Ledeburyt
Ledeburyt – składnik strukturalny stopów żelazo-węgiel powstały w wyniku przemiany eutektycznej zawierający austenit i cementyt[1]. Nazwa ledeburyt pochodzi od nazwiska jego odkrywcy, niemieckiego metalurga Karla Ledebura; profesora na Akademii Górniczej we Freibergu. Odkrycia dokonał w 1882 roku[2].
_-_ledeburyt.svg)
Podział
edytujMożna wyróżnić dwa typy ledeburytu:
- ledeburyt – mieszanina austenitu z cementytem powstająca z cieczy o składzie eutektycznym (4,3% C) przy temperaturze 1148 °C. Bezpośrednio po utworzeniu zawiera 48% cementytu i 52% austenitu o składzie 2,11% C. W trakcie chłodzenia w zakresie temperatur 1148–727 °C z austenitu ledeburytycznego wydziela się cementyt. Powoduje to obniżenie zawartości austenitu w mieszaninie i zubożenie go w węgiel[3].
- ledeburyt przemieniony – austenit ledeburytyczny o składzie 0,77% C ulega przemianie eutektoidalnej. Z tego powodu ledeburyt przemieniony jest to mieszanina perlitu i cementytu[3]. Podczas chłodzenia ledeburyt jest stabilny do temperatury 727 °C, poniżej której rozpada się austenit. Ledeburyt przechodzi wtedy w ledeburyt przemieniony. Pierwotnie występujący w niej cementyt, zachowuje swą postać, a austenit przemienia się na mieszaninę ferrytu i cementytu[4].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Norma PN-EN 10052:1999. Słownik terminów obróbki cieplnej stopów żelaza. 1999-09-24.
- ↑ Allgemeine deutsche Biographie & Neue deutsche Biographie. [dostęp 2012-03-10]. (niem.).
- ↑ a b Pacyna Jerzy: Metaloznawstwo. Wybrane zagadnienia. Kraków: UWND AGH, 2005. ISBN 83-89388-93-6.
- ↑ Marcin Leonowicz: Podstawy Nauki o Materiałach I. [dostęp 2012-03-10]. (pol.).
Identyfikatory zewnętrzne: