Jerzy Ablewicz

Jerzy Karol Ablewicz (ur. 1 listopada 1919 w Krośnie, zm. 31 marca 1990 w Tarnowie) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup diecezjalny tarnowski w latach 1962–1990, arcybiskup ad personam od 1987.

Jerzy Ablewicz

Arcybiskup ad personam
Jerzy Ablewicz (przed 1972)
Lavare pedes Umywać stopy
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	1 listopada 1919 Krosno
Data i miejsce śmierci	31 marca 1990 Tarnów
Biskup diecezjalny tarnowski
Okres sprawowania	1962–1990
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	3 marca 1943
Nominacja biskupia	26 lutego 1962
Sakra biskupia	20 maja 1962

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	20 maja 1962
Miejscowość	Przemyśl
Miejsce	bazylika katedralna św. Jana Chrzciciela i Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Konsekrator	Eugeniusz Baziak
Współkonsekratorzy	Franciszek Barda Karol Pękala
Konsekrowani biskupi Józef Gucwa 26 stycznia 1969 Władysław Bobowski 2 lutego 1975
Współkonsekrowani biskupi Piotr Bednarczyk 21 kwietnia 1968 Tadeusz Błaszkiewicz 29 czerwca 1970 Jan Gurda 13 lutego 1972 Marian Jaworski 23 czerwca 1984 Józef Pazdur 12 stycznia 1985 Edward Białogłowski 6 stycznia 1988 Jan Szkodoń 4 czerwca 1988 Kazimierz Nycz 4 czerwca 1988

Życiorys

Urodził się 1 listopada 1919 w Krośnie. Jego starszy brat Adam również został księdzem. Kształcił się w miejscowym Gimnazjum i Liceum im. Mikołaja Kopernika. W 1937 złożył egzamin dojrzałości. Należał do Sodalicji Mariańskiej. W 1937 rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne w Instytucie Teologicznym w Przemyślu i formację kapłańską w tamtejszym Wyższym Seminarium Duchownym. Po zamknięciu seminarium we wrześniu 1939 wznowił studia w maju 1940 w Brzozowie. Tamże w kaplicy seminaryjnej w willi Anatolówka 3 marca 1943 został wyświęcony na prezbitera przez biskupa diecezjalnego przemyskiego Franciszka Bardę. Od 1946 kontynuował studia na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, gdzie w 1949 na podstawie dysertacji Tomistyczna metafizyka dobra uzyskał doktorat.

Od 1943 do 1946 był wikariuszem w parafii św. Józefa w Trzcieńcu. W 1946 pracował ponadto jako duszpasterz w parafii św. Mikołaja w Pnikucie, a następnie wikariusz w parafii Ducha Świętego w Przeworsku. W 1955 został sędzią synodalnym. Jako promotor wiary uczestniczył w procesach informacyjnych sług Bożych ks. Jana Balickiego i ks. Bronisława Markiewicza.

W latach 1949–1962 prowadził wykłady z filozofii w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu, gdzie od 1949 piastował stanowisko prefekta, a od 1957 urząd wicerektora.

26 lutego 1962 papież Jan XXIII mianował go biskupem diecezjalnym diecezji tarnowskiej. Święcenia biskupie otrzymał 20 maja 1962 w bazylice katedralnej św. Jana Chrzciciela i Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Przemyślu. Udzielił mu ich arcybiskup metropolita lwowski i administrator apostolski archidiecezji krakowskiej Eugeniusz Baziak w asyście Franciszka Bardy, biskupa diecezjalnego przemyskiego, i Karola Pękali, biskupa pomocniczego tarnowskiego. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Lavare pedes” (Umywać stopy). 26 maja 1962 kanonicznie objął diecezję, a dzień później odbył ingres do katedry Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Tarnowie. Przeprowadził IV synod diecezjalny. W miejsce zamkniętego przez władze świeckie małego seminarium utworzył studium humanistyczne. Reaktywował Instytut Wyższej Kultury Religijnej. Dbał o dobre wykształcenie księży. Wysyłał kapłanów do pracy w krajach zachodnioeuropejskich, południowoamerykańskich, w Stanach Zjednoczonych, a także na misje w centralnej Afryce (utworzył misję chrystianizacyjną w Ludowej Republice Konga). Przeprowadził reformę kurii i sądu biskupiego, ustanowił radę duszpasterską, radę kapłańską i kolegium konsultorów. Erygował 132 nowe parafie. Przyczynił się do wybudowania Domu Księży Emerytów w Zbylitowskiej Górze i Domu Samotnej Matki w Tarnowie. Wznowił działalność diecezjalnej Caritas i wydawanie czasopisma naukowego „Tarnowskie Studia Teologiczne”. Podjął starania o kanonizację błogosławionej Kingi i beatyfikację Karoliny Kózki. Przeprowadził dwie diecezjalne peregrynacje Matki Boskiej Częstochowskiej, w latach 1968–1970 w symbolach Ewangelii i świecy, a w 1983 w jasnogórskim obrazie. 10 czerwca 1987 podczas pobytu papieża Jana Pawła II w diecezji tarnowskiej został wyniesiony do godności arcybiskupa ad personam.

W Episkopacie Polski był członkiem Komisji ds. Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Komisji ds. Budowy Kościołów i Komisji Duszpasterskiej. W 1973 został członkiem Kongregacji ds. Świętych i Błogosławionych. W 1962 i 1965 uczestniczył odpowiednio w I i IV sesji soboru watykańskiego II. W 1976 brał udział w Międzynarodowym Kongresie Eucharystycznym w Filadelfii. W 1981 głosił rekolekcje wielkopostne w Watykanie.

Konsekrował biskupów pomocniczych tarnowskich: Józefa Gucwę (1969) i Władysława Bobowskiego (1975). Był współkonsekratorem podczas sakr 8 biskupów, m.in. późniejszych kardynałów: Mariana Jaworskiego (1984) i Kazimierza Nycza (1988).

Zmarł 31 marca 1990 w Tarnowie. 4 kwietnia 1990 został pochowany w krypcie katedry tarnowskiej.

Jego imię nadano Klubowi Inteligencji Katolickiej w Tarnowie i Archiwum Diecezjalnemu w Tarnowie. Powstała także fundacja jego imienia przyznająca corocznie stypendia uzdolnionej młodzieży. Jego imieniem nazwano również jedną z ulic w Tarnowie.

Linki zewnętrzne

• Nota biograficzna Jerzego Ablewicza na stronie diecezji tarnowskiej (arch.). [dostęp 2015-12-11].
• Jerzy Ablewicz [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-08-31]  (ang.).