Wikipedia

Komenda Rejonu Uzupełnień Nisko

Komenda Rejonu Uzupełnień Nisko (KRU Nisko) – organ wojskowy właściwy w sprawach uzupełnień Sił Zbrojnych II Rzeczypospolitej i administracji rezerw w powierzonym mu rejonie[1].

Komenda Rejonu Uzupełnień Nisko
Powiatowa Komenda Uzupełnień
Nisko
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1921

Rozformowanie

1939

Tradycje
Rodowód

PKU Nisko w Łańcucie
PKU Nisko

Działania zbrojne
kampania wrześniowa
Organizacja
Dyslokacja

Nisko

Podległość

DOK X

Skład

PKU typ IV

Komendy rejonów uzupełnień OK X

Historia komendy

edytuj

15 listopada 1921 roku, po wprowadzeniu podziału kraju na dziesięć okręgów korpusów oraz wprowadzeniu pokojowej organizacji służby poborowej, na terenie Okręgu Korpusu Nr X została utworzona Powiatowa Komenda Uzupełnień Nisko z siedzibą w Łańcucie. W skład okręgu poborowego PKU Nisko w Łańcucie zostały włączone powiaty: łańcucki, niżański, kolbuszowski i tarnobrzeski. Powiaty łańcucki i niżański zostały wyłączone z dotychczasowej PKU 39 pp w Jarosławiu, która działała na terenie Okręgu Generalnego „Lwów”, natomiast powiaty kolbuszowski i tarnobrzeski zostały wyłączone z dotychczasowej PKU 17 pp w Rzeszowie, która funkcjonowała w Okręgu Generalnego „Kraków”. W każdym z czterech powiatów wchodzących w skład okręgu poborowego PKU Nisko w Łańcucie miał rezydować oficer ewidencyjny. W 1923 roku obsadzone były tylko dwa stanowiska[2][3][4][5].

18 listopada 1924 roku weszła w życie ustawa z dnia 23 maja 1924 roku o powszechnym obowiązku służby wojskowej[6], a 15 kwietnia 1925 roku rozporządzenie wykonawcze ministra spraw wojskowych do tejże ustawy, wydane 21 marca tego roku wspólnie z ministrami: spraw wewnętrznych, zagranicznych, sprawiedliwości, skarbu, kolei, wyznań religijnych i oświecenia publicznego, rolnictwa i dóbr państwowych oraz przemysłu i handlu[5]. Wydanie obu aktów prawnych wiązało się z przejęciem przez władze cywilne (administracji I instancji) większości zadań związanych z przygotowaniem i przeprowadzeniem poboru[7][8]. Przekazanie większości zadań władzom cywilnym umożliwiło organom służby poborowej zajęcie się wyłącznie racjonalnym rozdziałem rekruta oraz ewidencją i administracją rezerw. Do tych zadań dostosowana została organizacja wewnętrzna powiatowych komend uzupełnień i ich składy osobowe. Poszczególne komendy różniły się między sobą składem osobowym w zależności od wielkości administrowanego terenu[9].

Zadania i nowa organizacja PKU określone zostały w wydanej 27 maja 1925 roku instrukcji organizacyjnej służby poborowej na stopie pokojowej[7]. W skład PKU Nisko wchodziły dwa referaty: I) referat administracji rezerw i II) referat poborowy[7]. Nowa organizacja i obsada służby poborowej na stopie pokojowej według stanów osobowych L. O. I. Szt. Gen. 3477/Org. 25 została ogłoszona 4 lutego 1926 roku. Z tą chwilą zniesione zostały stanowiska oficerów ewidencyjnych[10][11][12].

