Wikipedia

Świadkowie Jehowy w Słowenii

chrześcijańska społeczność religijna w Słowenii

Świadkowie Jehowy w Słowenii – społeczność wyznaniowa w Słowenii, należąca do ogólnoświatowej wspólnoty Świadków Jehowy, licząca w 2023 roku 1726 głosicieli, należących do 27 zborów[1]. Na dorocznej uroczystości Wieczerzy Pańskiej w 2023 roku zgromadziło się 2727 osób[2][a]. Działalność miejscowych głosicieli koordynuje Biuro Oddziału w Kamniku[3].

Świadkowie Jehowy w Słowenii
Państwo

 Słowenia

Liczebność
(2023)

1726

% ludności kraju
(2023)

0,09%

Liczba zborów
(2023)

27

Rozpoczęcie działalności

1925

Multimedia w Wikimedia Commons
Mapa konturowa Słowenii, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Kamnik”
Biuro Oddziału w Słowenii

Historia

edytuj
 
W latach 30. XX w. rozpoczęto wyświetlanie w słoweńskich miejscowościach „Fotodramy stworzenia”

Początki

edytuj

W latach 20. XX w. działalność na terenie Królestwa Jugosławii nadzorowało rumuńskie Biuro Oddziału założone w roku 1920 w Klużu[4]. W 1925 do Mariboru przeprowadził się Franz Brand, który wierzenia Badaczy Pisma Świętego przyjął w Austrii. Podjął pracę w zakładzie fryzjerskim i pozyskał jego właściciela Richarda Tautza – wkrótce obaj byli nazywani „wierzącymi w Biblię fryzjerami”. Nieco później dołączyli do nich Ðuro Džamonja oraz Rudolf Kalle. Pod koniec lat 20. XX wieku powstała w tym mieście mała grupa głosicieli. Wykłady publiczne wygłaszane były w pewnej restauracji rybnej, której później nadano stosowną nazwę Novi svet (Nowy świat). W całej Słowenii wyświetlano „Fotodramę stworzenia”, co przyczyniło się do wzrostu liczby wyznawców[5][6]. Później wyświetlano też film Dramat stworzenia[7]. 9 września 1930 roku, dzięki pomocy byłego polityka Ðuro Džamonji, zarejestrowano korporację prawną „Latarnia Morska – Stowarzyszenie Badaczy Pisma Świętego w Królestwie Jugosławii”, reprezentującą wspólnotę wyznaniową w Królestwie Jugosławii[8].

W 1930 roku zorganizowano pierwszy grupowy chrzest[9]. Działalność była prowadzona głównie w Mariborze, gdzie organizowano zebrania religijne w języku słoweńskim i niemieckim. Wkrótce „Strażnicę” zaczęto tłumaczyć na język słoweński i chorwacki[10]. W roku 1933 szeregi Świadków Jehowy zasilili współwyznawcy z Niemiec, którzy na skutek prześladowań opuścili swoją ojczyznę; znalazł się wśród nich Martin Pötzinger, późniejszy członek Ciała Kierowniczego[11].

9 czerwca 1935 roku w Mariborze odbył się kongres, w którym uczestniczyli głosiciele z Austrii[12]. W tym też roku Biuro Oddziału przeniesiono z Mariboru do Belgradu. Nadzór nad działalnością sprawowali Franz Brand i Rudolf Kalle[13].

W 1936 roku słoweńscy delegaci uczestniczyli w kongresie międzynarodowym zorganizowanym w Lucernie[9]. Alfred i Frieda Tučekowie, zaopatrzeni w literaturę pomocną w głoszeniu, działali jako pionierzy w różnych częściach Jugosławii. Wówczas też Franc Močnik nagrywał w Mariborze krótkie informacje religijne, które potem współwyznawcy odtwarzali w czasie głoszenia w całej Słowenii[9].

