Madonna z długą szyją
Madonna z długą szyją (wł. Madonna dal collo lungo) – ostatni obraz włoskiego malarza manierystycznego Parmigianina, namalowany w latach 1534–1540[1].
| |
| Autor | |
|---|---|
| Data powstania |
1534–1540 |
| Medium | |
| Wymiary |
219 × 135 cm |
| Miejsce przechowywania | |
| Miejscowość | |
| Lokalizacja | |
Historia obrazu
edytujObraz zlecony w 1534 roku, miał ozdobić jedną z kaplic kościoła Santa Maria dei Servi w Parmie. Miał zostać wykonany w ciągu jednego roku, jednakże jeszcze w 1540 roku po śmierci mistrza znajdował się w jego pracowni, a jego prawa strona była niedokończona. W 1698 roku obraz znalazł się w zbiorach wielkiego księcia Toskanii Ferdynanda Medyceusza. Obecnie[kiedy?] znajduje się w zbiorach Galerii Uffizi.
Opis i symbolika obrazu
edytujObraz jest przykładem manieryzmu włoskiego. Przedstawia Matkę Boską z Dzieciątkiem, przy czym postacie są nienaturalnie wydłużone i przedstawione są w paradoksalnych pozach, zrywając tym samym z kanonem malarstwa renesansowego. Po lewej stronie znajdują się postacie o niewyjaśnionym znaczeniu. Dzieło jest alegorią dogmatu Niepokalanego Poczęcia, gdzie długa szyja była atrybutem Madonny i odnosiła się do hymnu maryjnego Collum tuum ut colonna (Twoja szyja jak kolumna). Parmigianino w tle za postaciami nawiązując do hymnu namalował kolumnę. Po lewej stronie nagi anioł trzyma owalną wazę w kształcie jaja, na której pierwotnie znajdował się krzyż, a która według słów liturgii miał odnosić się do Marii jako mistycznego naczynia, w którym dokonała się inkarnacja Chrystusa[2]. Sama postać Madonny, według alchemii, przypominała kształtem athanor, czyli macierz dzieła alchemicznego, dzieciątko natomiast przedstawia Chrystusa – Lapisa.
Obraz wyróżnia się asymetrią spotęgowaną czerwoną draperią, wiszącą nad postaciami aniołów i pustą przestrzenią z prawej strony. Po prawej stronie, w dolnym rogu, znajduje się prawdopodobnie zdeformowana postać św. Hieronima rozwijającego pergamin.
Przypisy
edytuj- ↑ Danilo De Candido: Dell’arte: Un Viaggio Veloce Dalla Preistoria Ad Oggi Nell’arte Occidentale. Europa Edizioni, 2019, s. 145. ISBN 978-88-9384-968-5.
- ↑ Według symbolizmu w okultyzmie waza była tyglem, w którym materia zamieniała się w złoto. Parmigianino interesował się alchemią. Matilde Battistini, Symbole i alegorie, Warszawa: Arkady, 2005, s. 130.
Bibliografia
edytuj- Susanna Buricchi: Wielkie muzea – Uffizi. Warszawa: Wyd. HPS, 2007. ISBN 978-83-60688-37-3.
- Rolf C. Wirtz: Florencja. Sztuka i architektura. h.f. ullmann, 2005, s. 560. ISBN 978-3-8331-2302-3.