Katarzyna Zalasińska
Katarzyna Zalasińska (ur. 1982) – polska prawniczka, doktor habilitowana nauk prawnych, nauczycielka akademicka, adiunktka w Katedrze Prawa i Postępowania Administracyjnego Uniwersytetu Warszawskiego, menadżerka kultury, dyrektorka Departamentu Ochrony Zabytków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, adwokatka, ekspertka w zakresie ochrony dziedzictwa, prawa ochrony zabytków, obrotu dobrami kultury oraz muzealnictwa. W latach 2022–2024 dyrektorka Narodowego Instytutu Dziedzictwa.
 Katarzyna Zalasińska (2024) | |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data urodzenia |
1982 |
| Zawód, zajęcie |
adwokatka |
| doktor habilitowana nauk prawnych | |
| Specjalność: prawo ochrony dziedzictwa, obrót dobrami kultury, ochrona zabytków, muzealnictwo | |
| Alma Mater |
Uniwersytet Warszawski |
| Doktorat |
29 marca 2010 – prawo |
| Habilitacja |
23 lutego 2015 – prawo |
| nauczyciel akademicki, adwokat | |
| Wydział |
Prawa i Administracji UW |
| Katedra |
Prawa i Postępowania Administracyjnego |
| Stanowisko |
adiunktka |
| Okres zatrudn. |
od 2010 |
Życiorys
edytujW 2006 ukończyła studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego[1]. Uzyskała BLC Diploma in English and European Law w Szkole Prawa Brytyjskiego. Studiowała w Institute of Art and Law w Anglii.
W 2010 obroniła z wyróżnieniem rozprawę doktorską na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego napisaną pod kierunkiem Aleksandry Wiktorowskiej pt. Aksjologiczne i normatywne podstawy prawnej ochrony zabytków nieruchomych w Polsce[2], wydaną pod tytułem Prawna ochrona zabytków nieruchomych w Polsce[3]. Następnie została zatrudniona jako adiunkt w Katedrze Prawa i Postępowania Administracyjnego na WPiA UW.
W 2015 na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy pt. Muzea publiczne. Studium administracyjnoprawne uzyskała na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego stopień doktor habilitowanej[2]. W 2016 została wpisana na listę adwokatów[4].
W latach 2007–2015 pracowała w Trybunale Konstytucyjnym. W latach 2018–2021 dyrektor Departamentu Ochrony Zabytków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego[5]. Od 1 stycznia 2022 pełniła funkcję dyrektora Narodowego Instytutu Dziedzictwa[6]. Zakończyła swoją misję z dniem 10 czerwca 2024[7] w związku z likwidacją Instytutu w wyniku połączenia Narodowego Instytutu Dziedzictwa z Narodowym Instytutem Konserwacji Zabytków[8].
Działalność naukowa
edytujNa polu naukowym zajmuje się problematyką prawną związaną z ochroną zabytków, działalnością muzeów, bibliotek, archiwów oraz obrotem dziełami sztuki. Tematyka jej publikacji naukowych związana jest głównie z prawnymi aspektami funkcjonowania systemu ochrony dziedzictwa kulturowego, ze szczególnym uwzględnieniem działalności UNESCO. Jest autorką komentarza do ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami[9] oraz redaktorką i współautorką komentarza do Konwencji UNESCO w dziedzinie kultury[10].
Członkini zespołu redakcyjnego czasopisma „Santander Art and Culture Law Review”[11].
Redaktor naczelna „Ochrony zabytków", specjalistycznego, naukowego czasopisma poświęconego tematyce ochrony dziedzictwa, kulturowego, konserwacji i badaniu obiektów zabytkowych[12].
Prowadzi zajęcia na Wydziale Prawa i Administracji UW, wykładała również na Akademii Obrony Narodowej, Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego, Akademii Finansów i Biznesu Vistula, Krajowej Szkole Administracji Publicznej oraz Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury.
W latach 2016–2018 i od 2020 zasiada w Radzie Archiwalnej[13].
