Leszko III

Leszko III – legendarny władca Polski (wymieniony po raz pierwszy przez Wincentego Kadłubka). Domniemany syn Leszka II, ojciec Popiela I i dziadek Popiela II.

Legenda

Według Kadłubka Leszko stoczył trzy zwycięskie wojny z Juliuszem Cezarem, zaś walcząc w Partii rozgromił Krassusa. Według kronikarza panował nad Getami, Partami i "krainami położonymi poza Partami", zaś według Kroniki wielkopolskiej jego państwo sięgało na zachodzie "po Westfalię, Saksonię, Bawarię i Turyngię". Pokonany Juliusz Cezar miał wydać za niego swoją siostrę Julię, dając jej w posagu Bawarię. Od męża zaś otrzymała Julia "prowincję serbską". Założyła dwa miasta nazwane swoim imieniem: Julius (Lubusz) i Julin (Lublin, natomiast według Kroniki wielkopolskiej Wolin). Pod naciskiem senatu Cezar próbował odebrać siostrze Bawarię, prowokując tym samym konflikt z Leszkiem, który w odpowiedzi odesłał żonę do Rzymu.

Z małżeństwa Leszka z Julią wywodzi się syna Popiela. Po jej odprawieniu Leszko wziął sobie nałożnicę, z którą miał dwudziestu synów, którzy po jego śmierci otrzymali własne królestwa.

Świadomi legendarnego opisu panowania Leszka III, późniejsi kronikarze podchodzili z rezerwą do jego postaci. Jan Długosz pominął historię o Cezarze, pisząc, że Leszko sprawował nad krajem dobre rządy i udzielał pomocy Węgrom w wojnach "z Grekami i Italczykami". Marcin Bielski datował natomiast jego panowanie na czasy Karola Wielkiego.

Potomkowie według legendy

Popiel I – następca tronu
Bolesław – otrzymał Pomorze dolne
Kazimierz – otrzymał Kaszuby
Władysław – otrzymał Kaszuby
Wratysław – otrzymał Ranię
Oddon – otrzymał Dytywonię
Barwin – otrzymał Pomorze dolne
Przybysław – otrzymał Dytywonię
Przemysław – otrzymał Zgorzelicę
Jaksa – otrzymał Białą Serbię
Semian – otrzymał Serbię
Siemowit – otrzymał Zgorzelicę
Siemomysł – otrzymał Zgorzelicę
Bogdal – otrzymał Pomorze dolne
Spicygniew – otrzymał Bremę
Spicymir – otrzymał Luneburg
Zbigniew – otrzymał Szczecin
Sobiesław – otrzymał gród Dalen
Wizymir – otrzymał Wyszomierz
Czestmir – otrzymał Dytywonię
Wisław – otrzymał Międzyborze

Bibliografia

Jerzy Strzelczyk: Mity, podania i wierzenia dawnych Słowian. Poznań: Rebis, 2007. ISBN 978-83-7301-973-7.
Jerzy Strzelczyk: Od Prasłowian do Polaków. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1987. ISBN 83-03-02015-3.