Wikipedia

Karol Barwicz

Karol Barwicz (ur. 1872, zm. w grudniu 1940[1]) – polski inżynier kolejowy, urzędnik, działacz społeczny.

Karol Barwicz
Ilustracja
Karol Barwicz (przed 1927)
Data urodzenia

1872

Data śmierci

grudzień 1940

Narodowość

polska

Rodzice

Jan, Ludwika Grossmann

Małżeństwo

Stanisława Olszańska

Dzieci

Irena, Aleksander, Stanisław

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Wojenny za Zasługi Cywilne
Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys

edytuj

Był synem Ludwiki (1850–1921)[2]. Ukończył studia z tytułem inżyniera. W 1909 był starszym inżynierem C. K. Ministerstwa Kolei[3]. Podczas I wojny światowej jako zastępca dyrektora lwowskiej kolei, został odznaczony Krzyżem Wojennym za Zasługi Cywilne II klasy[4].

Jako były austriacki wicedyrektor, w czasie odzyskania przez Polskę niepodległości od listopada 1918 sprawował czynności kierownika Tymczasowego Zarządu Polskiej Dyrekcji Kolejowej[5][6] (wcześniej Narodowy Komitet Kolejowców-Polaków, NKKP), a później został mianowany przez Tymczasową Komisję Rządzącą we Lwowie dyrektorem kolei we Lwowie[7]. W latach 20. II Rzeczypospolitej sprawował stanowisko dyrektora Dyrekcji Kolei Państwowych we Lwowie, z tego stanowiska w połowie 1925 został przeniesiony na posadę dyrektora Dyrekcji Kolei Państwowych w Krakowie (zamieniony stanowiskami z inż. Pawłem Prachtel-Morawiańskim)[8][9][10] i pełnił je w kolejnych latach[11][12][13][14][2][8]. Został wybrany zastępcą prezesa VII Ogólnopolskiego Zjazdu inżynierów kolejowych w Krakowie na początku października 1927[15]. 4 sierpnia 1928 został wybrany przewodniczącym komitetu V Tygodnia Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej w Krakowie[16]. Był budowniczym domu wypoczynkowego dla kolejarzy w Krynicy określanego jako „Barwiczówka”[2]. Został zwolniony ze stanowiska w Krakowie na początku 1929[17]. Później został dyrektorem tramwajów we Lwowie[2].

Był wieloletnim członkiem Polskiego Towarzystwa Politechnicznego we Lwowie (w 1935 – 38 rok)[18]. W latach 20. zasiadał w Radzie Seniorów TS Wisły Kraków[19]. Został pierwszym prezesem założonego w 1928 Związku Opieki nad Zwierzętami (ZOZ) w Krakowie[20].

Podczas II wojny światowej, w marcu 1940 został aresztowany przez NKWD i wywieziony ze Lwowa[2][21]. Zmarł w więzieniu w grudniu 1940.

Jego żoną była Stanisława (1879–1943)[2], z którą mieli córkę Irenę (ur. 9 marca 1904, zm. 20 stycznia 1920 w wieku 16 lat podczas epidemii hiszpanki), której nagrobek na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie wykonał rzeźbiarz Henryk Karol Perier) oraz synów Stanisława (ur. 1900, inż. chemika) i Aleksandra (ur. 1902, absolwenta Politechniki Lwowskiej, konstruktora aparatów radiowych, teoretyka w tej dziedzinie, zatrudnionego w fabryce Zieleniewskiego w Krakowie, który przybywszy stamtąd nieoczekiwanie popełnił samobójstwo przy grobie siostry 28 kwietnia 1932 mając 30 lat)[2][8][22].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Zbrodnie_NKWD w wiezieniach lwowskich, s. 16
  2. ↑ a b c d e f g Stanisław Nicieja: Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786–1986. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, s. 129–130, 388. ISBN 83-04-02817-4.
  3. ↑ Kronika. Komisya w sprawie tramwayu na Wysoki Zamek. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 243 z 24 października 1909. 
  4. ↑ a b Ze świata. Odznaczenie kolejarzy. „Nowa Reforma”, s. 3, Nr 412 z 6 września 1917. 
  5. ↑ Komunikat. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 257 z 30 listopada 1918. 
  6. ↑ Kronika. Pogrzeb ofiar brzuchowickich. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 279 z 28 grudnia 1918. 
  7. ↑ Przejęcie kolei przez Polskę w Dyrekcji Lwowskiej. „Inżynier Kolejowy”, s. 346, Nr 11 z 1 listopada 1928. 
  8. ↑ a b c Samobójstwo syna dyr. Barwicza na grobie siostry we Lwowie. „Gazeta Lwowska”, s. 5, Nr 99 z 30 kwietnia 1932. 
  9. ↑ Zawiadomienia w Ministerstwie Kolei. Przeniesienia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Kolei”, s. 166, Nr 8 z 27 czerwca 1925. 
  10. ↑ Zmiany służbowe. „Inżynier Kolejowy”, s. 346, Nr 9 z września 1925. 
  11. ↑ Kronika. „Nowy Dziennik”, s. 9, Nr 182 z 11 sierpnia 1926. 
  12. ↑ 1 Pułk Saperów Kolejowych w dniu święta pułkowego. Kraków 20 czerwca 1927 r. Kraków: 1927, s. 17.
  13. ↑ Z pobytu wybitnego przedstawiciela Węgier w Polsce. „Ilustrowany Kuryer Codzienny”, s. 11, Nr 126 z 7 maja 1928. 
  14. ↑ Kronika. „Nowy Dziennik”, s. 9, Nr 238 z 2 września 1928. 
  15. ↑ Różne sprawy. VII Ogólno-polski Zjazd inżynierów kolejowych w Krakowie. „Czasopismo Techniczne”, s. 306, Nr 20 z 25 października 1927. 
  16. ↑ V. Tydzień Obrony Powietrznej w Krakowie. „Nowy Dziennik”, s. 15, Nr 218 z 13 sierpnia 1928. 
  17. ↑ 45 posiedzenie Sejmu 5 lutego 1929. laurahuta.blogspot.com. [dostęp 2017-03-24].
  18. ↑ Sprawy Towarzystwa. „Czasopismo Techniczne”, s. 306, Nr 15 i 16 z 20 sierpnia 1935. 
  19. ↑ Karol Barwicz. historiawisly.pl. [dostęp 2017-03-24].
  20. ↑ Dzień Dobroci dla Zwierząt – pochód Związku Opieki nad Zwierzętami, ul. Basztowa. ct.mhk.pl. [dostęp 2017-03-24].
  21. ↑ Stanisław Nicieja Uzyskał informację o tym od Wandy Barwicz-Piskorzowej.
  22. ↑ Według doniesienia prasowego w „Gazecie Lwowskiej” z 30 kwietnia 1932 Aleksander Barwicz został znaleziony z nożem wbitym w serce, zaś Stanisław Nicieja w swojej publikacji podał, iż zmarły targnął się na swoje życie strzałem z broni palnej.
  23. ↑ M.P. z 1924 r. nr 299, poz. 979 „za zasługi, położone w dziedzinie rozwoju i organizacji kolejnictwa w Reczypospolitej Polskiej”.
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Karol_Barwicz&oldid=72457130”