W finale tylko Earle Meadows pokonał wysokość 4,35 m. Pomiędzy trzema zawodnikami, którzy skoczyli 4,25 m i strącili 4,35 m rozegrano dogrywkę. Wszyscy strącili 4,35 m i 4,25 m, a wysokość 5,15 m skoczyli Nishida i Ōe, zaś strącił Sefton. Japończycy odmówili dalszej rywalizacji. Delegacja japońska zdecydowła, że srebrny medal otrzyma Nishida, a brązowy Ōe. Po powrocie do Japonii obaj Japończycy przepołowili swe medale i stopili je tak, ze każdy był w połowie srebrny i w połowie brązowy. Medale te zostały nazwane „Medalami Przyjaźni”[3].
↑ abJanusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 100. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).
↑Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 106. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).
↑Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 105. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).