Afanasij Szemienkow

Afanasij Dmitrijewicz Szemienkow, Apanas Dzmitryjewicz Szamiankou (ros. Афанасий Дмитриевич Шеменков, biał. Апанас Дзмітрыевіч Шамянкоў, ur. 10 lutego^?/22 lutego 1896 we wsi Hnilica (obecnie Lenino w rejonie krasnopolskim w obwodzie mohylewskim), zm. 8 marca 1972 w Moskwie) – radziecki generał porucznik, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Afanasij Szemienkow

Афанасий Шеменков

generał porucznik
Data i miejsce urodzenia	22 lutego 1896 Hnilica, gubernia mohylewska
Data i miejsce śmierci	8 marca 1972 Moskwa
Przebieg służby
Lata służby	1915–1918, 1918–1953
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Armia Czerwona Armia Radziecka
Stanowiska	dowódca 314 Dywizji Piechoty, dowódca 57 Gwardyjskiej Dywizji Piechoty, dowódca 29 Gwardyjskiego Korpusu Piechoty, dowódca 9 Gwardyjskiego Korpusu Piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna domowa w Rosji, front wschodni (II wojna światowa)
Odznaczenia

Życiorys

Był Białorusinem. Od sierpnia 1915 służył w rosyjskiej armii, brał udział w I wojnie światowej jako żołnierz lejb-gwardii pułku prieobrażenskiego. We wrześniu 1916 otrzymał miesiąc urlopu, po upływie którego nie powrócił jednak do pułku. Po rewolucji lutowej zgłosił się do wojskowego naczelnika miasta Czeryków i został skierowany do swojego oddziału, do którego dotarł na przełomie maja i czerwca 1917. Brał udział w czerwcowym natarciu w rejonie Tarnopola, gdzie został ranny i dostał się do niewoli. Przebywał w obozach jenieckich, w grudniu 1917 jako inwalida wojenny przybył do Piotrogrodu i w styczniu 1918 został zwolniony z armii. W marcu 1918 ochotniczo wstąpił do partyzanckiego oddziału górników rejonu makiejewskiego, który w maju wszedł w skład 1 kurskiego pułku piechoty. W styczniu 1919 ukończył kursy agitatorów i został agitatorem w powiatowym komisariacie wojskowym w Nowogrodzie Siewierskim (do maja 1919), w sierpniu 1919 ukończył kijowskie kursy piechoty i został dowódcą plutonu. Od października 1919 walczył w wojnie domowej w Rosji jako dowódca plutonu 2 Brygady Szkolnej 1 Dywizji Krasnouralskiej, we wrześniu 1920 został dowódcą kompanii i naczelnikiem szkoły pułkowej 9 pułku piechoty 1 Dywizji Krasnouralskiej. Uczestniczył w walkach na Froncie Południowym z wojskami Denikina i Wrangla.

Po zakończeniu wojny domowej do sierpnia 1925 dowodził plutonem w 44 szkole brygady 15 Dywizji Piechoty w Ukraińskim Okręgu Wojskowym, w 1923 skończył kursy wojskowo-polityczne Zarządu Politycznego Frontu Zachodniego, a w 1927 Kijowską Zjednoczoną Szkołę Wojskową. Służył na różnych stanowiskach w Kijowskim Okręgu Wojskowym, a w czerwcu 1938 objął dowództwo 69 Dywizji Piechoty na Dalekim Wschodzie, w 1941 ukończył kursy doskonalenia kadry dowódczej przy Akademii Wojskowej im. Frunzego i w kwietniu 1941 został szefem wydziału przysposobienia bojowego sztabu Środkowoazjatyckiego Okręgu Wojskowego. Od września 1941 uczestniczył w wojnie z Niemcami jako dowódca 314 Dywizji Piechoty Frontu Północno-Zachodniego, biorąc udział m.in. w walkach obronnych w rejonie Nowogrodu i Podporożja. Od listopada 1941 do czerwca 1942 był zastępcą dowódcy 7 Armii, walcząc między jeziorami Onega i Ładoga.

W 1942 skończył przyśpieszony kurs Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego i został zastępcą dowódcy 4 Gwardyjskiego Korpusu Piechoty na Froncie Południowo-Zachodnim i później 3 Ukraińskim, w składzie którego walczył w bitwie pod Stalingradem, a w listopadzie 1943 objął dowództwo 57 Gwardyjskiej Dywizji Piechoty 3 Frontu Ukraińskiego i później 1 Frontu Białoruskiego. Dywizja pod jego dowództwem brała udział m.in. w odbiciu Nowego Bohu i Odessy, 20 lipca 1944 sforsowała Bug w rejonie Lubomla, a 1 sierpnia 1944 sforsowała Wisłę, po czym wzięła udział w wyzwalaniu Magnuszewa. Od sierpnia 1944 do kwietnia 1945 dowodził 29 Gwardyjskim Korpusem Piechoty na 1 Froncie Białoruskim, brał udział w walkach na terytorium Polski i Niemiec, m.in. w operacji berlińskiej, w tym w walkach o Neuruppin; w końcu kwietnia 1945 został dowódcą 9 Gwardyjskiego Korpusu Piechoty 1 Frontu Białoruskiego. 2 maja 1945 nad Łabą spotkał się z amerykańskimi wojskami. W 1945 otrzymał stopień generała porucznika. Po wojnie dowodził korpusami w Grupie Wojsk Radzieckich w Niemczech, w 1950 ukończył wyższe kursy akademickie przy Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego, 1952-1953 był pomocnikiem dowódcy 6 Armii w Północnym Okręgu Wojskowym, następnie został zwolniony do rezerwy. Pochowano go na Cmentarzu Wwiedieńskim w Moskwie.

Odznaczenia

• Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (6 kwietnia 1945)
• Order Lenina (dwukrotnie)
• Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie)
• Order Suworowa II klasy
• Order Czerwonej Gwiazdy

I medale.