12 marca 1926 roku została ogłoszona obsada personalna Przysposobienia Wojskowego, zatwierdzona rozkazem Dep. I L. 6000/26 przez pełniącego obowiązki szefa Sztabu Generalnego gen. dyw. Edmunda Kesslera, w imieniu ministra spraw wojskowych. Zgodnie z nową organizacją pokojową Przysposobienia Wojskowego zostały zlikwidowane stanowiska oficerów instrukcyjnych przy PKU, a w ich miejsce utworzone rozkazem Oddz. I Szt. Gen. L. 7600/Org. 25 stanowiska oficerów przysposobienia wojskowego w pułkach piechoty[13].

Od 1926 roku, obok ustawy o powszechnym obowiązku służby wojskowej i rozporządzeń wykonawczych do niej, działalność PKU Nisko normowała „Tymczasowa instrukcja służbowa dla PKU”, wprowadzona do użytku rozkazem MSWojsk. Dep. Piech. L. 100/26 Pob.[14]

Z dniem 1 października 1927 roku z okręgu poborowego PKU Nisko zostały wyłączone powiaty: łańcucki i kolbuszowski. Powiat łańcucki został włączony w skład nowo otworzonej PKU Łańcut, natomiast powiat kolbuszowski podporządkowany PKU Rzeszów[15].

W marcu 1930 roku PKU Nisko nadal podlegała Dowództwu Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu i obejmowała swoją właściwością powiaty: niżański i tarnobrzeski[16]. W grudniu tego roku PKU posiadała skład osobowy typ IV[14].

31 lipca 1931 roku gen. dyw. Kazimierz Fabrycy, w zastępstwie ministra spraw wojskowych, rozkazem B. Og. Org. 4031 Org. wprowadził zmiany w organizacji służby poborowej na stopie pokojowej. Zmiany te polegały między innymi na zamianie stanowisk oficerów administracji w PKU na stanowiska oficerów broni (piechoty) oraz zmniejszeniu składu osobowego PKU typ I–IV o jednego oficera i zwiększeniu o jednego urzędnika II kategorii. Liczba szeregowych zawodowych i niezawodowych oraz urzędników III kategorii i niższych funkcjonariuszy pozostała bez zmian[17].

1 lipca 1938 roku weszła w życie nowa organizacja służby uzupełnień, zgodnie z którą dotychczasowa PKU Nisko została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Nisko przy czym nazwa ta zaczęła obowiązywać 1 września 1938 roku[18], z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 9 kwietnia 1938 roku o powszechnym obowiązku wojskowym[19]. Obok wspomnianej ustawy i rozporządzeń wykonawczych do niej, działalność KRU Nisko normowały przepisy służbowe MSWojsk. D.D.O. L. 500/Org. Tjn. Organizacja służby uzupełnień na stopie pokojowej z 13 czerwca 1938 roku. Zgodnie z tymi przepisami komenda rejonu uzupełnień była organem wykonawczym służby uzupełnień[20].

Komendant rejonu uzupełnień w sprawach dotyczących uzupełnień Sił Zbrojnych i administracji rezerw podlegał bezpośrednio dowódcy Okręgu Korpusu Nr X, który był okręgowym organem kierowniczym służby uzupełnień. Rejon uzupełnień nie uległ zmianie i nadal obejmował powiaty: niżański i tarnobrzeski[1].

Obsada personalna

edytuj

Poniżej przedstawiono wykaz oficerów zajmujących stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień i komendanta rejonu uzupełnień oraz wykaz osób funkcyjnych (oficerów i urzędników wojskowych) pełniących służbę w PKU i KRU Nisko, z uwzględnieniem najważniejszych zmian organizacyjnych przeprowadzonych w 1926 i 1938 roku.

