Danuta Hałaburda
Danuta Hałaburda, z d. Kowalczyk (ur. 28 maja 1946, zm. 21 kwietnia 2024[1]) – polska siatkarka, mistrzyni i reprezentantka Polski, trenerka siatkówki.
| Data urodzenia | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data śmierci | ||||||||
| Kariera seniorska | ||||||||
| ||||||||
| Kariera reprezentacyjna | ||||||||
| ||||||||
| Odznaczenia | ||||||||
| ||||||||
Życiorys
edytujUzyskała tytuł magistra wychowania fizycznego na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie[2][3].
W młodości trenowała lekkoatletykę, tenis stołowy i koszykówkę w klubie Warszawianka, a następnie już siatkówkę w AZS AWF[3].
W początkach kariery sportowej była zawodniczką i kapitanką Płomienia Milowice, z którym zdobyła dwukrotnie mistrzostwo Polski (1973, 1974)[2].
W reprezentacji Polski debiutowała 27 czerwca 1969 r. w towarzyskim spotkaniu z Gruzją[4]. Wystąpiła dwukrotnie na mistrzostwach świata (1970, 1974), w obu startach zajmując dziewiąte miejsce[5]. Ostatni raz w biało-czerwonych barwach wystąpiła 29 czerwca 1975 r. w towarzyskim spotkaniu z Kubą[6]. Hałaburda rozegrała łącznie 108 meczy w reprezentacji kraju[7].
W 1975 roku przeniosła się z Płomienia do Czarnych Słupsk[2]. Rok później z Czarnymi wywalczyła awans do I ligi i została kapitanem zespołu[8]. Wraz z zespołem odnosiła również sukcesy w mistrzostwach Polski: w 1977 r. zdobyli wspólnie brązowy medal, w 1978 r. pierwsze miejsce, w 1979 r. wicemistrzostwo, a w 1980 r. ponownie brązowy medal[9][10]. Odeszła z zespołu w 1980 roku[10]. Później trenowała jeszcze z zespołem Ogniwo Szczecin[11].
W 1982 roku wyjechała do Włoch, gdzie miała grać dla II-ligowego klubu „Pro Patria” z Ancony i trenowała zespół młodzieżowy[11].
Od 1987 roku trenowała reprezentację Polski juniorek[12][13]. Pierwszy znaczący sukces miał miejsce 15 sierpnia 1988 r., kiedy to drużyna z Polski pokonała 3:1 z drużynę z USA[14]. W 1990 roku reprezentacja Polski juniorek pod jej kierownictwem zajęła 8. miejsce na mistrzostwach Europy[15]. Jej zawodniczką w kadrze była m.in. Izabella Woszczyńska (Rutkowska)[16].
Po zakończeniu kariery sportowej pracowała jako nauczycielka wychowania fizycznego w szkole podstawowej[17] i prowadziła gimnastykę[18]. W 1994 roku została radną miasta Słupska z listy SLD i pozostała nią do 2002 roku[1][19]. Danuta Hałaburda pełniła funkcję przewodniczącej Komisji Kultury, Oświaty, Sportu i Turystki Rady Miejskiej w Słupsku oraz stała na czele Komisji Polityki Gospodarczej, Budżetu i Ograniczenia Skutków Bezrobocia[17][20][21].
Wyszła za mąż za trenera judo, z którym w 1978 roku miała córkę Agatę[3]. Zmarła 21 kwietnia 2024 roku w wieku 77 lat. Została pochowana 26 kwietnia na Nowym Cmentarzu w Słupsku[22][23].
Wyróżnienia
edytuj- 1976 r. – Zasłużony Mistrz Sportu[24].
- 1981 r. – laureatka plebiscytu „Głosu Pomorza”[25].
- 1997 r. – Złoty Krzyż Zasługi[26][17].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Zmarła Danuta Hałaburda [online], slupsk.pl, 22 kwietnia 2024 [dostęp 2024-05-10] (pol.).
- ↑ a b c Wodecki 2021 ↓, s. 100-101
- ↑ a b c Marek Orski, „Ruda” znaczy kapitan, [w:] Wiesław Wiśniewski, Zbliżenia : tygodnik społeczno-polityczny, Koszalińskie Wydawnictwo Prasowe RSW, 6 marca 1980 (10), s. 12 [dostęp 2024-05-10] (pol.).
