopełniały ubóstwa. Parafię nazywano „księżym karcerem”, gdyż bieda wypędzała z niej kolejnych proboszczów. Po 1841 r. podjęto wysiłek generalnego remontu kościoła, a ks. Jan Chryzostom Banachiewicz, zachęcany przez okolicznych dziedziców i włościan, marzył o budowie nowej świątyni. Pomógł nieszczęśliwy wypadek: Bierzyński, dziedzic z Ostrowia, samobójczym strzałem odebrał sobie życie. Bezdzietna wdowa złożyła na ręce pasterza diecezji bpa T. Kulińskiego 2 tys. rubli – z myślą o budowie nowego kościoła parafialnego. Energiczny ks. Banachiewicz rozpoczął starania u władz, wdowa Bierzyńska dołożyła kolejne 3 tys. rubli, a potem – już w trakcie zaawansowanych prac – ponad 10 tys. Budowę ukończono w 1901, a w 1902 kościół został poświęcony pw. Przemienienia Pańskiego. Zbudowany był na planie krzyża, z przyległą doń kaplicą Bierzyńskich. Konsekrował go w 1958 r.  bp Jan Jaroszewicz.

W kościele, czyli stare z nowym

W ołtarzu głównym znajduje się obraz MB z Dzieciątkiem z XVII w., na wzór Santa Maria Maggiore, ubrany w sukienkę z 1638 r., pochodzący ze starego kościoła, podobnie jak dwa boczne ołtarze i zabytkowa chrzcielnica. Polichromię w latach 1971-1973 namalował Piotr Wróblewski, wprowadzając oryginalną symbolikę, szczególnie w stacjach Drogi Krzyżowej. Zostały w nią wkomponowane znane postaci z ówczesnej historii Polski i świata – np. Ghandi oraz z realiów lokalnych – m.in. ks. dr Wacław Radosz i miejscowa tercjarka.