Komendanci
Obsada pozostałych stanowisk funkcyjnych PKU w latach 1921–1925[46][4]
  • I referent
    • por. kanc. Stefan Barutowicz[c] (1923 – III 1925[48] → dyspozycja dowódcy OK X)
    • kpt. kanc. Feliks Potakowski[d] (od III 1925[48])
    • kpt. piech. Kazimierz Wilhelm Malewski (od VIII 1925[50])
  • II referent
    • por. kanc. Adolf Ohly[e] (IX 1923[51] – I 1924[52] → oficer ewidencyjny 5 pac)
    • urzędnik wojsk. XI rangi / por. kanc. Franciszek Szarnagel[f] (I 1924[52] – V 1925[53] → OE Mielec PKU Rzeszów)
    • kpt. art. Paweł Piotr Filipowicz (V[53] – VII 1925[54] → 5 pap)
  • referent inwalidzki – urzędnik wojsk. XI rangi Wilhelm Schreiber (do 1 XII 1923[55] → OE Rzeszów PKU Rzeszów)
  • oficer instrukcyjny
  • oficer ewidencyjny Łańcut – por. piech. Gustaw Lencznarowicz[h] (od I 1923[60])
  • oficer ewidencyjny Kolbuszowa – wakat
  • oficer ewidencyjny Nisko
    • chor. Filip Stocki[i] (od 1 IV 1924)
    • por. kanc. Piotr Nowosielski (IX 1924 – V 1925[53] → OE Strzyżów PKU Sanok)
    • por. kanc. Adolf Bernatowicz (od V 1925[53])
  • oficer ewidencyjny Tarnobrzeg – wakat
Na jednym z wakujących stanowisk obowiązki pełnił urzędnik wojsk. XI rangi Wincenty Bąkowski
Obsada pozostałych stanowisk funkcyjnych PKU w latach 1926–1938[62][63][64]
  • kierownik I referatu administracji rezerw i zastępca komendanta
    • kpt. san. Michał Witkowski[j] (II 1926 – VI 1930[65] → kierownik I referatu PKU Jarosław)
    • kpt. kanc. Władysław Albin Śliwa[k] (VI 1930[65] – 15 IX 1932[70] → praktyka u płatnika 25 pal)
    • kpt. piech. Władysław Stahr (1932[71] – VI 1938 → kierownik I referatu KRU)
  • kierownik II referatu poborowego
    • por. piech. Eugeniusz Jan Bulski (IV 1928[72] – IX 1930[73] → kierownik II referatu PKU Prużana)
    • kpt. art. Marian Stanisław Grossmann[l] (był w 1932)
  • referent
    • por. kanc. Adolf Bernatowicz[m] (II 1926 – VII 1928[76] → dyspozycja dowódcy OK X)
    • por. art. Marian Stanisław Grossmann (VII 1929[77] – ? → kierownik II referatu)
Obsada pozostałych stanowisk funkcyjnych KRU w latach 1938–1939[45][n]
  • kierownik I referatu ewidencji – kpt. adm. (piech.) Władysław Stahr[o] †1940 Katyń
  • kierownik II referatu uzupełnień – kpt. adm. (piech.) Wacław Mateusz Brusznicki[p]

