Otton Samójłowicz-Salamonowicz
Otton Samójłowicz-Salamonowicz[1] (ur. 23 marca 1885 w Starej Osocie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik lekarz Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
| |
 podpułkownik lekarz
| |
| Data i miejsce urodzenia |
23 marca 1885 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1934, 1939-1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
OPL Brześć |
| Stanowiska |
komendant OPL |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Późniejsza praca |
burmistrz Otwocka |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys
edytujUrodził się 23 marca 1885 roku w cukrowni we wsi Stara Osota, w ówczesnym powiecie czehryńskim guberni kijowskiej, w rodzinie Mamerta i Franciszki z Rzepeckich[2][3].
W 1904 ukończył gimnazjum w Sumach i zdał egzamin dojrzałości[4]. W 1910 ukończył studia na Wydziale Lekarskim Cesarskim Uniwersytecie Charkowskim i uzyskał dyplom lekarza[4]. W czasie I wojny światowej służył w I Korpusie Polskim w Rosji, a następnie w 4 Dywizji Strzelców Polskich i Armii Polskiej we Francji. 21 maja 1919 został mianowany kapitanem lekarzem od dnia 1 marca 1919[5].
Z dniem 1 stycznia 1920 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej Armii gen. Hallera, z tymczasowym zatwierdzeniem stopnia kapitana lekarza, zaliczony do Rezerwy armii i powołany do służby czynnej aż do demobilizacji[6]. W 1920 roku wziął udział w wojnie z bolszewikami. Był ranny. 6 sierpnia 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w korpusie lekarskim, w grupie oficerów byłej Armii gen. Hallera. Pełnił wówczas służbę na stanowisku szefa sanitarnego 12 Dywizji Piechoty[7]. 1 czerwca 1921 roku nadal pełnił służbę w dowództwie 12 Dywizji Piechoty na stanowisku szefa sanitarnego, a jego oddziałem macierzystym była kompania zapasowa sanitarna nr III[8].
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 74. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy, a jego oddziałem macierzystym była nadal kompania zapasowa sanitarna nr III[9]. Z dniem 31 grudnia 1922 roku, na własną prośbę, został przeniesiony do rezerwy[10]. W latach 1923–1924 pozostawał na ewidencji 2 batalionu sanitarnego w Lublinie[11][12].
15 maja 1930 roku został powołany do służby czynnej i przemianowany na oficera zawodowego w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919 roku i 5. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy[13]. W czerwcu tego roku został przeniesiony z Komendy Placu Kraków do 3 batalionu sanitarnego w Grodnie na stanowisko dowódcy[14]. W październiku 1931 roku został przeniesiony do 3 Szpitala Okręgowego w Grodnie na stanowisko pomocnika komendanta szpitala[15][16]. W grudniu 1932 roku został przeniesiony do 9 Szpitala Okręgowego z równoczesnym przydziałem do Szefostwa Sanitarnego Okręgu Korpusu Nr IX[17]. Z dniem 30 czerwca 1934 roku został przeniesiony w stan spoczynku[18].
Po zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej (od 4 października 1934 do 4 lutego 1937) pełnił funkcję burmistrza miasta i uzdrowiska Otwocka[19]. W 1937 przeniósł się do Prużany i zamieszkał przy ul. Piłsudskiego 25. W następnym roku przeniósł się do Brześcia na ul. Zygmuntowską 33. Później został zatrudniony w charakterze lekarza, w Podlaskiej Wytwórni Samolotów w Białej Podlaskiej.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku pełnił funkcję komendanta Obrony Przeciwlotniczej Brześcia. Po agresji ZSRR na Polskę w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku[3]. Wiosną 1940 został zamordowany w Charkowie przez funkcjonariuszy NKWD i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[3], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[20]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 3059[3].
Był dwukrotnie żonaty. Z pierwszą żoną wziął rozwód. Miał z nią syna Konstantego (ur. 2 października 1912)[21]. Z drugiego związku miał córkę Helenę (ur. 1922) i syna Mamerta (ur. 1925)[22].
Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie na stopień generała brygady[23][24]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[25][26].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6708 – 10 maja 1922[27]
- Krzyż Niepodległości – 25 lipca 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[28]
- Krzyż Walecznych trzykrotnie[3]
- Złoty Krzyż Zasługi – 19 marca 1937 „za zasługi w służbie wojskowej”[29]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[3]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[3]
- Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych[30]
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ W Rocznikach oficerskich 1923 i 1924 figurował, jako Otto Salomonowicz-Samojłowicz.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 37, 47, 48, 52.
- ↑ a b c d e f g Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 471.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 47, 48.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 160–162.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 17 stycznia 1920 roku, s. 6.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 31 z 18 sierpnia 1920 roku, s. 751.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 440, 858.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 311, tu podano, że urodził się 23 marca 1882 roku.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 58 z 23 grudnia 1922 roku, s. 964.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1136, 1213.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1028, 1095.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 196.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 213.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 339.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 322, 870.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 427.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 146.
- ↑ Znani i zasłużeni w Otwocku. Urząd Miasta Otwocka. [dostęp 2024-09-23].
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 48.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 3 [dostęp 2024-09-19] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2024-01-09].
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 26 czerwca 1922, s. 469.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 171, poz. 208.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 175–180.
Bibliografia
edytuj- Otton Samojłowicz-Salamonowicz. [w:] Kolekcja Generałów i Osobistości, sygn. I.480.776 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-04-27].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.