Olimpiada Innowacji Technicznych
Olimpiada Innowacji Technicznych – nieistniejąca olimpiada szkolna dla uczniów szkół ponadgimnazjalnych, organizowana w latach 2008-2013 przez Polski Związek Stowarzyszeń Wynalazców i Racjonalizatorów, stowarzyszenia naukowe i naukowo – techniczne, wspólnie z wybranymi placówkami edukacyjnymi, jako zadanie zlecone przez Ministerstwo Edukacji Narodowej[1], na podstawie rozporządzeń Ministra Edukacji Narodowej[2][3].
Honorowy patronat nad olimpiadą sprawowała Alicja Adamczak, prezes Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej[4].
W roku szkolnym 2012/2013 zorganizowano ostatnią, VI edycję olimpiady. Na jej miejsce ustanowiono Olimpiadę Innowacji Technicznych i Wynalazczości[5].
Geneza olimpiady
edytujOlimpiada Innowacji Technicznych stanowiła w zmienionej, unowocześnionej formie, bezpośrednią kontynuację Olimpiady – Turnieju Młodych Mistrzów Techniki[4]. Zmiana formuły i regulaminu olimpiady była reakcją na uwarunkowania prawne i finansowe, powstałe wskutek przemian społeczno – politycznych oraz gospodarczych w Polsce oraz na zmiany w szkolnictwie średnim, w tym zwiększającą się możliwość uczestniczenia laureatów polskich olimpiad w konkursach międzynarodowych.
Zasady i cel olimpiady
edytujGłównym celem Olimpiady Innowacji Technicznych było zachęcenie młodzieży ze szkół ponadgimnazjalnych do podejmowania prac o charakterze badawczym bądź konstrukcyjnym w dziedzinie nauk technicznych, w zakresie, wykraczającym poza obowiązkowy program kształcenia.
Prace o charakterze wynalazku, wzoru użytkowego lub wzoru przemysłowego mogły być przedmiotem zgłoszenia do Urzędu Patentowego RP, celem ochrony.
Autorami prac mogli być indywidualni uczniowie lub maksymalnie 3-osobowe zespoły, pod opieką opiekuna merytorycznego.
Przy ocenie prac konkursowych brane były pod uwagę zwłaszcza:
- twórczy charakter rozwiązania, nowość, oryginalność, pomysłowość i stopień samodzielności autora/-ów
- wartości użytkowe przeprowadzonych badań lub zaprojektowanych rozwiązań
- stopień nowości zastosowanych technik badawczych, bądź technik wytwarzania
Kategorie tematyczne
edytujW ramach Olimpiady Innowacji technicznych rozgrywane były cztery konkursy tematyczne[4]:
„E” – Pomysł ekologiczny
edytujDla opracowań o charakterze badawczym, poświęconych ochronie środowiska naturalnego.
„P” – Pomoc dydaktyczna
edytujDla modeli fizycznych lub cyfrowych, prototypów maszyn lub ich podzespołów; schematów procesów technicznych lub technologicznych; filmów naukowych o charakterze dydaktycznym.
„R” – Pomysł techniczny
edytujDla prac, projektujących zmiany aktualnie istniejących rozwiązań w urządzeniach technicznych lub sposobach wytwarzania.
„U” – Usprawnienie softwarowo - techniczne
edytujDla rozwiązań z zakresu oprogramowania urządzeń do praktycznego zastosowania w szkolnictwie lub przedsięwzięciach biznesowych.
Etapy olimpiady
edytujNa Olimpiadę Innowacji Technicznych składały się 3 etapy[4]:
I Etap - Eliminacje szkolne
edytujOrganizowane w placówkach edukacyjnych dla uczniów w wieku do 21 lat, uczęszczających do szkół ponadgimnazjalnych: liceów ogólnokształcących lub profilowanych, techników, uzupełniających liceów ogólnokształcących, uzupełniających techników oraz ponadpodstawowych szkół średnich, ogólnokształcących i zawodowych, dających możliwość uzyskania świadectwa dojrzałości.
II Etap - Eliminacje okręgowe
edytujPrace, wyłonione przez szkolne sądy konkursowe oraz autorstwa uczniów szkół, w których nie przeprowadzono eliminacji, były kierowane do oceny do lokalnych organizatorów eliminacji, tj. członków Polskiego Związku Stowarzyszeń Racjonalizatorów i Wynalazców lub innych upoważnionych przedstawicieli.
III Etap - Eliminacje ogólnopolskie
edytujWyłonione w etapie II prace były poddawane ocenie przez Centralny Sąd Konkursowy.
Prace były nagradzane miejscem na podium lub wyróżnieniem, a uczestnicy III etapu otrzymywali tytuł
Finalisty Olimpiady lub Laureata Olimpiady
oraz tytuł Młodego Innowatora.
Podsumowanie eliminacji ogólnopolskich odbywało się co roku, na uroczystym finale w Warszawskim Domu Technika.
Przywileje dla finalistów i laureatów olimpiady
edytujUczestnicy etapu ogólnopolskiego zyskiwali przywileje i udogodnienia w procesie edukacyjnym, jak np. ułatwiony dostęp na wiele kierunków technicznych w uczelniach wyższych, zwolnienie z pisemnej części egzaminu, potwierdzającego kwalifikacje zawodowe lub z części pisemnej egzaminu, potwierdzającego kwalifikacje w zawodzie.
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Tomasz Skiba: Zestawienie ofert, którym przyznano dotacje w ramach realizacji konkursu pn. „Organizacja i przeprowadzenie olimpiad w latach szkolnych 2010/2011, 2011/2012, 2012/2013"- aktualizacja na dzień 18 listopada 2010 r. 2010-11-18. s. 2. [dostęp 2013-08-04].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 29 stycznia 2002 r. w sprawie organizacji oraz sposobu przeprowadzania konkursów, turniejów i olimpiad. (Dz.U. z 2020 r. poz. 1036)
- ↑ Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych. Dz.U. z 2007 r. nr 83, poz. 562
- ↑ a b c d Regulamin Olimpiady Innowacji Technicznych, zatwierdzony dnia 21 czerwca 2011 r. przez Krajową Radę Polskiego Związku Stowarzyszeń Racjonalizatorów i Wynalazców
- ↑ Regulamin Olimpiady Innowacji Technicznych i Wynalazczości, zatwierdzony dnia 05 września 2013 r. przez Krajową Radę Polskiego Związku Stowarzyszeń Racjonalizatorów i Wynalazców