Działalność ekspercka
edytujW latach 2009–2016 jako ekspertka współpracowała z Ministerstwem Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Narodowym Instytutem Dziedzictwa, Narodowym Instytutem Muzealnictwa i Ochrony Zbiorów, Polskim Komitetem ds. UNESCO, a także Biurem Analiz Sejmowych. W latach 2012–2017 była członkinią Rady Ochrony Zabytków przy MKiDN.
Razem z Hanną Schreiber jest współautorką koncepcji wdrożenia w Polsce Konwencji UNESCO w sprawie ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego z 2003. W latach 2013–2019 była członkinią Rady ds. Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego przy MKiDN. W ramach działalności Rady, a potem jako dyrektor Departamentu Ochrony Zabytków MKiDN, przyczyniła się do złożenia pierwszego polskiego wniosku i wpisania w 2018 szopkarstwa na Listę Reprezentatywną Niematerialnego Dziedzictwa Ludzkości UNESCO. Ekspertka podczas Ogólnopolskiej Konferencji Kultury w zakresie problematyki ochrony niematerialnego dziedzictwa[14].
Od kwietnia 2022 r. kieruje Centrum Pomocy dla Kultury na Ukrainie[15].
W 2023 r. powołana jako ekspert Komisji Europejskiej w ramach Commission expert sub-group on safeguarding cultural heritage in Ukraine[16].
Jest pomysłodawczynią ustanowionego przez UNESCO w 2023 r. Międzynarodowego Dnia Dziedzictwa Niematerialnego[17].
Doprowadziła do powołania z dniem 17.11.2023 r. Centrum Badań nad Prawem Ochrony Dziedzictwa Kultury w strukturze Narodowego Instytutu Dziedzictwa[18].
Brała udział w Experts’ Meeting on the Preparation of a Draft Recommendation on Preservation and Access of Documentary Heritage (2014)[19], a następnie weszła w skład polskiej delegacji, która brała udział w pracach nad przyjętym podczas 38 sesji Konferencji Generalnej UNESCO (Paryż, 2015) Zaleceniem w sprawie zachowania i dostępu do dziedzictwa dokumentacyjnego[20].
W latach 2016–2017 pełniła funkcję Sekretarza Międzyresortowego Zespołu do spraw przygotowania 41. posiedzenia Biura Komitetu Dziedzictwa Światowego UNESCO oraz 41. sesji Komitetu Dziedzictwa Światowego w Krakowie w 2017[21].
W latach 2018–2021 pełniła funkcję Przewodniczącej Komitetu Światowego Dziedzictwa w Polsce[22].
Działalność społeczna i sportowa
edytujCzłonkini Polskiego Komitetu Narodowego Międzynarodowej Rady Muzeów ICOM, Polskiego Komitetu Narodowego Międzynarodowej Rady Ochrony Zabytków ICOMOS, Rady Naukowej Stowarzyszenia Twórców Ludowych oraz Polskiego Towarzystwa Legislacji. W latach 2015–2016 prezeska Warszawskiego Oddziału Towarzystwa Opieki nad Zabytkami. Wydawczyni, redaktorka naczelna oraz autorka tekstów w ukazującym się w latach 2011–2012 „Art Experts Magazine”, poświęconym problematyce rynku sztuki.
Zawodniczka i propagatorka polo w Polsce. Współautorka i współredaktorka książki Polo w Polsce 1911–2011[23], a także autorka licznych publikacji dotyczących polo w prasie branżowej, w tym w Hodowca i Jeździec[24].
Wybrane publikacje
edytuj- Ochrona zabytków nieruchomych w Polsce, Warszawa 2010
- Rynek sztuki. Aspekty prawne, (red. wspólnie z Wojciechem Kowalskim), Warszawa 2011
- Muzea publiczne. Studium Administracyjnoprawne, Warszawa 2013
- Konwencje UNESCO w dziedzinie kultury. Komentarz (wraz z: Hanną Schreiber, Wojciech Kowalski, Katarzyna Piotrowska-Nosek), Warszawa 2014
- Wykład prawa ochrony zabytków (wraz z K. Zeidlerem), Gdańsk-Warszawa 2015
- Ustawa o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Komentarz, Warszawa 2020
Przypisy
edytuj- ↑ Katarzyna Zalasińska, Administracyjnoprawne aspekty wywozu zabytków za granicę w świetle prawa polskiego [online], Prace – Katalog – Uniwersytet Warszawski – APD, 2006 [dostęp 2021-12-27].
