LWB-23 Krak
LWB-23 Krak – prototyp lekkiego transportera opancerzonego dla oddziałów piechoty górskiej, skonstruowany w Hucie Stalowa Wola[1][2].
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ pojazdu |
lekki transporter opancerzony |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Historia | |
| Prototypy |
1992 |
| Egzemplarze |
prototyp |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
SW 680T |
| Transmisja |
mechaniczna |
| Pancerz |
6-16 mm |
| Długość |
6,454 m |
| Szerokość |
2,86 m |
| Wysokość |
1,865 m |
| Prześwit |
0,4 m |
| Masa |
9700 kg |
| Moc jedn. |
20,16 KM/t |
| Osiągi | |
| Prędkość |
na lądzie: 60 km/h |
| Dane operacyjne | |
| Wyposażenie | |
| działko kalibru 23 mm sprzężony karabin maszynowy PK/PKM | |
Konstrukcja
edytujTransporter oznaczony początkowo jako MT-LB-23M, skonstruowano na początku lat 90 XX w. w Ośrodku Badawczo - Rozwojowym Maszyn Ziemnych i Transportowych HSW, na sześciokołowym podwoziu transportera MT-LB, z polskim silnikiem SW 680T. Kadłub spawany z płyt pancernych, wodoszczelny. Pancerz zapewniał ochronę przed pociskami broni strzeleckiej i odłamkami pocisków artyleryjskich małego kalibru. W przedniej części pojazdu znajdował się przedział transmisji napędu, a za nim przedział kierowania. W przedziale kierowania po lewej stronie było miejsce kierowcy, a po prawej dowódcy. Obaj członkowie załogi mieli przed sobą okna ze szkła pancernego, zakrywane pancernymi pokrywami. Kierowca dysponował trzema peryskopami TNPO-170A. Silnik umieszczono za przedziałem kierowania, w centralnej części pojazdu, przesunięty ku lewej burcie. Po prawej stronie znajdował się korytarzyk łączący przedział kierowania z przedziałem bojowo - transportowym, zajmującym tylną część pojazdu. Zawieszenie stanowiło sześć pojedynczych kół jezdnych na wahaczach resorowanych wałkami skrętnymi po każdej stronie. Pierwsze i ostatnie koła miały amortyzatory hydrauliczne. Gąsienice o szerokość 350 mm[3].
Transporter mógł pływać po przygotowaniu polegającym m.in. na założeniu osłon hydrodynamicznych na gąsienice w przedniej części i podniesieniu falochronu na dziobie. Napęd w wodzie zapewniały poruszające się gąsienice[3].
Po wyprodukowaniu prototypu i wykonaniu testów MON wycofało się z finansowania projektu[1][4][5].
Uzbrojenie
edytujTransporter był uzbrojony w automatyczne działko kalibru 23 mm, produkcji Zakładów Mechanicznych w Tarnowie i sprzężony z nim karabin maszynowy PK/PKM. Uzbrojenie umieszczono na obrotowej wieżyczce[6][7].
Przypisy
edytuj- ↑ a b 80 lat Huty Stalowa Wola [online], Gdzie te wozy z tamtych lat. [dostęp 2024-10-21] [zarchiwizowane z adresu 2018-11-13].
- ↑ Andrzej Kiński, 75 lat Huty Stalowa Wola [online] [dostęp 2024-10-21].
- ↑ a b Suworow 2005 ↓, s. 21.
- ↑ Jerzy Reszczyński, Ścieżki do Borsuka: Polskie modernizacje BWP [ANALIZA] [online], defence24.pl, 31 lipca 2022 [dostęp 2024-10-21] (pol.).
- ↑ Zmodyfikowane podwozie gąsienicowe do moździerza Rak [online], Wydawnictwo militarne ZBIAM [dostęp 2024-10-21] (pol.).
- ↑ Jerzy Reszczyński, Paradoks historii. Sprzęt z PRL w wojnie na Ukrainie [ANALIZA] [online], defence24.pl, 27 marca 2022 [dostęp 2024-10-20] (pol.).
- ↑ Tomasz Szulc. Nowości z Kielc. „Nowa Technika Wojskowa”. 10/93, s. 32, 1993. Warszawa: Lampart s.c.. ISSN 1230-1655
Bibliografia
edytuj- Siergiej Suworow. MT-LB. Służba prodołżajetsia. „Tiechnika i Woorużenije”. Nr 5/2005, maj 2005. (ros.).