Okres prześladowań

edytuj

W sierpniu 1936 roku działalność Świadków Jehowy została oficjalnie zakazana. Władze opieczętowały Sale Królestwa oraz skonfiskowały znalezioną literaturę. Zebrania religijne przeprowadzano w domach prywatnych. Zamierzano też uniemożliwić głoszenie. Pionierzy z Niemiec, mimo że byli wielokrotnie aresztowani, w dalszym ciągu prowadzili działalność kaznodziejską. Rozpowszechniano wówczas broszurę w języku słoweńskim „Sędzia Rutherford demaskuje piątą kolumnę”, która bezpośrednio piętnowała wsparcie udzielone faszystowskim władzom przez Kościół katolicki. Kilku zagranicznych pionierów wydalono z kraju, a dla wydawców broszury prokurator żądał kary od 10 do 15 lat więzienia[14].

 
Znak fioletowego trójkąta, jaki nosili Świadkowie Jehowy w obozach koncentracyjnych

W kwietniu 1941 roku wojska niemieckie zaatakowały Jugosławię. Dla Świadków Jehowy nastał okres prześladowań. 8 czerwca 1942 roku Franc Drozg z Ptuj został pierwszym słoweńskim Świadkiem Jehowy, który został stracony za odmowę służby w paramilitarnej organizacji hitlerowskiej[9]. Inni zostali wywiezieni do prac przymusowych w Bawarii, a co najmniej 4 osoby do obozów koncentracyjnych (w styczniu 1942 roku w Auschwitz znalazł się Jan Kupljen, w lipcu Anton Papesch, a we wrześniu Cecilija Kos i Franciszka Kos przewiezione z Mariboru[15]).

Po wojnie do władzy doszli komuniści, którzy również prześladowali Świadków Jehowy. Działalność kaznodziejska została obłożona zakazem, więc głosiciele działali konspiracyjnie, a zebrania organizowano potajemnie[9]. W lutym 1947 roku grupę 17 osób oskarżono o działalność agenturalną na rzecz Stanów Zjednoczonych w celu obalenia socjalizmu i przywrócenia ustroju kapitalistycznego. Na kary od roku do 15 lat więzienia skazano 14 Świadków Jehowy, a Rudolfa Kalle, Dušana Mikića i Edmunda Stropnika na karę śmierci przez rozstrzelanie. Po protestach współwyznawców z zagranicy karę śmierci zamieniono na 20 lat więzienia. Sąd uniewinnił jedynie Vjekoslava Kosa, którego rodzina zginęła w obozie koncentracyjnym Dachau[16]. Wyroki skazujące na kilkuletnie więzienie dla osób prowadzących działalność kaznodziejską wydawano do 1952 roku. W listopadzie 1953 roku ogłoszono amnestię i Świadkowie Jehowy opuścili więzienia[9].

W 1949 roku w Jugosławii zanotowano liczbę 460 głosicieli, w 1950 – 517, rok później – 601.

Legalizacja i rozwój

edytuj

9 września 1953 roku Socjalistyczna Federalna Republika Jugosławii pod rządami marszałka Tito oficjalnie zarejestrowała Chrześcijańską Wspólnotę Religijną Świadków Jehowy[8]. Rejestracja pozwalała zgromadzać się w wyznaczonych salach i rozsyłać literaturę biblijną, lecz nie można było prowadzić działalności kaznodziejskiej od domu do domu, za którą groziły grzywny. Dlatego głoszono potajemnie i nieoficjalnie[17]. Dalej też młodzi Świadkowie Jehowy odbywali kilkuletnie wyroki więzienia za odmowę podjęcia służby wojskowej[18].

W 1957 roku w Zagrzebiu w dawnym warsztacie przerobionym na Salę Królestwa miał miejsce pierwszy powojenny kongres dla jugosłowiańskich Świadków Jehowy. W tym też roku powstała pierwsza słoweńska Sala Królestwa w Lublanie, urządzona w odremontowanej stajni. W 1958 roku w Chorwacji powielano publikacje religijne dla wyznawców z całej Jugosławii[19]. W roku 1960 zbory zaczęli odwiedzać nadzorcy obwodu, początkowo w weekendy, a później pełnoczasowo[20]. Austriackie Biuro Oddziału umacniało współwyznawców pod względem organizacyjnym[21].

