Lemat Scheffégo

twierdzenie analizy rzeczywistej, konkretniej teorii miary

Lemat Scheffégo – twierdzenie teorii miary mówiące, że jeżeli ciąg funkcji całkowalnych na pewnej przestrzeni z miarą zbiega punktowo (w szczególności: zbiega prawie wszędzie) do funkcji całkowalnej określonej na tej samej przestrzeni, to

wtedy i tylko wtedy, gdy

Twierdzenie udowodnione w 1947 roku przez Henry’ego Scheffégo[1] jest w istocie szczególnym przypadkiem twierdzenia Frigyesa Riesza z 1928 roku[2].

Rachunek prawdopodobieństwa

edytuj

Niech   będzie zmienną losową określoną na ustalonej przestrzeni probabilistycznej   która ma gęstość   oraz dany będzie ciąg   zmiennych losowych określonych na tej samej przestrzeni, któremu odpowiada ciąg gęstości   Z lematu Scheffégo wynika, że jeśli   punktowo/prawie wszędzie, to   według rozkładu.

Otóż jeśli   dla (prawie) wszystkich   to

 

Istotnie

 

gdzie zbieżność wynika z lematu Scheffégo (zaś   oznacza miarę Lebesgue’a).

Twierdzenie odwrotne nie zachodzi: na ogół zbieżność według rozkładu ciągu zmiennych losowych nie pociąga zbieżności ciągu odpowiadających im gęstości. Przykładem może być ciąg zmiennych losowych o gęstościach

 

który zbiega według rozkładu do zmiennej o rozkładzie jednorodnym   podczas gdy ciąg ich gęstości jest rozbieżny[3].

Przypisy

edytuj
  1. H. Scheffé, A Useful Convergence Theorem for Probability Distributions, „Ann. Math. Statistics”, 18 (1947), s. 434–438.
  2. F. Riesz, Sur la convergence en moyenne, „Acta Sci. Math. (Szeged)”, 4 (1928), s. 58–64.
  3. J.P. Romano, A.F. Siegel, Counterexamples in probability and statistics (1985); przykład 5.26.

Bibliografia

edytuj