Uwagi

edytuj
  1. ↑ mjr piech. Paweł Kazimierz Kowalski ur. 28 kwietnia 1885 w Budzanowie, w rodzinie Andrzeja. W październiku 1933 roku sprostowano imię i datę urodzenia z „Paweł Roch ur. 27 kwietnia 1885” na „Paweł Kazimierz ur. 28 kwietnia 1885”[22]. Jesienią 1905 rozpoczął zawodową służbę w cesarskiej i królewskiej Armii. Został wcielony do Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 57 w Tarnowie[23][24][25]. W 1910 został urlopowany[26], a następnie zwolniony z czynnej służby. W czasie służby awansował na kolejne stopnie w korpusie oficerów piechoty: kadeta-zastępcy oficera (1 września 1905)[27] i podporucznika (1 listopada 1908)[28]. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w IV Baonie Etapowym[29]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Etapowego 6 Armii, a jego oddziałem macierzystym był 51 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych[30]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji PKU Nisko. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr X. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X”[31].
  2. ↑ Mjr piech. Michał Walenty Paykart ur. 19 lipca 1888 w Gniewczynie, w ówczesnym powiecie łańcuckim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Karola Michała (1839–1910) i Władysławy Aleksandry z Osómlskich (1859–1937). Miał ośmioro rodzeństwa Jego starszym bratem był Bolesław (ur. 1882), major artylerii Wojska Polskiego. Michał uczęszczał do siedmioklasowej c. k. I Wyższej Szkoły Realnej we Lwowie, w której w czerwcu 1909 złożył maturę[35]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Piechoty Nr 90. Na stopień chorążego został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1914 w korpusie oficerów rezerwy piechoty[36]. Na początku 1915 dostał się do rosyjskiej niewoli. Przebywał w Symbirsku[37][38]. W styczniu 1927 został przydzielony ze stanowiska oficera placu Jarosław do macierzystego 39 pp z równoczesnym przeniesieniem służbowym do PKU Jarosław na sześć miesięcy w celu odbycia praktyki poborowej[39]. W lipcu tego roku został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przydziałem do PKU Wierzbnik na stanowisko kierownika I referatu administracji rezerw[40]. W marcu 1929 został przesunięty na stanowisko pełniącego obowiązki komendanta PKU Wierzbnik[41]. W marcu 1932 został zatwierdzony na stanowisku komendanta[42]. Z dniem 2 grudnia 1932 został przeniesiony do PKU Nisko na stanowisko komendanta. Zmarł w 1959. Był żonaty z Zofią Otylią Łucją z Czeremkiewiczów (1900–1955), z którą miał dwoje dzieci: Jerzego Edwarda (1922–1975) i Halinę Marię Prokulewicz (1926–2011). Razem z żoną został pochowany na cmentarzu Parafii Rzymskokatolickiej Świętej Rodziny we Wrocławiu przy ul. Monte Cassino 68. Był odznaczony Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości (10 grudnia 1931).
  3. ↑ por. kanc. Stefan Barutowicz ur. 26 października 1893 w Rohatynie, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Henryka i Julii z Marynowskich. 2 września 1914, jako student prawa wstąpił do Legionów Polskich. Był odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych (czterokrotnie)[47]. Prawdopodobnie jest to ten sam Stefan Barutowicz (1892–1968), który 8 sierpnia 1999 pośmiertnie odznaczony został izraelskim medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata za uratownie Dawida (Edmunda) Lichtmana. Razem z nim odznaczona została jego siostra Karolina i córka Zofia Barutowicz-Worwa.
  4. ↑ kpt. kanc. Feliks Potakowski ur. 31 stycznia 1889 w Łodzi, w rodzinie Franciszka i Marii Sucheckiej. Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Pracował w Bydgoszczy jako urzędnik w firmie Singer. 9 listopada 1933 został pośmiertnie odznaczony Medalem Niepodległości[49]. Był żonaty z Zofią Wiśniewską (z d. Junosza-Szaniawska), z którą miał troje dzieci: Zofię Potakowską-Gruszkę (1928–2019), Alinę Krystynę Zielińską.
  5. ↑ Więcej informacji biograficznych w: Komenda Rejonu Uzupełnień Kraków Miasto.
  6. ↑ Więcej informacji biograficznych w: Komenda Rejonu Uzupełnień Rzeszów.
  7. ↑ Więcej informacji biograficznych w: 97 Pułk Piechoty.
  8. ↑ Więcej informacji o Gustawie Lencznarowiczu w artykule Komenda Rejonu Uzupełnień Łańcut.
  9. ↑ chor. Filip Stocki z dniem 1 kwietnia 1924 został przeniesiony z 10 dżand. do 17 pp w Rzeszowie z jednoczesnym przydziałem do PKU Nisko na stanowisko OE na powiat niski[61].
  10. ↑ Więcej informacji biograficznych w: Komenda Rejonu Uzupełnień Jarosław.
