Kułaczyn
Kułaczyn (ukr. Кулачин) – południowo-wschodnia dzielnica Śniatyna, do 1978 odrębna wieś. Stanowi najdalej na wschód wysuniętą część miasta, ciągnącą się wzdłuż ulicy Szerokiej.
| część Śniatyna | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Miasto | |
| Rejon | |
| W granicach Śniatyna |
1978 |
| Populacja (1943) • liczba ludności |
|
| Strefa numeracyjna |
+380 3476 |
| Kod pocztowy |
78300 |
Położenie na mapie obwodu iwanofrankiwskiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
 48°26′23″N 25°35′44″E/48,439611 25,595528
| |
Historia
edytujW II Rzeczypospolitej, od 1934 roku, miejscowość należała do zbiorowej gminy wiejskiej Mikulińce w powiecie śniatyńskim województwa stanisławowskiego[3], gdzie we wrześniu 1934 utworzyła gromadę[4]. Gromada ta stanowiła eksklawę gminy Mikulińce, jako jedyna położona na wschód od miasta, przy samej granicy z Rumunią.
Stacjonowała tu placówka Straży Celnej „Kułaczyn”[5], a później placówka Straży Granicznej I linii „Kułaczyn”[6].
Po wojnie Kułaczyn wszedł w struktury ZSRR, gdzie w 1978 roku został włączony do Śniatyna[7]. Dawną granicę Kułaczyna z Rumunią wyznacza obecnie granica obwodu iwanofrankiwskiego z obwodem czerniowieckim.
Przypisy
edytuj- ↑ Amtliches Gemeinde- und Dorfverzeichnis fuer das GG
- ↑ Снятин. Історія. [dostęp 2010-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
- ↑ Dz.U. z 1934 r. nr 69, poz. 629.
- ↑ Stanisławowski Dziennik Wojewódzki. 1934, nr 21, poz. 66.
- ↑ Kalendarz z szematyzmem funkcjonariuszy Straży Celnej na rok 1927, Nakładem Zarządu Internatu imienia dra Władysława Rasińskiego dla Dzieci Funkcjonariuszy Straży Celnej, 1927, s. 260.
- ↑ Marek Jabłonowski, Bogusław Polak: Polskie formacje graniczne 1918−1839. Dokumenty organizacyjne, wybór źródeł. T. II. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999, s. 29. ISBN 83-87424-77-3.
- ↑ СНЯТИН.Iсторiя [online], net/snyatyn_850_4.html [dostęp 2024-04-27] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04].
Linki zewnętrzne
edytuj- Kołaczyn, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 271.