Karol Szemiot
Karol Szemiot (ur. 25 grudnia[a] 1872 w Brześciu, zm. po 1933) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.
 pułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
25 grudnia 1872 |
|---|---|
| Data śmierci |
po 1933 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1891–1927 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca dywizji |
| Główne wojny i bitwy |
wojna rosyjsko-japońska |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys
edytujUrodził się 25 grudnia 1872 w Brześciu, w rodzinie Karola[2][3]. Był katolikiem i młodszym bratem Aleksandra (1868–1919), oficera armii rosyjskiej, a później podpułkownika Wojska Polskiego[4][5].
1 września 1891, po ukończeniu korpusu kadetów, wstąpił do 3. Aleksandryjskiej Szkoły Wojskowej (ros. 3-е Александровское военное училище) w Moskwie[1][6]. 7 sierpnia 1893 zakończył naukę, został mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z 4 sierpnia 1892 i wcielony do 54 mińskiego pułku piechoty, który wchodził w skład 14 Dywizji Piechoty[b]. Na porucznika został awansowany ze starszeństwem z 4 sierpnia 1896, sztabskapitana ze starszeństwem z 4 sierpnia 1900, a kapitana ze starszeństwem z 4 sierpnia 1904[1]. W latach 1904–1905 walczył na Wojnie rosyjsko-japońskiej[1]. 19 października 1905 został przeniesiony do 55 podolskiego pułku piechoty, w tej samej dywizji[5].
10 grudnia 1918 objął dowództwo 29 pułku piechoty ziemi kaliskiej[7]. 10 czerwca 1919 na czele pułku wyruszył na wojnę z Ukraińcami[8]. 15 kwietnia 1919 został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika i mianowany z dniem 7 grudnia 1918 dowódcą 29 pułku piechoty[9]. Dowództwo pułku sprawował do 13 lipca 1919.
14 marca 1920 objął dowództwo 150 pułku strzelców kresowych. Na jego czele wziął udział w wyprawie kijowskiej. 30 marca 1920 został zwolniony z dowództwa 150 psk i mianowany dowódcą 54 pułku strzelców kresowych[10]. 22 maja 1920, jako „dowódca 54 pułku piechoty”, został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika piechoty, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[11]. Od 27 czerwca do 24 lipca 1920 dowodził 54 pp.
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 11. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12][13][14]. Dowodził 6 Dywizją Piechoty w Krakowie.
Z dniem 1 sierpnia 1923 został mianowany dowódcą 29 Dywizji Piechoty w Grodnie[15][16]. Od 15 listopada 1923 do 15 sierpnia 1924 był słuchaczem I Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. 3 grudnia 1924 został zwolniony ze stanowiska dowódcy 29 DP i mianowany członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego[17]. Pełniąc służbę w 6 i 29 DP oraz OTO pozostawał oficerem nadetatowym 20 pułku piechoty[18][19], a od marca 1925 – 81 pułku piechoty[20]. Z dniem 1 marca 1927 został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia tego roku został przeniesiony w stan spoczynku[21]. Mieszkał w Wołominie[2][22]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Mińsk Mazowiecki. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII”[23].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Walecznych trzykrotnie – 1921[24][18][19][2]
- Order Świętej Anny 3 stopnia – 1909[1]
- Order Świętego Stanisława 3 stopnia z mieczami i kokardą – 1905[1]
- Order Świętej Anny 4 stopnia – 1905[1]
30 października 1933 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[22].
Uwagi
edytuj- ↑ Według kalendarza juliańskiego urodził się 13 grudnia 1872[1].
- ↑ Wszystkie daty pochodzące ze źródeł rosyjskich są datami starego stylu[1]. Zobacz daty nowego i starego porządku.
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h Шемиот Карл Карлович. [w:] Список капитанам армейской пехоты по старшинству (по 1 ноября 1912 года), алфавитный указатель, Ш [on-line]. Офицеры русской императорской армии. [dostęp 2024-01-12]. (ros.).
- ↑ a b c Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 887.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-11].
- ↑ Шемиот Александр Карлович. [w:] Список капитанам армейской пехоты по старшинству (по 1 ноября 1912 года), алфавитный указатель, Ш [on-line]. Офицеры русской императорской армии. [dostęp 2024-01-12]. (ros.).
- ↑ a b Шемиот Карл Карлович. Офицеры русской императорской армии. [dostęp 2024-01-12]. (ros.).
- ↑ Zakrzewski 2016 ↓, s. 508.
- ↑ Bełdowski 1928 ↓, s. 6.
- ↑ Bełdowski 1928 ↓, s. 8.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 44 z 24 kwietnia 1919, poz. 1425.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 17 kwietnia 1920, s. 275.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 29 maja 1920, s. 382.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 19.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 395.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 339.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 45 z 7 lipca 1923, s. 451.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 88.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 132 z 20 grudnia 1924, s. 747.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 182.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 171.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 35 z 25 marca 1925, s. 167.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1927, s. 37, 44.
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-11].
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 323, 844.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922, s. 76.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Lucjan Bełdowski: Zarys historji wojennej 29-go pułku strzelców kaniowskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Bartosz Zakrzewski: 18 Dywizja Piechoty WP w wojnie polsko-sowieckiej. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2016. ISBN 978-83-7543-415-6.