W 1967 roku w kongresie pod hasłem „Dzieło czynienia uczniów” w Klagenfurcie w Austrii uczestniczyło 889 jugosłowiańskich wyznawców. Rok później w austriackim Villach odbył się kolejny kongres pod hasłem „Dobra nowina dla wszystkich narodów” dla Świadków Jehowy z całej Jugosławii, w którym uczestniczyło 2319 osób[22]. W 1969 roku zorganizowano ośmiodniowy kongres międzynarodowy pod hasłem „Pokój na ziemi” w Norymberdze w Niemczech. Program był przedstawiany również w językach serbsko-chorwackim oraz słoweńskim[23].

W roku 1976 potwierdzono prawną rejestrację działalności na terenie całej Jugosławii[8].

W roku 1980 w Wiedniu odbył się kongres pod hasłem „Miłość Boża” dla Świadków Jehowy z całej Jugosławii.

Po rozpadzie Jugosławii

edytuj

W roku 1991 Słowenia stała się samodzielnym państwem. W dniach od 16 do 18 sierpnia tego roku w Zagrzebiu zorganizowano pierwszy w Jugosławii kongres międzynarodowy pod hasłem „Lud miłujący wolność Bożą”, w którym uczestniczyły 14 684 osoby, w tym słoweńscy współwyznawcy[24]. 1 lipca 1993 roku w Lublanie otwarto biuro, koordynujące działalność wyznawców w Słowenii. Od roku 1997 funkcjonowało ono jako samodzielne Biuro Oddziału, w którym pracowało 35 osób[25].

12 grudnia 1992 roku zarejestrowano działalność pod nazwą Świadkowie Jehowy – Chrześcijańska Społeczność Religijna w Słowenii[8]. W tym samym roku do kraju przybyli misjonarze Debbie i Franco Dagostini, a później również dwa małżeństwa absolwentów Biblijnej Szkoły Gilead oraz pionierzy specjalni z Austrii, z Polski i z Włoch, aby pomagać w działalności kaznodziejskiej[26]. W roku 1995 powstał Regionalny Komitet Budowlany, który dzięki pomocy ponad 100 wolontariuszy do 2008 roku wybudował lub wyremontował 14 Sal Królestwa[27].

W roku 1994 utworzono Dział Informacji o Szpitalach oraz zorganizowano dwa Komitety Łączności ze Szpitalami. Za zgodą ministra zdrowia zorganizowano spotkanie z dyrektorami słoweńskich szpitali, co przyczyniło się do respektowania decyzji dotyczących sposobu leczenia bez użycia krwi. W 1995 roku przeprowadzono na Świadku Jehowy pierwszą operację na otwartym sercu bez podawania krwi. Informowały o tym środki masowego przekazu, co przyczyniło się do zaznajomienia mieszkańców Słowenii z wierzeniami i działalnością tego wyznania[28].

W roku 2004 na zgromadzeniu okręgowym pod hasłem „Chodź z Bogiem” wydano Chrześcijańskie Pisma Greckie w Przekładzie Nowego Świata w języku słoweńskim[29].

12 sierpnia 2006 roku w Kamniku k. Lublany otwarto Biuro Oddziału. Na jego uroczyste otwarcie przybyło 144 delegatów z 20 krajów i 3097 delegatów ze Słowenii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny. W uroczystości uczestniczył członek Ciała Kierowniczego Teodor Jaracz[30]. 27 listopada 2009 roku na mocy nowej ustawy o wolności religijnej stowarzyszenie Świadkowie Jehowy – Chrześcijańska Społeczność Religijna zostało wpisane do rządowego rejestru kościołów i związków wyznaniowych w Słowenii, jako ósma z 40 organizacji religijnych w tym kraju[8]. W 2009 roku na zgromadzeniu okręgowym pod hasłem „Czuwajcie!” w Lublanie, Samuel Herd z Ciała Kierowniczego ogłosił wydanie Pisma Świętego w Przekładzie Nowego Świata w języku słoweńskim[6]. Do roku 2021 w tym języku wydrukowano około 17 000 egzemplarzy tego przekładu, z których korzysta około 1800 słoweńskojęzycznych Świadków Jehowy na całym świecie[31].