- ↑ a b Dr hab. Katarzyna Zalasińska, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2021-07-10].
- ↑ Katarzyna Zalasińska: Prawna ochrona zabytków nieruchomych w Polsce. Wolters Kluwer Polska, 2010, s. 332.
- ↑ DR HAB Zalasińska Katarzyna [online], rejestradwokatow.pl [dostęp 2021-12-27].
- ↑ Departament Ochrony Zabytków MKDNiS. bip.mkdnis.gov.pl. [dostęp 2021-07-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-07-09)].
- ↑ MKiDN: Katarzyna Zalasińska dyrektorem Narodowego Instytutu Dziedzictwa. dzieje.pl. [dostęp 2022-01-03].
- ↑ Połączenie Narodowego Instytutu Dziedzictwa i Narodowego Instytutu Konserwacji Zabytków [online], gov.pl [dostęp 2024-06-10] (pol.).
- ↑ Obwieszczenie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 18 stycznia 2024 r. o zamiarze i przyczynach połączenia państwowych instytucji kultury: Narodowego Instytutu Dziedzictwa i Narodowego Instytutu Konserwacji Zabytków. bip.mkidn.gov.pl. [dostęp 2024-06-26].
- ↑ Katarzyna Zalasińska: Ustawa o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Komentarz. Beck, 2020.
- ↑ Konwencje UNESCO w dziedzinie kultury. Komentarz. Wolters Kluwer Polska, 2014.
- ↑ Santander Art and Culture Law Review - Zespół redakcyjny. ejournals.eu. [dostęp 2021-07-08].
- ↑ Rada naukowa i zespół [online], nid.pl [dostęp 2023-11-28] (pol.).
- ↑ Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych - Rada Archiwalna. archiwa.gov.pl. [dostęp 2021-07-08].
- ↑ Ochrona dziedzictwa kulturowego - zadania, priorytety, narzędzia. niematerialne.nid.pl. [dostęp 2021-07-08].
- ↑ K. Zalasińska: Polska jest jedynym krajem, który zinstytucjonalizował organizację pomocy ukraińskiej kulturze [online], dzieje.pl [dostęp 2023-11-28] (pol.).
- ↑ Commission expert group on cultural heritage (Cultural Heritage Forum) (CHEG) - EU monitor [online], www.eumonitor.eu [dostęp 2023-11-28].
- ↑ Międzynarodowy Dzień Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego | dzieje.pl - Historia Polski [online], dzieje.pl [dostęp 2023-11-28].
- ↑ Barbara Halliop, Powstało Centrum Badań nad Prawem Ochrony Dziedzictwa Kultury [online], NID, 17 listopada 2023 [dostęp 2023-11-28] (pol.).
- ↑ Experts met in Warsaw to elaborate a recommendation on preservation of documentary heritage. UNESCO.org. [dostęp 2021-07-08].
- ↑ Przegląd Polskiego Komitetu do spraw UNESCO Biuletyn 2015/2016. unesco.pl. [dostęp 2021-07-08].
- ↑ Zarządzenie nr 162 Prezesa Rady Ministrów z dnia 21 listopada 2016 r. w sprawie Międzyresortowego Zespołu do spraw przygotowania 41. posiedzenia Biura Komitetu Dziedzictwa Światowego UNESCO oraz 41. sesji Komitetu Dziedzictwa Światowego w Krakowie w 2017 r.. isap.sejm.gov.pl. [dostęp 2021-07-08].
- ↑ Światowe dziedzictwo w Polsce. swiatowedziedzictwo.nid.pl. [dostęp 2021-07-08].
- ↑ K. Zalasińska i inni, Polo w Polsce 1911-2011, Warszawa: Fundacja Sztuk Pięknych, 2011.
- ↑ Hodowca i Jeździec. pzhk.pl. [dostęp 2021-07-08].