BWO-40
BWO- 40 – polski prototypowy pływający bojowy wóz piechoty, na podwoziu SPG-2A z wieżą szwedzkiego wozu piechoty CV90. Przeznaczony do wspierania pododdziałów piechoty zmotoryzowanej i czołgów. Skonstruowany w Hucie Stalowa Wola[1].
 BWO-40 na podwoziu SPG 2A | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ pojazdu | |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
ok. 3 + 6 |
| Historia | |
| Prototypy |
1993 |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
SW 680 |
| Transmisja |
mechaniczna |
| Pancerz |
7-16 mm |
| Długość |
7,265 m |
| Szerokość |
2,86 m |
| Wysokość |
ok. 3,00 m |
| Prześwit |
0,4 m |
| Masa |
ok. 14 000 |
| Moc jedn. |
20,16 KM/t |
| Osiągi | |
| Prędkość |
na lądzie: 60 km/h |
| Zasięg pojazdu |
500 km |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) |
pływający |
| Rowy (szer.) |
2,8 m |
| Ściany (wys.) |
1,0 m |
| Kąt podjazdu |
35° |
| Przechył boczny |
25° |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| armata 40 mm L/70 Bofors | |
Historia
edytujW 1985 w Hucie Stalowa Wola rozpoczęto prace nad wydłużonym, do siedmiu kół na stronę podwoziem (Opal 2A) SPG-2A. Miało ono stać się podwoziem dla wozu dowodzenia artylerii Opal – 540. Kadłub posłużył w 1993 do skonstruowania prototypu bojowego wozu piechoty wyposażonego w szwedzką wieżę z armatą Bofors 40 mm. Po nieudanej próbie modernizacji BWP-1 do wersji BWP-40, przy współpracy Ośrodka Badawczo – Rozwojowego Maszyn Ziemnych i Transportowych HSW i szwedzkiej firmy Bofors Weapons Systems opracowano kolejny prototyp[1][2][3]. Jednak z powodu braku zainteresowania i zaniechania finansowania projektu przez MON, z dalszych planów rozwoju pojazdu zrezygnowano[4][5].
Konstrukcja
edytujKadłub spawany z płyt pancernych, wodoszczelny. Pancerz zapewniał ochronę tylko przed pociskami broni strzeleckiej i odłamkami pocisków artyleryjskich małego kalibru. W skrajnej przedniej części pojazdu znajdował się przedział transmisji napędu, skrzynia biegów i przekładnie boczne z hamulcami, a za nim przedział kierowania. Silnik umieszczono za przedziałem kierowania, w centralnej części pojazdu, przesunięty ku lewej burcie. Układ jezdny stanowiło siedem pojedynczych kół jezdnych na wahaczach resorowanych wałkami skrętnymi, po każdej stronie pojazdu. Koła napędowe i napinające miały amortyzatory hydrauliczne. Napęd z silnika był przekazywany na znajdujące się w przedniej części pojazdu koła napędowe. Z tyłu pojazdu znajdowały się koła napinające. Napęd wodny za pomocą śrub w osłonach hydrodynamicznych na końcu kadłuba. Gąsienice szerokości 350 mm[6]. Po zamontowaniu wieży, zmniejszyła się wielkość przedziału desantowego. Brak danych o ilości członków załogi i żołnierzy desantu. Prawdopodobnie zbliżona do załogi CV90: 3 osoby, kierowca, (dowódca i działonowy w wieży) i ok. 6 żołnierzy desantu.
Uzbrojenie
edytujWieża sterowana elektrycznie z celownikiem termowizyjnym zintegrowanym z dalmierzem laserowym[7], z przeciwlotniczą armatą automatyczną Bofors L/70B, kalibru 40 mm, o lufie długości 70 kalibrów. Pojazd mógł przewozić 235 sztuk nabojów kalibru 40 mm, z czego: 24 w magazynku umieszczonym pod zamkiem, 48 nabojów w karuzeli pod podłogą wieży i 162 w schowkach pojazdu. Działo mogło strzelać pociskami:
- pocisk smugowy odłamkowo – burzący,
- wielozadaniowy pocisk smugowy i przeciwpancerny,
Pociski odłamkowo-burzące i wielozadaniowe mogły niszczyć cele naziemne i powietrzne w odległości do 4 km. Kąt ostrzału w płaszczyźnie pionowej wynosił od -8 do +35°. Prędkość obrotu wieży wynosiła 57°/s, armaty w pionie 28,5°/s. Z armaty można było prowadzić ogień pojedynczy lub seryjny. Prototyp nie był wyposażony dodatkowo w żaden inny typ uzbrojenia[4][8].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Gdzie te wozy z tamtych lat. [online], Sztafeta, 2018 [dostęp 2024-10-20] [zarchiwizowane z adresu 2018-11-13].
- ↑ Tomasz Szulc. Przeciwlotniczy Sopel. „Nowa Technika Wojskowa”. 2-3/94, s. 12-14, 1994. Warszawa: Lampart s.c.. ISSN 1230-1655.
- ↑ Zmodyfikowane podwozie gąsienicowe do moździerza Rak [online], Wydawnictwo militarne ZBIAM [dostęp 2024-10-20] (pol.).
- ↑ a b Tomasz Szulc. Nowości z Kielc. „Nowa Technika Wojskowa”. 10/93, s. 25, 32, 1993. Warszawa: Lampart s.c.. ISSN 1230-1655
- ↑ Jerzy Kajetanowicz, Polskie konstrukcje sprzętu pancernego po 1945 roku [online], s.34 [dostęp 2024-10-20].
- ↑ Suworow 2005 ↓, s. 21.
- ↑ Combat Vehicle 90 (CV 90) Stridsfordon-90 [online], www.globalsecurity.org [dostęp 2024-10-20].
- ↑ Cyberpioneer - Weapon - Swedish versatility (Nov 07) [online], archive.is, 5 sierpnia 2012 [dostęp 2024-10-21].
Bibliografia
edytuj- Siergiej Suworow. MT-LB. Służba prodołżajetsia. Tiechnika i Woorużenije. Nr 5/2005, maj 2005. (ros.).