Śmiłowicze

Śmiłowicze
	; Pałac Wańkowiczów i zamek z wieżą, przed 1917
Państwo	Białoruś
Obwód	miński
Wysokość	156 m n.p.m.
Populacja (2010); • liczba ludności	; 4600
Nr kierunkowy	1714
Kod pocztowy	223216
	Położenie na mapie Białorusi Śmiłowicze
	Położenie na mapie obwodu mińskiego Śmiłowicze
	53°45′N 28°01′E/53,750000 28,016667
	Multimedia w Wikimedia Commons

Śmiłowicze (biał. Смілавічы, Smiławiczy) – osiedle typu miejskiego na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie czerwieńskim nad Wołmą, dopływem Świsłoczy, położone 27 km na południowy wschód od Mińska; 4,6 tys. mieszkańców (2010).

Historia

W latach sześćdziesiątych XVII wieku Marcjan Aleksander Ogiński wzniósł tu zamek obronny i cerkiew pw. Wniebowzięcia Pańskiego. W roku 1757 dobra śmiłowickie zostały sprzedane przez hetmana wielkiego litewskiego Michała Kazimierza Ogińskiego sędziemu Stanisławowi Moniuszce. Jego wnuk za młodu lubił ponoć wsłuchiwać się w melodię kuranta wygrywaną przez stojący w sieni zamkowej zegar.

Podczas okupacji hitlerowskiej, w sierpniu 1941 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 2000 osób. 21 października 1941 roku Niemcy zlikwidowali getto, a Żydów zamordowano. Sprawcami zbrodni byli niemieccy policjanci z 11 rezerwowego batalionu policji oraz litewskie siły pomocnicze^[2].

Zabytki

zamek, pałac - po Moniuszkach dobra przejęli Wańkowiczowie, którzy przebudowali zamek na pałac, w którym znalazły się meble po królu Stanisławie Auguście, archiwa Ogińskich, Moniuszków, Wańkowiczów i Broel-Platerów, starodruki i obrazy Walentego Wańkowicza. Dwupiętrowy zamek, kryty dachem czterospadowym, od frontu centralnie nad wejściem posiadał trzypiętrową wieżę zakończoną blankami. Między piętrowym pałacem a zamkiem znajdował się ogród zimowy^[3].
w Śmiłowiczach znajdował się także kościół św. Wincentego à Paulo i klasztor zgromadzenia misjonarzy, który zniszczony został przez bolszewików.

Urodzeni

W miejscowości urodził się Jan Józef Baranowski, polski wynalazca w tym m.in. semafora, kasownika do biletów i gazomierza^[4], oraz Chaim Soutine, malarz francuski.

Galeria

Ruiny zamku obecnie
Cerkiew św. Grzegorza
Dzielnica Tatarów w Śmiłowiczach
Tatarski mizar

Bibliografia

Antoni Urbański: Kresowe siedziby polskie, które uległy zagładzie: Śmiłowicze, "Tygodnik Ilustrowany" nr 2, 14 stycznia 1928, Warszawa, s.45

Przypisy

↑ Численность населения по Республике Беларусь, областям и г. Минску (тысяч человек) на 1 января 2010 года. belstat.gov.by. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-18)]. (ros.).
↑ Geoffrey P.G.P. Megargee Geoffrey P.G.P. (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1282 .
↑ Antoni Urbański: Podzwonne na zgliszczach Litwy i Rusi, (II cz. książki Memento kresowe). Warszawa: 1928, s. 128.
↑ Bolesław Orłowski (red.): Słownik Polskich Pionierów Techniki. Warszawa: Wydawnictwo Śląsk, 1987, s. 18–19. ISBN 83-216-0339-4.

Zobacz też

gmina Smiłowicze

Linki zewnętrzne

Śmiłowicze, strona nieoficjalna (ros.)
Smiłowicze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 886 .

[1] Численность населения по Республике Беларусь, областям и г. Минску (тысяч человек) на 1 января 2010 года. belstat.gov.by. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-18)]. (ros.).

[2] Geoffrey P.G.P. Megargee Geoffrey P.G.P. (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1282 .

[Memento2-3] Antoni Urbański: Podzwonne na zgliszczach Litwy i Rusi, (II cz. książki Memento kresowe). Warszawa: 1928, s. 128.

[OrlowskiSl-4] Bolesław Orłowski (red.): Słownik Polskich Pionierów Techniki. Warszawa: Wydawnictwo Śląsk, 1987, s. 18–19. ISBN 83-216-0339-4.

[1]

[2]

[3]

[4]