Geotrichum candidum
Geotrichum candidum Link – gatunek grzybów z rzędu drożdżakowców. Mikroskopijny grzyb saprotroficzny, ale także grzyb chorobotwórczy wywołujący geotrychozę.
.jpg)
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Geotrichum candidum |
| Nazwa systematyczna | |
| Geotrichum candidum Link Mag. Gesell. naturf. Freunde, Berlin 3(1-2): 17 (1809) | |
Systematyka i nazewnictwo
edytujPozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Geotrichum, Dipodascaceae, Saccharomycetales, Saccharomycetidae, Saccharomycetes, Saccharomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisał w 1809 r. Johann Heinrich Friedrich Link i nadana przez niego nazwa naukowa jest aktualna[1]. Ma ponad 50 synonimów. Niektóre z nich[2]:
- Dipodascus geotrichum (E.E. Butler & L.J. Petersen) Arx 1977
- Endomyces geotrichum E.E. Butler & L.J. Petersen 1972
- Galactomyces candidus de Hoog & M.T. Sm. 2004
- Geotrichum citri-aurantii (Ferraris) E.E. Butler 1988
- Trichosporon matalense (Castell.) Cif. 1955
Morfologia
edytuj- Hodowla
Kolonia na MEYA rozwija się szybko, tworząc, białą, płaską lub z kosmatą grzybnię powietrzną o nieco strzępiastym brzegu. Zapach nieznaczny lub owocowy[3]. Na glukozowym agarze Sabouraud, agarze brzeczkowym i podłożu syntetycznym Geotrichum candidum tworzy szybko rosnącą kolonię, która może osiągnąć średnicę 5–6 cm po 5 dniach[4].
Strzępki często z rozgałęzieniami di- lub trichotomicznymi; główne gałęzie o szerokości 7–12 µm, ściany mocne, z dużo węższymi (2,5–4,0 µm) gałęziami bocznymi wyrastającymi pod kątem ostrym lub prawie prostym. Boczne gałęzie szybko rozdzielają się na krótkie, cylindryczne komórki, które lekko pęcznieją, ostatecznie mierząc około 5–17 × 4–6 µm[3]. Chlamydospory kuliste, pojedyncze, powstające na niezróżnicowanych strzępkach. Czasami na bocznych strzępkach tworzą się blastokonidia[4].
Worki półszkliste, kuliste lub prawie kuliste, 6–9 × 7–10 µm, zawierające jedną, rzadko dwie askospory. Askospory są szeroko elipsoidalne, 6–9 × 7–10 µm, blado żółtawobrązowe, z gładką ścianą wewnętrzną i kolczastą ścianą zewnętrzną (kolce o długości do 1 µm) i nieregularną ścianą zewnętrzną, często ze szklistymi bruzdami równikowymi. Gatunek heterotaliczny[3]. Przegrody są perforowane przez mikrospory, ułożone w strukturę pierścieniową[4].
Rozwój
edytujOptymalna temperatura dla wzrostu to 25 °C przy zakresie pH 5,0 –5,5[5]. Zakres temperatur zmienia się w zależności od powierzchni, na której rośnie grzyb. Na przykład w roślinach optymalna temperatura waha się od 25–27 °C. U zwierząt optymalna temperatura waha się od 30–31 °C. Maksymalna temperatura wzrostu wynosi 35–38 °C. Wzrost grzybów może być wspomagany przez D-glukozę, D-mannozę, D-ksylozę, L-sorbozę, D-fruktozę, D-galaktozę, sacharozę, D-mannitol, D-sorbitol, etanol i glicerol. Zarodnikowanie często wymaga równowagi węgla i azotu[4].
Występowanie
edytujWystępuje powszechnie w glebie i został wyizolowany z gleby zebranej na całym świecie, na wszystkich kontynentach. Jest także normalnym składnikiem ludzkiego mikrobiomu, występuje u 25–30% ludzi na skórze, w plwocinie, w jelitach i w kale. Może rosnąć na różnych owocach cytrusowych powodując gnicie owoców przechowywanych w temperaturze 0–5 °C. Występuje także w wodzie, ściekach, różnych substratach roślinnych, cieście piekarskim, plewach fermentacyjnych, chlebie, mleku i produktach mlecznych[4].
Znaczenie
edytuj- Jest szeroko stosowany w produkcji niektórych produktów mlecznych, w tym serów, takich jak Camembert, Saint-Nectaire, Reblochon i innych[6]
- Występuje w nordyckim produkcie podobnym do jogurtu, znanym jako viili, gdzie odpowiada za aksamitną konsystencję produktu[6]
- w 2001 roku stwierdzono, że G. candidum trawi poliwęglan znajdujący się w płytach CD[7].
- Wywołuje rzadką chorobę zwaną geotrychozą[8]
- Powoduje mokrą zgniliznę owoców cytrusowych, pomidorów, marchwi i innych warzyw[9].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Index Fungorum [online] [dostęp 2024-09-10] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2016-02-15] (ang.).
- ↑ a b c G.S. Hoog, Atlas of clinical fungi [online], 2000, s. 1–1126 [dostęp 2024-09-10] (ang.).
- ↑ a b c d e K.H. Domsch, W. Gams, T.H. Andersen, Compendium of soil fungi, wyd. 2, Londyn: Academic Press, 2008, ISBN 978-0-12-220402-9.
- ↑ R. Boutrou, M.Gueguen, Interests in Geotrichum candidum for Cheese Technology, „International Journal of Food Microbiology”, 102 (1), 2005, s. 1–20, DOI: 10.1016/j.ijfoodmicro.2004.12.028, PMID: 15924999.
- ↑ a b A. Etienne i inni, Successful Treatment of Disseminated Geotrichum capitatum Infection with a Combination of Caspofungin and Voriconazole in an Immunocompromised Patient, „Mycoses”, 51 (3), s. 270–272, DOI: 10.1111/j.1439-0507.2007.01484.x, PMID: 18399909.
- ↑ Xavier Bosch, Fungus eats CD, 2001, DOI: 10.1038/news010628-11.
- ↑ A. Kurnatowska, Wybrane zagadnienia mikologii medycznej, Łódź: Wydawnictwo Promedi, 1995, ISBN 83-85803-01-7.
- ↑ C.R. Thornton, C.D. Slaughter, R.M. (2010) R.M. Davis, Detection of the Sour-Rot Pathogen Geotrichum candidum in Tomatoes Fruit and Juice by Using a Highly Specific Monoclonal Antibody-Based ELISA, „International Journal of Food Microbiology”, 143 (3), 2010, s. 166–172, DOI: 10.1016/j.ijfoodmicro.2010.08.012, PMID: 20850192.