Krzysztof Płomiński
Krzysztof Andrzej Płomiński (ur. 29 sierpnia 1947 w Wojciechowie[1]) – polski politolog i dyplomata, urzędnik państwowy, ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Iraku (1990–1996) i Arabii Saudyjskiej (1999–2003).
.png) Krzysztof Płomiński (2022) | |
| Data i miejsce urodzenia |
29 sierpnia 1947 |
|---|---|
| Ambasador RP w Iraku | |
| Okres |
od 1990 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Ambasador RP w Arabii Saudyjskiej | |
| Okres |
od 1999 |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
  .png){kind=small}
| |
Życiorys
edytujWykształcenie
edytujUczęszczał do szkoły podstawowej w Gomunicach oraz do III Liceum Ogólnokształcącego im. Juliusza Słowackiego w Piotrkowie Trybunalskim (1961–1965). W 1965 rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Łódzkim. W 1966 dostał się na Moskiewski Państwowy Instytut Stosunków Międzynarodowych (MGIMO)[2]. Od 1967 był przewodniczącym Zrzeszenia Studentów Polskich MGIMO, a od 1968 moskiewskiego ośrodka ZSP. Grał w studenckim zespole muzycznym, z którym objeżdżał Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich[3]. W 1971 otrzymał w MGIMO[4] tytuł zawodowy magistra stosunków międzynarodowych ze specjalizacją w zakresie Bliskiego Wschodu i Północnej Afryki[5]. Kształcił się także na rocznym Studium Podyplomowym Służby Zagranicznej przy Wyższej Szkole Nauk Społecznych przy KC PZPR (koniec lat 70.)[6] oraz w Haskiej Akademii Prawa Międzynarodowego (1986)[7][4].
Praca zawodowa
edytujW 1971 został zatrudniony w Ministerstwie Spraw Zagranicznych (MSZ)[4]. W 1972 objął stanowisko w Ambasadzie w Trypolisie w Libii, początkowo był na etacie Ministerstwa Handlu Zagranicznego (MHZ), a od 1974 na etacie MSZ[8]. W 1975 powrócił do centrali MSZ, gdzie zajmował się m.in. stosunkami z Libią, Egiptem, Sudanem, Ligą Państw Arabskich oraz udziałem Polski w misjach pokojowych ONZ na Bliskim Wschodzie[9]. Od stycznia 1981 do lutego 1985 przebywał w Ambasadzie w Ammanie w Jordanii (na etacie MHZ i MSZ), awansując na stanowisko I sekretarza[10]. W latach 1985–1987 pracował w centrali MSZ na wcześniejszym stanowisku[11]. W 1987 został awansowany na zastępcę dyrektora Departamentu Afryki i Bliskiego Wschodu (DABW)[12]. Od drugiej połowy lat 70. do 1990 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[13].
W październiku 1990 objął urząd ambasadora RP w Iraku. Funkcję tę pełnił do 1996, m.in. w trakcie wojny w Zatoce Perskiej (odpowiadając za ewakuację i reaktywację placówki), pośrednio będąc także zaangażowanym w operację Samum[14][4]. W późniejszym okresie pełnił funkcję dziekana korpusu dyplomatycznego[15]. W latach 1996–1998 był wicedyrektorem DABW MSZ[16]. 16 października 1999 został oficjalnie pierwszym po utworzeniu placówki ambasadorem RP w Arabii Saudyjskiej[17]. Kadencję zakończył 20 listopada 2003[18]. Po powrocie, do października 2006, był dyrektorem DABW MSZ[19]. Od 2007 do 2009 pracował w sektorze prywatnym jako dyrektor ds. krajów Bliskiego Wschodu w należącym do Aleksandra Gudzowatego Przedsiębiorstwie Handlu Zagranicznego Bartimpex[20] (przebywał wówczas na urlopie bezpłatnym w MSZ)[21]. Został również członkiem rady Związku Pracodawców „Lewiatan”[22]. Pod koniec 2009 wrócił do MSZ na stanowisko w Departamencie Wschodnim do spraw relacji z Uzbekistanem i Tadżykistanem. 26 sierpnia 2013 przeszedł na emeryturę[23].
W 2019 opublikował wspomnienia pt. Arabia incognita. Raport polskiego ambasadora.
Życie prywatne
edytujSyn Marianny i Kazimierza. Brat Wiesława i Zbigniewa[2]. Od 1972 do lat 90. był żonaty z Barbarą, z którą ma syna Jarosława, radcę prawnego. W połowie lat 90. zawarł związek małżeński z Renatą[24].
Posługuje się językami: arabskim, francuskim, rosyjskim i angielskim[25]. Jest również filatelistą[26].
Odznaczenia i wyróżnienia
edytuj- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (w uznaniu wybitnych zasług w służbie zagranicznej, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i działalności dyplomatycznej, 2010)[27]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (za wybitne zasługi w służbie dyplomatycznej, 1997)[28]
- Order Króla Abdulaziza I klasy (2004)[29]
- Srebrna Odznaka Zrzeszenia Studentów Polskich[30]
Przypisy
edytuj- ↑ Barbara Wizimirska (red.), Rocznik Polskiej Polityki Zagranicznej 1991, Warszawa: PISM, 1993, s. 204.
- ↑ a b Płomiński 2019 ↓, s. 28–37.
- ↑ Płomiński 2019 ↓, s. 43–46.
- ↑ a b c d Biuletyn Komisji Spraw Zagranicznych Sejmu RP nr 1345/III, sejm.gov.pl, 2 marca 1999 [zarchiwizowane 2024-09-04].
- ↑ Płomiński 2019 ↓, s. 54.
- ↑ Płomiński 2019 ↓, s. 89.
- ↑ Płomiński 2019 ↓, s. 120.
- ↑ Płomiński 2019 ↓, s. 59, 61, 69, 70.
- ↑ Płomiński 2019 ↓, s. 80.
- ↑ Płomiński 2019 ↓, s. 94–111.
- ↑ Płomiński 2019 ↓, s. 114.
- ↑ Płomiński 2019 ↓, s. 118–119.
- ↑ Płomiński 2019 ↓, s. 123.
- ↑ Płomiński 2019 ↓, s. 140–144, 196.
- ↑ Płomiński 2019 ↓, s. 191.
- ↑ Płomiński 2019 ↓, s. 196, 203.
- ↑ Płomiński 2019 ↓, s. 215.
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 20 listopada 2003 r. nr Z. 110-51-2003 w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2004 r. nr 2, poz. 24).
- ↑ Płomiński 2019 ↓, s. 269.
- ↑ Krzysztof Płomiński, diplomats.pl [zarchiwizowane 2015-07-12].
- ↑ Płomiński 2019 ↓, s. 271.
- ↑ Rada Związku, lewiatan.org.pl [zarchiwizowane 2011-02-26].
- ↑ Płomiński 2019 ↓, s. 278.
- ↑ Płomiński 2019 ↓, s. 69, 80, 188, 192.
- ↑ Płomiński 2019 ↓, s. 63.
- ↑ Płomiński 2019 ↓, s. 32.
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 10 listopada 2010 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2011 r. nr 19, poz. 198).
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 23 października 1997 r. o nadaniu orderów (M.P. z 1998 r. nr 6, poz. 97).
- ↑ Płomiński 2019 ↓, s. 247.
- ↑ Płomiński 2019 ↓, s. 50.
Bibliografia
edytuj- Krzysztof Płomiński, Arabia incognita. Raport polskiego ambasadora, Warszawa: Grupa M-D-M, 2019, ISBN 978-83-948485-8-3 [dostęp 2023-04-01].