Kamienica Pod Złotą Kotwicą we Wrocławiu

Kamienica Pod Złotą Kotwicą (niem. Zum goldenen Anker) – kamienica na wrocławskim rynku, na jego północnej pierzei, zwanej Targiem Łakoci. Jest to najstarsza kamienica w północnej pierzei[2].

Kamienica Pod Złotą Kotwicą
Zabytek: nr rej. A/1532/230 z 30.12.1970[1]
Ilustracja
Kamienica Pod Złotą Kotwicą
Państwo

 Polska

Miejscowość

Wrocław

Adres

Rynek 52

Styl architektoniczny

barok

Rozpoczęcie budowy

XIII wiek

Zniszczono

1945

Położenie na mapie Wrocławia
Mapa konturowa Wrocławia, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Kamienica Pod Złotą Kotwicą”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Kamienica Pod Złotą Kotwicą”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Kamienica Pod Złotą Kotwicą”
Ziemia51°06′38,90″N 17°01′56,06″E/51,110806 17,032239

Historia i architektura kamienicy

edytuj
 
Wygląd kamienicy w latach 1936–1937

Pierwszy murowany budynek na parceli nr 52 pochodzi z drugiej połowy XIII wieku[2], z lat 1240-1280. Była to wówczas kamienica jednotraktowa, dwuizbowa z przedprożem[3]. W połowie XIV wieku, na parterze z pierwotnego szerokiego pomieszczenia wydzielono wąską sień i pogłębiono budynek w kierunku północnym o węższy trakt. Dwa rozdzielone sienią pomieszczenia przykryto wówczas sklepieniami gwiaździstymi[2][3][4].

W 1567 roku właścicielem kamienicy był ród patrycjuszy wrocławskich Uthamannów. To za ich sprawą kamienicę przebudowano nadając jej wygląd manierystyczny. W trakcie przednim dodano wąską sień, a w oficynie wschodniej wybudowano klatkę schodową; nadbudowana została część zachodniej wraz ze sklepionym przejazdem nad ulicą Więzienną. Fasada budynku zyskała cztery szczyty a boniowany parter kamienny portal podobny do tego, jaki znajdował się w kamienicy przy Rynku 5 we Wrocławiu[5][3].

W 1712 roku kamienicy nadano wygląd barokowy, a w 1887 została wyburzona; w jej miejsce stanął budynek o formach neorenesansu francuskiego[6] lub jak twierdzi Czerner eklektycznego[7]. Ostatnia przebudowa przed wybuchem II wojny światowej miała miejsce w 1936 roku[6]. W latach 1904–1905 w kamienicy tymczasowo mieścił się sklep Braci Baraschów, którzy w tym czasie budowali swój nowy dom handlowy przy Rynku 31/32[8].

Po II wojnie światowej

edytuj

W wyniku działań wojennych w 1945 roku kamienica nie uległa zniszczeniu. Została rozebrana pod koniec lat 50. XX wieku i ponownie wzniesiona według projektu Emila Kaliskiego, w formach manierystycznych jako czterokondygnacyjny budynek przykryty dachem kalenicowym, dwutraktowy, o sześcioosiowej fasadzie z trzema facjatami[9]. W kamienicy zachowała się we wnętrzu renesansowa kolumna z pierwszej połowy XVI wieku[3].

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • Jan Harasimowicz: Encyklopedia Wrocławia. Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006. ISBN 83-7384-561-5.
  • Rafał Eysymontt, Jerzy Ilkosz, Agnieszka Tomaszewicz, Jadwiga Urbanik (red.): Leksykon architektury Wrocławia. Wrocław: Via Nova, 2011.
  • Małgorzata Urlich-Kornacka: Dom towarowy "Feniks", dawny dom towarowy braci Barachów. Wrocław: Feniks, 2018.
  • Olgierd Czerner: Rynek wrocławski. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1976.
  • Małgorzata Chorowska, Czesław Lasota: O zabudowie murowanej w pierzejach Rynku i ulic. W: Jerzy (pod red.) Piekalski, Krzysztof Wachowski: Ulice średniowiecznego Wrocławia. Wrocław: Uniwersytet Wrocławski, Instytut Archeologii: Wratislavia Antiqua 11, 2010.