W 2011 roku działało 2008 głosicieli w zborach słoweńskojęzycznych i jednym zborze słoweńskiego języka migowego. Wśród miejscowych pionierów usługują również absolwenci Kursu Biblijnego dla Małżeństw oraz absolwenci Kursu dla Ewangelizatorów Królestwa z Polski[32][33]. W czerwcu 2017 roku delegacja Świadków Jehowy ze Słowenii uczestniczyła w kongresie specjalnym pod hasłem „Nie poddawaj się!” w Wiedniu[34], a w 2019 roku w kongresach międzynarodowych pod hasłem „Miłość nigdy nie zawodzi!” w Berlinie, Madrycie i Saint Louis[35].

18 grudnia 2021 roku Gerrit Lösch, członek Ciała Kierowniczego, ogłosił w nagranym wcześniej przemówieniu wydanie zrewidowanego Pisma Świętego w Przekładzie Nowego Świata w języku słoweńskim. W związku z pandemią COVID-19 zorganizowano specjalne zebranie w trybie wideokonferencji. Uczestniczyło w nim ponad 2000 osób[6].

Zebrania zborowe odbywają się w językach: słoweńskim, słoweńskim migowym, albańskim, angielskim, chińskim i chorwackim.

Statystyki

edytuj

Liczba głosicieli (w tym pionierów)

edytuj

Dane na podstawie oficjalnych raportów o działalności[36]:

  • najwyższa liczba głosicieli osiągnięta w danym roku służbowym[b] (liczby nad słupkami na wykresie)
  • przeciętna liczba pionierów w danym roku służbowym (ciemniejszym odcieniem, liczby na słupkach wykresu; od 2017 roku tylko pionierów pełnoczasowych, bez pomocniczych)