  11. ↑ Kpt. int. Władysław Albin Śliwa ur. 11 lutego 1891[66] w Jagielnicy. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Piechoty Nr 56. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 grudnia 1917 w korpusie oficerów rezerwy piechoty[67]. Z dniem 15 września 1932 roku skierowany został na czteromiesięczną praktykę u płatnika 25 pal. Po zakończeniu praktyki został wyznaczony na stanowisko płatnika w 25 pal w Kaliszu[68], a z dniem 15 sierpnia 1933 roku przeniesiony z korpusu oficerów administracyjnych do korpusu oficerów intendentów[69]. W 25 pal pełnił służbę do 1939 roku. W marcu tego roku zajmował stanowisko oficera gospodarczego. Był odznaczony Brązowym Medalem Waleczności i Krzyżem Wojskowym Karola.
  12. ↑ Kpt. aud. Marian Stanisław Grossmann ur. 19 listopada 1901. W lipcu 1928 został zwolniony z zajmowanego stanowiska w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii z równoczesnym przydziałem do PKU Włodzimierz na sześć miesięcy w celu odbycia praktyki poborowej[74]. W lipcu 1929 został przeniesiony do PKU Nisko na stanowisko referenta. Został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 1. lokatą w korpusie oficerów audytorów. W marcu 1939 pełnił służbę w Wojskowym Sądzie Rejonowym Grodno na stanowisku sędziego rejonowego. Był odznaczony Krzyżem Niepodległości (9 listopada 1933) i Srebrnym Krzyżem Zasługi[75].
  13. ↑ por. kanc. Adolf Emil Bernatowicz ur. 3 czerwca 1887 w Tarnowie, w rodzinie Juliana. Jako urzędnik wojskowy w XI randze służbowej pełnił służbę w PKU Stryj na stanowisku oficera ewidencyjnego na powiat drohobycki. We wrześniu 1923 został przydzielony do PKU Sanok na stanowisko oficera ewidencyjnego na powiat jasielski[51]. W maju 1925 został przydzielony do PKU Nisko na stanowisko oficera ewidencyjnego na powiat niżański[53]. W lutym 1926 został zatwierdzony na stanowisku referenta w PKU Nisko. W lipcu 1928 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X.
  14. ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[78].
  15. ↑ kpt. adm. (piech.) Władysław Stahr ur. 7 marca 1892 w Grodzisku Wlkp., w rodzinie Adama i Teofili z Kierczyńskich. W 1909 ukończył gimnazjum w Śremie. Wziął udział w I wojnie światowej i powstaniu wielkopolskim. W 1920 dowodził kompanią 74 pp. 1 grudnia 1924 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 99,5. lokatą w korpusie oficerów piechoty[79]. Następnie służył w 56 pp. Był odznaczony Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem Zasługi. Był żonaty z Marią z Jędrzejczaków, z którą miał syna Edmunda[80].
  16. ↑ Wacław Mateusz Brusznicki ur. 21 września 1895 w Wodzisławiu, w powiecie jędrzejowskim, w rodzinie Stanisław. Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Był odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi[81].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b Dz.U. z 1939 r. nr 20, poz. 131.
  2. ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 69 z 23 czerwca 1921 roku, zał. nr 2 do pkt 11.
  3. ↑ a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1473.
  4. ↑ a b c Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1342.
  5. ↑ a b Dz.U. z 1925 r. nr 37, poz. 252.
  6. ↑ Dz.U. z 1924 r. nr 61, poz. 609.
  7. ↑ a b c Jarno 2001 ↓, s. 169.
  8. ↑ Moczyński 1928 ↓, s. 393, autor użył sformułowania „wszystkie czynności przygotowawcze do poboru, jak również jego przeprowadzenie przeszły do władz administracyjnych”, co nie odpowiadało podziałowi kompetencji władz wojskowych i cywilnych, określonych we wspomnianych aktach prawa.
  9. ↑ Moczyński 1928 ↓, s. 393–394.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 7-20.
  11. ↑ Moczyński 1928 ↓, s. 393, wg autora stanowiska oficerów ewidencyjnych, po krótkotrwałym przydzieleniu ich do władz administracyjnych, zostały zniesione w 1925 roku.
  12. ↑ Jarno 2001 ↓, s. 169, autor także datuje zniesienie stanowisk oficerów ewidencyjnych na rok 1925, co stoi w sprzeczności z ogłoszoną 4 lutego 1926 roku obsadą służby poborowej na stopie pokojowej.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 1-10.
  14. ↑ a b Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 40 z 23 grudnia 1930 roku, poz. 471.
  15. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 28 z 14 października 1927 roku, poz. 350.
  16. ↑ Dz.U. z 1930 r. nr 31, poz. 270.
  17. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 23 z 31 lipca 1931 roku, poz. 290.
  18. ↑ Jarno 2001 ↓, s. 173.
  19. ↑ Dz.U. z 1938 r. nr 25, poz. 220.
  20. ↑ Historia WKU Suwałki ↓.
  21. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 66 z 16 października 1923 roku, s. 707.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 26 października 1933 roku, s. 259.