- ↑ Mecner 2001 ↓, s. 130
- ↑ Mecner 2001 ↓, s. 107, 132, 138-139
- ↑ Mecner 2001 ↓, s. 140
- ↑ Wodecki 2021 ↓, s. 612
- ↑ Wodecki 2021 ↓, s. 108, 111
- ↑ Połaniecka 2011 ↓, s. 185-186
- ↑ a b Wodecki 2021 ↓, s. 137, 154, 601-602
- ↑ a b Ewa Wypiorczyk, Kontraktowi, ale gorsi, [w:] Wiesław Wiśniewski, Zbliżenia : tygodnik społeczno-polityczny, Koszalińskie Wydawnictwo Prasowe RSW, 14 października 1982 (35) [dostęp 2024-05-11] (pol.).
- ↑ Połaniecka 2011 ↓, s. 185-186
- ↑ Polska - NRD 1:3, [w:] Głos Pomorza, 1987, czerwiec, nr 149, Koszalińskie Wydawnictwo Prasowe RSW "Prasa-Książka-Ruch", 29 czerwca 1987, s. 7 kol. 4 [dostęp 2024-05-11].
- ↑ Spotkanie juniorek w opinii trenerów, [w:] Głos Pomorza, 1988, sierpień, nr 190, Koszalińskie Wydawnictwo Prasowe RSW, 17 sierpnia 1988, s. 7 [dostęp 2024-05-11] (pol.).
- ↑ Junior European Championships 1990 [online], women.volleybox.net [dostęp 2024-05-11] (pol.).
- ↑ Włodzimierz Szymański, Wrócę na Wybrzeże, [w:] Jan Jakubowski, Dziennik Bałtycki, 1993, nr 272, Prasa Gdańska, 24 listopada 1993, s. 18 [dostęp 2024-05-11] (pol.).
- ↑ a b c Połaniecka 2011 ↓, s. 91
- ↑ Jarosław Duchnowicz, Od rana do wieczora, [w:] Mirosław Kromer, Głos Słupski, 1992, kwiecień, nr 94, Dziennikarska Oficyna Wydawnicza „Rondo”, 22 kwietnia 1992, s. 3 [dostęp 2024-05-11].
- ↑ Karty rozdane, [w:] Głos Pomorza, 1994, czerwiec, nr 141, Koszalińskie Wydawnictwo Prasowe RSW "Prasa-Książka-Ruch", 1994, s. 8 [dostęp 2024-05-11].
- ↑ Wojewoda zdecydował?, [w:] Głos Pomorza, 1994, grudzień, nr 298, Koszalińskie Wydawnictwo Prasowe RSW "Prasa-Książka-Ruch", 1994, s. 1 [dostęp 2024-05-11] (pol.).
- ↑ Komisje RM, [w:] Mirosław Kromer, Głos Słupski, 1994, wrzesień, nr 227, „Miejska Biblioteka Publiczna w Słupsku”, 30 września 1994, s. 5 [dostęp 2024-05-11] (pol.).
- ↑ Patryk Węzik, Nie żyje Danuta Hałaburda - legenda Czarnych Słupsk. Kiedy pogrzeb? [online], hej.slupsk.pl, 24 kwietnia 2024 [dostęp 2024-05-10] (pol.).
- ↑ Danuta Hałaburda [online], Cmentarze komunalne w Słupsku [dostęp 2024-04-24].
- ↑ Wodecki 2021 ↓, s. 108
- ↑ Wodecki 2021 ↓, s. 203
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 16 grudnia 1997 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 1998 r. nr 7, poz. 151).
Bibliografia
edytuj- Krzysztof Mecner, 80 lat polskiej siatkówki: od "przebijanki" do ligi światowej, Olsztyn: "Hakus", 2001, ISBN 978-83-86926-08-4.
- Agnieszka Połaniecka, Kultura fizyczna w województwie słupskim w latach 1975-1998 : [praca doktorska], nakł. autora, 2011 [dostęp 2024-05-10] (pol.).
- Jan Wodecki, Piłka siatkowa kobiet w latach 1945-2012 w Słupsku [online], 2021 [dostęp 2024-05-10] (pol.).