Uwagi

edytuj
  1. ↑ W związku z pandemią COVID-19 od 14 marca 2020 roku do 31 sierpnia 2022 roku działalność od domu do domu była zawieszona (prowadzona była listownie, telefonicznie, w formie elektronicznej, od 31 maja 2022 roku wznowiono publiczną działalność ewangelizacyjną). Od 1 kwietnia 2022 roku program uroczystości Pamiątki śmierci Jezusa Chrystusa oraz zebrań zborowych przeprowadzany jest w formie hybrydowej: w Sali Królestwa i poprzez wideokonferencje. Do końca 2022 roku wstrzymano organizowanie kongresów regionalnych i zgromadzeń obwodowych z osobistym udziałem obecnych. Ich program został zamieszczony w oficjalnym serwisie internetowym jw.org.
  2. ↑ Rok służbowy liczony jest od września do sierpnia następnego roku kalendarzowego.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Słowenia – Ilu tam jest Świadków Jehowy [online], jw.org [dostęp 2024-04-14].
  2. ↑ Watchtower, Sprawozdanie z działalności Świadków Jehowy na całym świecie w roku służbowym 2023 [online], jw.org.
  3. ↑ Watchtower, Biuro Oddziału w Słowenii [online], jw.org [dostęp 2013-12-13].
  4. ↑ Watchtower, Rocznik Świadków Jehowy 2006, Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 2006, s. 76.
  5. ↑ Rocznik Świadków Jehowy 2009 ↓, s. 143-146.
  6. ↑ a b c Watchtower, Wydanie zrewidowanego Pisma Świętego w Przekładzie Nowego Świata w języku słoweńskim [online], jw.org, 20 grudnia 2021 [dostęp 2021-12-30].
  7. ↑ Watch Tower Bible and Tract Society, „Dramat stworzenia” — niezapomniana produkcja [online], jw.org, 29 listopada 2022.
  8. ↑ a b c d e Status prawny w Unii Europejskiej, Watchtower, 2016, s. 4 (ang.).
  9. ↑ a b c d e f Watchtower, Bóg był dla mnie miłosierny, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, Towarzystwo Strażnica, 1 lipca 2008, s. 26-29, ISSN 1234-1169.
  10. ↑ Rocznik Świadków Jehowy 2009 ↓, s. 146-149.
  11. ↑ Rocznik Świadków Jehowy 2009 ↓, s. 150-152.
  12. ↑ Watchtower, Rocznik Świadków Jehowy 1989, Towarzystwo Strażnica, 1989, s. 97 (ang.).
  13. ↑ Rocznik Świadków Jehowy 2009 ↓, s. 159.
  14. ↑ Rocznik Świadków Jehowy 2009 ↓, s. 159, 160.
  15. ↑ Teresa Wontor-Cichy, Więzieni za wiarę: Świadkowie Jehowy w KL Auschwitz, Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau, 2003.
  16. ↑ Rocznik Świadków Jehowy 2009 ↓, s. 170, 171.
  17. ↑ Rocznik Świadków Jehowy 2009 ↓, s. 173, 174.
  18. ↑ Rocznik Świadków Jehowy 2009 ↓, s. 172, 173.
  19. ↑ Rocznik Świadków Jehowy 2009 ↓, s. 178.
  20. ↑ Rocznik Świadków Jehowy 2009 ↓, s. 178-181.
  21. ↑ Watchtower, Gerrit Lösch: Zachowywanie jedności w czasie zakazu [online], jw.org, 4 stycznia 2019 [dostęp 2020-06-18].
  22. ↑ Watchtower, Rocznik Świadków Jehowy 1989, Towarzystwo Strażnica, 1989, s. 144 (ang.).
  23. ↑ Rocznik Świadków Jehowy 2009 ↓, s. 183-185.
  24. ↑ Rocznik Świadków Jehowy 2009 ↓, s. 190.
  25. ↑ Rocznik Świadków Jehowy 2009 ↓, s. 251, 252.
  26. ↑ Rocznik Świadków Jehowy 2009 ↓, s. 248.
  27. ↑ Rocznik Świadków Jehowy 2009 ↓, s. 247, 248.
  28. ↑ Rocznik Świadków Jehowy 2009 ↓, s. 248-251.
  29. ↑ Rocznik Świadków Jehowy 2009 ↓, s. 254, 255.
  30. ↑ Rocznik Świadków Jehowy 2009 ↓, s. 252-254.
  31. ↑ Watchtower, Popolnoma usposobljeni za vsako dobro delo. Izid revidirane izdaje Svetega pisma – prevod novi svet [online], jw.org, 20 grudnia 2021 [dostęp 2021-12-31].
  32. ↑ Ogłoszenia, „Nasza Służba Królestwa”, październik 2014, s. 4.
  33. ↑ Ogłoszenia, „Nasza Służba Królestwa”, marzec 2015, s. 8.
  34. ↑ Watchtower, Kongresy specjalne 2017 [online], jw2017.org, 1 października 2016 [dostęp 2017-09-18] [zarchiwizowane z adresu 2018-08-29].
  35. ↑ Watchtower, Kongresy międzynarodowe 2019 [online], jw2019.org, 8 sierpnia 2018 [dostęp 2019-07-31] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-20].
  36. ↑
    Dane statystyczne za:
    • 1963 — Raport ze służby świadków Jehowy na całym świecie za rok 1963. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”. LXXXV nr 6, s. 10–13, 1964. 
