Í

Í í

Í, í – litera alfabetu łacińskiego, modyfikacja litery i, polegająca na dodaniu do niej akcentu ostrego (akutu). Zwykle oznacza długą samogłoskę i ([i ː]) lub też samogłoskę i ([i]) w sylabie akcentowanej, ale może mieć też inne wartości fonetyczne.

W języku czeskim i słowackim litery Í / í oznaczają [i ː], od polskiego i różniące się tylko tym, że jest wymawiane dłużej (w obu tych językach do dziś występuje tzw. iloczas, czyli opozycja samogłosek krótkich i długich). W czeskim i w słowackim zanikła wcześniejsza różnica między Í / í z jednej strony a Ý / ý z drugiej i są one obecnie wymawiane jednakowo^[1]^[2] (litery te, podobnie jak y oraz i, rozróżniane są ze względów etymologiczno-historycznych).
Litery Í / í występują również w języku węgierskim, gdzie także oznaczają długie [i ː]^[3].
W języku hiszpańskim głoska zapisywana literą í nie różni się w wymowie od i ([i]), a oznacza jedynie, że sylaba, w której występuje, jest akcentowana. Akcent jest też zapisywany dla odróżnienia znaczeń tak samo zapisywanych wyrazów, np. si – jeśli, sí – tak^[4].
W języku islandzkim Í / í (tak samo jak Ý / ý) czyta się jako [i]^[5].
W języku farerskim literę tę czyta się jako [ʊ i] (tak samo czyta się też ý)^[6].

Przypisy

↑ James Naughton: Czech: An Essential Grammar. Abingdon: Routledge, 2005, s. 3. ISBN 978-0-415-28784-5. (ang.).
↑ Jozef Mistrík: A Grammar of Contemporary Slovak. Bratislava: Slovenské pedagogické nakladateľstvo, 1988, s. 12. (ang.).
↑ Daniel Abondolo: Hungarian. W: Bernard Comrie (red.): The World's Major Languages. New York: Routledge, 2009, s. 484–485. ISBN 978-0-415-35339-7. (ang.).
↑ Peter T. Bradley, Ian Mackenzie: Spanish: An Essential Grammar. London: Routledge, 2004, s. 8. ISBN 978-0-415-28642-8. (ang.).
↑ Kristján Árnason: The Phonology of Icelandic and Faroese. New York: Oxford University Press, 2011, s. 57–58. ISBN 978-0-19-922931-4. (ang.).
↑ Kristján Árnason: The Phonology of Icelandic and Faroese. New York: Oxford University Press, 2011, s. 23, 68. ISBN 978-0-19-922931-4. (ang.).

[1] James Naughton: Czech: An Essential Grammar. Abingdon: Routledge, 2005, s. 3. ISBN 978-0-415-28784-5. (ang.).

[2] Jozef Mistrík: A Grammar of Contemporary Slovak. Bratislava: Slovenské pedagogické nakladateľstvo, 1988, s. 12. (ang.).

[3] Daniel Abondolo: Hungarian. W: Bernard Comrie (red.): The World's Major Languages. New York: Routledge, 2009, s. 484–485. ISBN 978-0-415-35339-7. (ang.).

[4] Peter T. Bradley, Ian Mackenzie: Spanish: An Essential Grammar. London: Routledge, 2004, s. 8. ISBN 978-0-415-28642-8. (ang.).

[5] Kristján Árnason: The Phonology of Icelandic and Faroese. New York: Oxford University Press, 2011, s. 57–58. ISBN 978-0-19-922931-4. (ang.).

[6] Kristján Árnason: The Phonology of Icelandic and Faroese. New York: Oxford University Press, 2011, s. 23, 68. ISBN 978-0-19-922931-4. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]