  23. ↑ Schematismus 1906 ↓, s. 531.
  24. ↑ Schematismus 1909 ↓, s. 565.
  25. ↑ Schematismus 1911 ↓, s. 577.
  26. ↑ Schematismus 1911 ↓, s. 343.
  27. ↑ Schematismus 1906 ↓, s. 327.
  28. ↑ Schematismus 1909 ↓, s. 342.
  29. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, s. 594.
  30. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 707.
  31. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 326, 1043.
  32. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 14 lutego 1929 roku, s. 77.
  33. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 103.
  34. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 431.
  35. ↑ Sprawozdanie 1909 ↓, s. 49–50.
  36. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 397, 764.
  37. ↑ Lista strat nr 168. c. i k. Ministerstwo Wojny, 1915-04-28, s. 5.
  38. ↑ Lista strat nr 348. c. i k. Ministerstwo Wojny, 1916-01-03, s. 48.
  39. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1927 roku, s. 19.
  40. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 22 lipca 1927 roku, s. 220.
  41. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 12 marca 1929 roku, s. 92.
  42. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 226.
  43. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 144.
  44. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 225, został zatwierdzony na stanowisku.
  45. ↑ a b Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 853.
  46. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1473, 1553, 1566.
  47. ↑ Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2021-03-10].
  48. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 8 marca 1925 roku, s. 137.
  49. ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276.
  50. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 81 z 1 sierpnia 1925, s. 448.
  51. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 58 z 6 września 1923 roku, s. 549.
  52. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 24 stycznia 1924 roku, s. 36.
  53. ↑ a b c d e Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 54 z 17 maja 1925 roku, s. 262.
  54. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 76 z 22 lipca 1925 roku, s. 409.
  55. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 71 z 13 listopada 1923 roku, s. 754.
  56. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 1 listopada 1922 roku, s. 816.
  57. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 77 z 16 grudnia 1923 roku, s. 724.
  58. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 116 z 31 października 1924 roku, s. 647.
  59. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 marca 1926 roku. Dodatek „Obsada personalna przysposobienia wojskowego”, s. 8.
  60. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 13 stycznia 1923 roku, s. 46.
  61. ↑ Rozkaz Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X Nr 37 z 16 kwietnia 1924 w: Żandarmeria Wojskowa w dokumentach z lat 1918–1939. T. 2: Dzienniki Rozkazów Dowództw Okręgów Korpusów. Warszawa: Centralna Biblioteka Wojskowa, 2017, s. 587. ISBN 978-83-63050-46-7..
  62. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 19.
  63. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 119, 152, 721.
  64. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 519.
  65. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 227.
  66. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 354.
  67. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 363, 640.
  68. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 80.
  69. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 15 września 1933 roku, s. 176.
  70. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 429.
  71. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 417.
  72. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 158.
  73. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 297.
  74. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928 roku, s. 214.
  75. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 324, 874.
  76. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928 roku, s. 216.
  77. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 200.
  78. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
  79. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 729.
  80. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 589.
  81. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 310.

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Komenda_Rejonu_Uzupełnień_Nisko&oldid=74470702”