    • 1964 — Sprawozdanie roczne z ogólnoświatowej działalności Świadków Jehowy. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”. LXXXVI nr 8, s. 10–13, 1965. 
    • 1965 — Sprawozdanie roczne z ogólnoświatowej działalności Świadków Jehowy. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”. LXXXVII nr 14, s. 8–11, 1966. 
    • 1966 — Sprawozdanie roczne z ogólnoświatowej działalności Świadków Jehowy. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”. LXXXVIII nr 5, s. 10–13, 1967. 
    • 1967 — Sprawozdanie roczne z ogólnoświatowej działalności Świadków Jehowy. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”. LXXXIX nr 6, s. 10–12, 1968. 
    • 1968 — Sprawozdanie roczne z ogólnoświatowej działalności Świadków Jehowy. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”. XC nr 4, s. 10–12, 1969. 
    • 1969 — Sprawozdanie roczne z ogólnoświatowej działalności Świadków Jehowy. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”. XCI nr 4, s. 14–19, 1970. 
    • 1970 — Sprawozdanie roczne z ogólnoświatowej działalności Świadków Jehowy. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”. XCII nr 4, s. 20–25, 1971. 
    • 1971 — Sprawozdanie roczne z ogólnoświatowej działalności Świadków Jehowy. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”. XCIII nr 5, s. 18–23, 1972. 
    • 1972 — Sprawozdanie roczne z ogólnoświatowej działalności Świadków Jehowy. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”. XCIV nr 6, s. 22–27, 1973. 
    • 1973 — Sprawozdanie roczne z ogólnoświatowej działalności Świadków Jehowy. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”. XCV nr 8, s. 12–17, 1974. 
    • 1974 — Sprawozdanie roczne z ogólnoświatowej działalności Świadków Jehowy. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”. XCVI nr 8, s. 14–19, 1975. 
    • 1975 — Sprawozdanie roczne z ogólnoświatowej działalności Świadków Jehowy. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”. XCVII nr 8, s. 14–19, 1976. 
    • 1976 — Sprawozdanie roczne z ogólnoświatowej działalności Świadków Jehowy. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”. XCVIII nr 8, s. 10–15, 1977. 
    • 1977 — Sprawozdanie roczne z ogólnoświatowej działalności Świadków Jehowy. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”. XCIX nr 8, s. 14–19, 1978. 
    • 1978 — Sprawozdanie roczne z ogólnoświatowej działalności Świadków Jehowy. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”. C nr 8, s. 8–13, 1979. 
    • 1979 — Sprawozdanie roczne z ogólnoświatowej działalności Świadków Jehowy. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”. CI nr 7, s. 16–21, 1980. 
    • 1980 — Sprawozdanie roczne z ogólnoświatowej działalności Świadków Jehowy. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”. CII nr 7, s. 18–23, 1981. 
    • 1981 — Sprawozdanie roczne z ogólnoświatowej działalności Świadków Jehowy. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”. CIII nr 7, s. 12–17, 1982. 
    • 1982 — Sprawozdanie roczne z ogólnoświatowej działalności Świadków Jehowy. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”. CIV nr 7, s. 12–17, 1983. 
    • 1983 — Sprawozdanie roczne z ogólnoświatowej działalności Świadków Jehowy. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”. CV nr 8, s. 16–21, 1984. 
    • 1984 — Sprawozdanie roczne z ogólnoświatowej działalności Świadków Jehowy. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”. CVI nr 8, s. 20–25, 1985. 
    • 1985 — Sprawozdanie roczne z ogólnoświatowej działalności Świadków Jehowy. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”. CVII nr 5, s. 20–25, 1986. 
    • 1986 — Sprawozdanie roczne z ogólnoświatowej działalności Świadków Jehowy. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”. CVIII nr 3, s. 6–11, 1987. 
    • 1987 — Sprawozdanie roczne z ogólnoświatowej działalności Świadków Jehowy. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”. CIX nr 3, s. 12–17, 1988. 
    • 1988 — Sprawozdanie z działalności Świadków Jehowy na całym świecie w roku służbowym 1988. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, s. 4–7, 15 lutego 1989. 
    • 1989 — Sprawozdanie z działalności Świadków Jehowy na całym świecie w roku służbowym 1989. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, s. 20–23, 1 stycznia 1990. 
    • 1990 — Sprawozdanie z działalności Świadków Jehowy na całym świecie w roku służbowym 1990. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, s. 18–21, 1 stycznia 1991. 
    • 1991 — Sprawozdanie z działalności Świadków Jehowy na całym świecie w roku służbowym 1991. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, s. 10–13, 1 stycznia 1992. 
    • 1992 — Sprawozdanie z działalności Świadków Jehowy na całym świecie w roku służbowym 1992. „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, s. 12–15, 1 stycznia 1993. 
    • 1993 — Rocznik Świadków Jehowy 1994. Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 1994, s. 34–41.
    • 1994 — Rocznik Świadków Jehowy 1995. Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 1995, s. 34–41.
    • 1995 — Rocznik Świadków Jehowy 1996. Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 1996, s. 34–41. ISBN 83-904630-5-9.
    • 1996 — Rocznik Świadków Jehowy 1997. Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 1997, s. 34–41. ISBN 83-86930-08-X.
    • 1997 — Rocznik Świadków Jehowy 1998. Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 1998, s. 32–39. ISBN 83-86930-18-7.
    • 1998 — Rocznik Świadków Jehowy 1999. Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 1999, s. 32–39. ISBN 83-86930-29-2.
    • 1999 — Rocznik Świadków Jehowy 2000. Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 2000, s. 32–39. ISBN 83-86930-36-5.
    • 2000 — Rocznik Świadków Jehowy 2001. Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 2001, s. 32–39. ISBN 83-86930-44-6.
    • 2001 — Rocznik Świadków Jehowy 2002. Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 2002, s. 32–39. ISBN 83-86930-54-3.
    • 2002 — Rocznik Świadków Jehowy 2003. Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 2003, s. 32–39. ISBN 83-86930-60-8.
    • 2003 — Rocznik Świadków Jehowy 2004. Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 2004, s. 32–39. ISBN 83-86930-72-5.
    • 2004 — Rocznik Świadków Jehowy 2005. Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 2005, s. 32–39. ISBN 83-86930-76-4.
    • 2005 — Rocznik Świadków Jehowy 2006. Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 2006, s. 32–39. ISBN 83-86930-83-7.
    • 2006 — Rocznik Świadków Jehowy 2007. Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 2007, s. 32–39. ISBN 83-86930-89-6.
    • 2007 — Rocznik Świadków Jehowy 2008. Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 2008, s. 32–39. ISBN 83-86930-93-4.
    • 2008 — Rocznik Świadków Jehowy 2009. Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 2009, s. 32–39. ISBN 978-83-61557-00-5.
    • 2009 — Rocznik Świadków Jehowy 2010. Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 2010, s. 32–39. ISBN 978-83-61557-06-7.
    • 2010 — Rocznik Świadków Jehowy 2011. Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 2011, s. 40–47. ISBN 978-83-61557-21-0.
    • 2011 — Rocznik Świadków Jehowy 2012. Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 2012, s. 44–51. ISBN 978-83-61557-26-5.
    • 2012 — Rocznik Świadków Jehowy 2013. Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 2013, s. 180–187. ISBN 978-83-61557-32-6.
    • 2013 — Rocznik Świadków Jehowy 2014. Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 2014, s. 178–187.
    • 2014 — Rocznik Świadków Jehowy 2015. Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 2015, s. 178–187.
    • 2015 — Rocznik Świadków Jehowy 2016. Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 2016, s. 178–187.
    • 2016 — Rocznik Świadków Jehowy 2017. Towarzystwo Strażnica, 2016, s. 178–187.
    • 2017 — Ilu Świadków Jehowy jest na całym świecie. jw.org. [dostęp 2018-01-11]. – podstrony dla poszczególnych krajów

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Świadkowie_Jehowy_w_Słowenii&oldid=73596837”